Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2022 voorbij is. In deze vierde aflevering is het de beurt aan Reno van der Looij. Deze eindlijst bevat van alles wat, maar wel altijd met gitaren.
Muziek is natuurlijk geen landenstrijd, maar waar vaak de Amerikaanse acts de jaarlijstjes domineren, vind je in deze lijst pas op plek 10 een USA act terug en dat is ook meteen de enige. Wat opvalt is de zeer goede vertegenwoordiging uit België en Nederland. Hierbij de top 12 aangevuld met een mini review voor de beste 3 platen van 2022.
- Gggolddd – This Shame Should Not Be Mine (Nederland)
- The Butterfly Effect – IV (Australië)
- Brutus – Unison Life (België)
- Stake – LOVE, DEATH and DECAY (België)
- Celeste – Assassine(s) (Frankrijk)
- Ghost – Imperia (Zweden)
- Cobra the Impaler – Colossal Gods (België)
- Beachdog – Beachdog (Nederland)
- Eskimo Callboy – TEKKNO (Duitsland)
- Porcupine Tree – Closure / Continuation (USA)
- Fire Horse – Out of the Ashes (Nederland)
- Toundra – Hex (Spanje)
1. Gggolddd – This Shame Should Not Be Mine
Mijn hemel, want een beklemmende en intense plaat van Gggolddd is dit. Door de lyrics bepaald geen makkelijke kost (over persoonlijk misbruik uit de eigen ervaringen van zangeres Milena). De sterke gitaarpartijen en elektronische zware onderlaag sluiten perfect aan op het gewicht van de tekstuele thematiek. Het is toch vooral Milena die de show steelt met een fenomenale vocale prestatie, waarbij je haar pijn als luisteraar bijna zelf voelt. Door de live ervaringen van het optreden op Roadburn en de show (samen met Alcest) in Parijs, kreeg dit album nog eens extra lading voor ondergetekende.
2. The Butterfly Effect – IV
Eindelijk zijn deze Aussies terug. Na ‘Final Conversation of King’ uit 2008 lag de band op haar gat door het vertrek van zanger Clint Boge. Ze keren echter terug met het beste werk sinds ‘Begins Here…”. ‘IV’ is een prachtige post-prog-rock plaat van The Butterfly Effect geworden. Het is drie kwartier lang een aan eenschakeling van hoogtepunt, met ‘Waves of Tides’ en ‘Great Heights’ als persoonlijke favorieten. Het absolute prijsnummer van deze plaat is echter het afsluitende ‘The Visiting Hour’.
3. Brutus – Unison Life
Wat komt er toch veel goeds uit België de laatste tijd weer. Zo ook deze nieuwe van Brutus wat by far het beste is, wat ze tot nu toe hebben uitgebracht. Brutus heeft internationaal al heel wat naam gemaakt de voorbije jaren en hun ster zal alleen maar zal rijzen met deze nieuwe worp. Stilistisch moeilijk in een hokje te proppen (post-hardcore meets grungerock?), maar vooral heavy (‘Dust’) en soms ook catchy en poppy (‘Victoria’).
Dan zijn er natuurlijk nog de eervolle vermeldingen. Albums die het net niet haalden, maar wel de moeite waard zijn: zo leverden White Ward, Doodseskader, Ibaraki, Wo Fat, Arctic Monkeys, Psychonaut, Oceans of Slumber, Russian Circles en Kardashev ook meer dan prima albums af. Het was weer een rijk gevuld muzikaal jaar.
Tot slot in de toegift, één van de leukste pop-rock nummers van eigen bodem. Ten Times a Million met ‘Love me When I’m Gone’. Laat dat album in 2023 maar komen boys…