Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2022 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Frank van de Ven. Deze lijst heeft meer variatie dan voorgaande jaren, hieronder lees je waarom de keuze op deze platen is gevallen. Natuurlijk is er ook wat muziek toegevoegd voor bij het onderstaande leesvoer.

Er viel afgelopen jaar een hoop te klagen. Zo liep de energierekening voor miljoenen Nederlanders maandelijks op, bleek tolerantie niet voor iedereen in Nederland toepasbaar te zijn en werden meningen en opvattingen vaak met geweld en vernielingen kracht bijgezet. Slipknot zou het ‘People = Shit’ noemen! Over gemaskerde bands gesproken: deze groep heeft het lijstje van ondergetekende net niet gehaald. Hoe veel er ook te zeiken was op 2022: op muziekgebied viel er weinig te klagen! Wat verscheen er een hoop moois dit jaar! Keuzestress dus daarom twaalf platen.

12. Post Malone – Twelve Carat Toothache (91)
Post Malone heeft met ‘Twelve Carat Toothache’ een narcistisch egodocument op de wereld losgelaten waarin hij zichzelf afwisselend neerzet als een mislukkeling (maar dan wel een met veel centjes op zijn bankrekening) én lijdend kunstenaar. Soms is dat vermoeiend, maar even vaak levert het catchy popliedjes met fraaie zanglijnen op. Wanneer je door het larger than life persona van Posty kunt heen kijken, hoor je een man die het even niet meer weet en erg diep zat toen hij dit album maakte.

“Interessant inkijkje in het leven van een artiest die worstelt met zijn beroemdheid.”

11. The Halo Effect – Days Of The Lost (89)
Oldschool melodeath uit Zweden verveelt nooit. The Halo Effect bestaat volledig uit oud-leden van In Flames en klinkt ook precies zo als die iconische band. Let wel: het oude In Flames voordat er geflirt werd met metalcore. ‘Days Of The Lost’ is een oprechte liefdesbrief aan het genre.

“Dit is overduidelijk een passieproject want de liefde voor de stroming is onmiskenbaar.”

10. State Champs – Kings Of The New Age (82)
Poppunk is aan een heropleving bezig. Machine Gun Kelly en YungBlud schieten de stroming de (Amerikaanse) hitlijsten in en oudgedienden als Avril Lavigne en Travis Barker springen daar gretig op in. Ondertussen heeft State Champs dit jaar een knaller van een album afgeleverd, maar daar is minder aandacht voor. Dat is jammer, want ‘Kings Of The New Age’ is een album waarop elk liedje een potentiële single is. Als je van poppunk houdt, kun je niet om deze plaat heen!

“Het gitaarwerk is lekker crunchy en het spelplezier spat ervan af.” 

9. A Wilhelm Scream – Lose Your Desillusion (83)
Denk je aan A Wilhelm Scream dan denk je aan ultrasnelle speedmetal in een punkrockjasje. Deze Amerikanen hebben hondstrouwe fans die geluid die hun unieke geluid adoreren. Helaas wordt er veel gevraagd van mensen die gek zijn op A Wilhelm Scream. Tussen de laatste worp en voorganger ‘Partycrasher’ zit een gat van negen(!) jaar. Wachten wordt beloond, want ‘Lose Your Desillusion’ is een gaaf én bijzonder album.

“De cynische teksten zijn vervangen door lyrics vol compassie en hoop. Alsof er een raampje is opengezet!”

 

8. Alexisonfire – Otherness (90)
Als je denkt dat het leven van een fan van A Wilhelm Scream zwaar is, ken je het reilen en zeilen van fans van Alexisonfire niet. Volgers van deze Canadese band hebben dertien(!) jaar op een nieuw studioalbum moeten wachten. ‘Otherness’ is dan ook niet eens een album dat niet elke fan zal bekoren. Deze gasten hebben schijt aan regels en doen waar ze zelf zin in hebben. Screamo? Nee joh, we maken meerstemmige popsongs en gaan daarna over op noiserock.

“Nog mooier is dat hun experimenteerdrift in een spannende en beklijvende rockplaat heeft geresulteerd.”

7. Soilwork – Övergivenheten (81)
Soilwork draait al jaren mee. Frontman Björn Strid’s uit de hand gelopen zijproject The Night Flight Orchestra levert hem meer voortaan meer op dan zijn oude bandje. Deze constatering heeft effect op het bandgeluid van Soilwork. ‘Övergivenheten’ combineert melodische metal met eighties synthrock en die combinatie werkt ook nog! Nou ja, meestal dan.

“Toch verveelt deze plaat geen moment, want elke track heeft wel wat bijzonders te bieden in de vorm van een tof refrein, een pakkende riff of een vette hook.”

6. Queensrÿche  – Digital Noise Alliance (93)
Wat is het ongelooflijk fijn om te constateren dat Queensrÿche prachtplaten als ‘Digital Noise Alliance’ in zich heeft! Dit album klinkt zowel fris als vertrouwd. Frontman Todd La Torre verkeert in bloedvorm en legt ziel en zaligheid in elke track en dat voel je! Dit is wat ondergetekende betreft het beste album dat La Torre met deze band opnam en benadert het niveau van klassiekers als ‘Empire’ en ‘Operation Mindcrime’.

“Er hangt een lekker ‘Operation Mindcrime’ sfeertje om deze plaat.”

5. Tears For Fears – The Tipping Point (95)
Tears For Fears ís de jaren 80. Dat decennium is dankzij series als ‘Stranger Things’ weer mateloos populair. Gelukkig maar want deze comeback is erg welkom! ‘The Tipping Point’ klinkt als een plaat uit de eighties maar tegelijkertijd helemaal van nu.

“Popmuziek met fraaie samenzang, pakkende melodieën en grootse refreinen.”

 

4. Emery – Rub Some Dirt On It (96)
Toen emo en screamo superhip waren – lang geleden – was Emery een geliefde band. Trends komen en gaan. Gelukkig zijn de leden van Emery gewoon doorgegaan met waar ze goed in zijn: pakkende rockliedjes schrijven met extreem persoonlijke verhalen. Op ‘Rub Some Dirt On It’ wordt het gaspedaal weer lekker ingetrapt.

“Als je van oprechte rockmuziek houdt en maar één album koopt dit jaar laat het dan deze zijn!”

3. Suede – Autofiction (97)
Het Britse Suede gaat al heel wat jaren mee. De laatste jaren heeft de groep zichzelf uitgevonden. Op ‘Autofiction’ hoor je geen veteranen maar een stel jonge honden. Nou ja, dat is niet helemaal waar want frontman Brett Anderson klinkt doorleefder dan ooit. Ook is zijn pen scherper dan ooit.

“Donkere post-punk met een laagje goth wordt gecombineerd met zwierige, soms erg aanstellerige zang die vol speelsheid wordt gebracht.”

2. Fit For A King – The Hell We Create (91)
Voorman Ryan Kirby zag zijn vrouw bijna sterven aan een beroerte. Het stel had vlak daarvoor de adoptie van twee zwaar getraumatiseerd kinderen op zich genomen. De angst om alleen achter te blijven met twee kleintjes om voor te zorgen, schreef Kirby van zich af op ‘The Hell We Create’. Gelukkig komt mevrouw Kirby er weer langzaamaan bovenop en zag dit album het levenslicht. ‘The Hell We Create’ is een  zeer persoonlijk album van een man wiens wereld op instorten staat. Je krijgt goed gemaakte glossy metalcore met aangrijpende teksten en beklemmende zanglijnen voorgeschoteld.

“Galopperende gitaren, emotionele cleans en vuige schreeuwzang: alle ingrediënten voor een smakelijk geheel zitten in ‘The Hell We Create’.”

 

1. Coheed And Cambria – Vaxis II: A Window Of The Waking Mind (89)
De muziek van Coheed And Cambria ligt altijd lekker in het gehoor, maar het vreemde zangstemmetje van Claudio Sanchez was altijd een dingetje voor ondergetekende. De zanger schurkte altijd gevaarlijk dicht tegen de irritatiegrens aan met zijn vreemde voordracht en articulatie. Op Vaxis II: A Window Of The Waking Mind’ klinkt hij minder geforceerd en dat heeft een zeer positief effect op de muziek. Coheed And Cambria klinkt commerciëler en zelfverzekerder dan ooit. De liedjes zijn lekker puntig en worden met bravoure gezongen. Knappe jongen die een oorwurm als ‘Comatose’ of ‘Love Murder One’ uit zijn hoofd krijgt!

“Dit album is opnieuw het bewijs dat deze band steeds beter wordt in het schrijven van pakkende popmuziek.”