Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Volgende week maken wij onze jaarlijst bekend, maar vóór dat moment krijgen verschillende redacteuren de kans om hún hoogtepunten van 2016 met jullie te delen. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2016 voorbij is. Zelf een jaarlijst maken? Maak een account aan op www.jaarlijst.nl en laat ons weten wat jij de beste platen van het afgelopen jaar vond!
Vandaag de jaarlijst van Axel. Wow, wat een fantastisch jaar is 2016 op muziek gebied geworden. Wederom een hele kluif om het jaar te reduceren tot tien schijfjes. Als een van mijn favoriete acts, Deftones, de schifting al niet overleefd, geeft dat het dilemma goed weer. Zo vallen Nederlandse smaakmakers Textures, Monomyth en Komatsu met een eervolle vermelding net buiten de top 10. Buiten Counter Culture´s geijkte genres viel er ook genoeg te genieten. Voorbeelden zijn Bonobo – Black Sands, Kno – Bones en DJ Shadow´s The Mountain Will Fall, maar ook deze drie haalden het niet. Welke platen halen mijn top 10 dan wel?
- Erasy – The Valley of Dying Stars
Dat Texas al lang geen alleenrecht meer heeft in het stoner/sludge/doom genre bewijst het Braziliaanse Erasy. De 7 tracks doen de klassieke sludge doom stijl eer aan, maar klinken toch vernieuwend. Oké, de zang die je eerder bij hardcore verwacht, kan een afknapper zijn. Wat mij betreft is de combo juist geslaagd.
- Wo Fat – Midnight Cometh
Na The Conjuring zijn de sludge helden terug. Deze heerlijk lange epistels waarin ditmaal de bluesy gitaarsolo’s meer naar voren komen. Lang getwijfeld of deze de top 10 wel zou halen, maar naar mate de luisterbeurten toenamen, viel me juist op dat de songs erg goed in elkaar steken. Wo Fat heeft op Midnight Cometh veel aandacht aan de basis besteed en dat komt de opbouw van de nummers zeer ten goede.
- Black Peaks – Statues
Wat bijzonder subtiel is het debuut van Black Peaks. Knallende metalriffs, gevoelige zang, een grunt, intieme passages, alles wordt subliem tot een geheel gesmeed. Te laat ontdekt dit jaar, waardoor de lijst nog op zijn kop moest. Bij een eerdere ontdekking wellicht nog hoger in deze lijst.
- Khemmis – Hunted
Een jaar na het debuutalbum brengt Khemmis Hunted op de markt. Slechts 5 lange nummers die in totaal 44 minuten in beslag nemen. De lengte van de tracks blijkt geen enkel probleem, prachtige kraakheldere zang wordt afgewisseld met zware grunts, de composities steken perfect in elkaar. De sludge doom plaat van 2016!
- Greenleaf – Rise Above the Meadow
Dit blijft een band waar ik een zwak voor heb. Ook Rise Above The Meadow raakt met de fuzzy vibe de juiste snaar. Meer dan voldoende variatie, al worden de intiemere passages die op Trails & Passes zo goed aansloegen soms wel gemist. Dat is tegelijkertijd ook het enige minpuntje wat ik kan vinden op Rise Above the Meadow.
- Anciients – Voice of the Void
In 2013 vaagde het debuut Heart of Oak de metalscene weg. Voice of the Void is wellicht niet zo verrassend als het debuut, maar zet die lijn wel op prachtige wijze voort. Minder stoner invloeden, maar absoluut een gave combinatie van prog en sludge-achtige metal.
- KoЯn – The Serenity of Suffering
Bij Paradigm Shift werd al goed duidelijk dat KoЯn de dubstep vaarwel gezegd had. Die lijn wordt met verve doorgetrokken op The Serenity of Suffering. De jaren 90 fanboy in me is met deze plaat weer helemaal wakker geworden. KoЯn telt, als een van de weinige nu-metal acts, anno 2016 eindelijk weer helemaal mee.
- Gojira – Magma
Wat een dijk van een plaat. Van begin tot eind houdt Gojira je met Magma in zijn macht. Met duidelijk meer cross-over invloeden, is de band toegankelijker geworden. Desondanks klinkt Magma toch vertrouwd en eigenzinnig. Nu al een decennium voorloper in de metal scene en die naam maakt Gojira ook nu weer helemaal waar.
- Hypno5e – Shores of the Abstract Line
Jazeker, nog meer Frans geweld. Deze plaat voelt zowaar als een speelfilm en neemt je echt de volledige duur van de plaat mee, inclusief de dromerige Franstalige samples. Zeer complex maar toch zwaar hypnotiserend. Juist de tempo en stemmingswisselingen hebben ervoor gezorgd dat Shores of the Abstract Line vastgekleefd zat aan mijn platenspeler.
- Vola – Inmazes
Oké, de digitale release in eigen beheer was er al in 2015, maar kwam officieel dit jaar pas uit. Wat een pareltje. Vola brengt sublieme progrock met vleugjes djent en electronica die blijft beklijven. Een gewaagde combinatie van stijlen die op Inmazes erg goed uitpakt. Wat dit debuut tot mijn nummer een maakt? Het klinkt gewoon verdomd origineel. Ik kan deze plaat gewoon blijven luisteren.