Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2022 voorbij is. In deze tweede aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
Even een kleine inleiding van ondergetekende vooraf. 2022 was het jaar waarin we weer naar concerten en festivals mochten. Eindelijk weer genieten van de geur van vers gemaaid gras en schraal bier op de festivalweides. Op het gebied van albumreleases gebeurde er gelukkig ook veel. Zo veel zelfs, dat ik evenals vorig jaar mijn lijst heb uitgebreid tot 12 albums (we houden dit aantal er gewoon in) en wel allemaal albums welke ik dit jaar op vinyl heb mogen aanschaffen.
12. Viagra Boys – Cave World
The best shitty band in the world! Drummer en bassist geven het ritme aan en de rest van de band laveert daar maniakaal over- en doorheen met gierende gitaren, coole bliepjes en scheurende saxofoon. Tel hierbij de grappige, doch ook vaak maatschappijkritische, teksten van zanger en opperbuik (Dikke Dennis eat your heart out!) Sebastian Murphy op en je hebt een heel smakelijk geheel!
11. Marillion – An Hour before it’s Dark
‘I put my arms around her. And I killed her with love.’ Een heus COVID-19 album. Ontsproten aan het brein van Steve Hogarth, die de menselijke warmte tijdens de vele lockdowns miste. Naast Hogarth is ook de rest van de band bijzonder goed op dreef en wordt de stijgende lijn van ‘F.E.A.R.’ doorgetrokken.
10. Zeal & Ardor – Zeal & Ardor
Wat eerst nog werd afgedaan als een leuke gimmick, mag nu toch wel langzaam als een echte blijver worden bestempeld. Zeal & Ardor wordt met ieder album beter en weet haar mix van black metal, blues, soul en gospel steeds verder en geraffineerder uit te diepen. Götterdämmerung!!!
9. Burial – Antidawn
Een EP van dik 40 minuten. Welgeteld 0 beats. Iets waar Burial toch wel om bekend staat. Maar wat dan? 5 nummers beklijvende ambient vol doom and gloom. Klikjes, zuchtjes, kraakjes, bliepjes en hier en daar wat hemelse vocalen. Het lijkt niet veel, maar ‘Antidawn’ is wel een van de albums waar ik heel vaak naar teruggreep dit jaar. Vandaar een top 10 notering!
8. Binker & Moses – Feeding the Machine
Heerlijke jazzplaat! Met zijn tweeën zijn ze, saxofonist Binker Golding en drummer Moses Boyd, maar een geluid dat ze weten neer te zetten. Fantastisch! Het geheel wordt hier en daar wat gelardeerd met elektronische effecten en tapeloops van de hand van Max Luthert, maar het is onmiskenbaar Binker en Moses die de show stelen.
7. Holy Fawn – Dimensional Bleed
Hun vorige album ‘Death Spells’ ging er in 2018 nog vandoor met de eerste plaats. Inmiddels is de verrassing er wel een beetje af en weten we waar Holy Fawn toe in staat is. Ook ‘Dimensional Bleed’ bevat weer een heerlijke mix van metal, shoegaze, noise en postrock, ergens tussen Deafheaven en Sigur Ros in. ‘Loud, heavy, pretty music’, zoals ze zelf plegen te zeggen.
6. Messa – Close
Doom en stoner met oosterse invloeden. Wanneer je van oosters geklingelpingel en zware tonen houdt, dan is Messa je ding. Op ‘Close’ komt het beste van twee werelden samen. Ook een dikke chapeau voor een van de mooiste hoezen van het jaar.
5. Ashenspire – Hostile Architecture
Op zijn zachts gezegd een wat mindere hoes dan het hier voornoemde Messa. Zeg eigenlijk maar gewoon ronduit lelijk. En datzelfde geldt eigenlijk voor de muziek. Die is ook lelijk! Maar wel op zo een intrigerende wijze dat met een beetje doorzettingsvermogen de schoonheid door alle lelijks heen breekt. Een beetje de Black Midi van de metal.
4. Cult of Luna – Long Road North
Cult of Luna bromt alweer een tijdje mee in post metal wereld. En dat doen ze niet onverdienstelijk. Met voor mij ‘Mariner’ met Julie Christmas als onbetwist hoogtepunt. Deze ‘Long Road North’ komt echter heel erg aardig in de buurt. Zo aardig in de buurt zelfs dat dit negende album van de Zweden op de vierde plek van mijn jaarlijst eindigt.
3. Devin Townsend – Lightwork
Devin Townsend verdient een standbeeld. There, I said it. Waarom vraagt u zich af? Nou, de goede man, maakt al vanaf begin jaren ’90 fantastische albums. Zo’n 30 albums kunnen inmiddels wel geheel aan deze creatieve Canadees gecrediteerd worden. En raadt eens, er zit geen een slecht album tussen. Ook zijn laatste album is er weer een voor in de boeken. De titel verraadt het wel een beetje, op dit album toont hij zich minder hevy devy en laat hij zijn gevoel wat meer spreken. Rail away!
2. White Ward – False Light
Black metal en jazz uit de Oekraïne. Deze combi verzorgt White Ward nu al zo’n drie albums. Waar ‘Love, Exchange, Failure’ in 2019 al een zevende plaats wist te bezetten in mijn eindlijst, gaan ze er hier met ‘False Light’ nog even lichtjes overheen. ‘False Light’ voelt net nog even wat completer en beter uitgewerkt dan haar al niet misselijke voorganger. Volgend jaar volgt de integrale uitvoering op Roadburn. Hopen dat er tegen die tijd ook meer zicht op vrede is in hun thuisland.
1. The Smile – A Light for Attracting Attention
Mag ik het Radiohead light noemen? Eigenlijk niet. Dat zou onrecht doen aan de rol van Tom Skinner (ex-Sons of Kemet). Zijn jazz-invloeden zorgen ervoor dat de combi Thom Yorke-Jonny Greenwood losser en vrijer klinkt dan het de laatste jaren bij Radiohead heeft gedaan. Dit levert een fantastisch album op met prachtsongs die kunnen wedijveren met het beste werk van Radiohead.
Dan zijn er natuurlijk nog de eervolle vermeldingen. Albums die het net niet haalden, die ik nog niet aangeschaft heb op vinyl, die niet op vinyl verschenen en/of die nog op vinyl moeten verschijnen. Zo leverden Ethel Cain, Rachika Nayar, Porcupine Tree, Lorna Shore, Just Mustard, Slipknot, Dhidalah, Arch Enemy (dankzij dochterlief), Kevin Morby, GGGOLDDD, Imarhan en Midnight Oil ook meer dan prima albums af. All in all a pretty good year!