Graspop Metal Meeting 2025 bracht opnieuw een breed palet aan metalgenres naar Dessel. Vier dagen lang dompelde de festivalweide zich onder in riffs, blastbeats en grommende vocalen. Dit palet lijkt ieder jaar wat breder te worden. Al is de tendens van de laatste jaren dat de metalcore steeds meer de overhand begint te krijgen. Een trend waar niet iedereen even blij mee is. Maar gezien het feit dat tijdens deze shows de diverse podia duidelijk het drukst bezocht worden, wel een begrijpelijke keuze. Natuurlijk was er ook dit jaar weer meer dan genoeg ander muzikaal vuurwerk en scheen er een heerlijk zonnetje. De modder die vorig jaar nog onder onze schoenen kleefde, dwarrelde nu als stof door de lucht en vermengde zich met menig zweetdruppeltje. Het werd een warme en dorstige editie!
Donderdag: IJzeren maagden zijn op stoom
Landmvrks en Hot Milk: Energie van de nieuwe lichting
Ondanks ons vertrek in de vroege ochtend, missen we helaas de aftrap met Deafheaven en Psychonaut en schuiven we pas aan bij de Franse metalcore van Landmvrks. De band wordt met veel enthousiasme onthaald en brengt nu en dan Linkin Park in herinnering. De drummer valt niet alleen op door zijn strakke spel, maar ook door zijn opvallende Dua Lipa-shirt – een contrast dat perfect de openheid van de moderne metalscene illustreert. Niks is te gek, alles mag.
Hot Milk, onderdeel van de nieuwe lichting alternatieve metalbands, brengt een brok energie mee naar de Metal Dome die je niet kan negeren. Het spel is aanstekelijk en vlot, maar het duo mist voorlopig nog echt goede nummers die blijven hangen.
Soen en Paradise Lost: Subtiel en gelaagd
Soen kent in de Marquee een moeizame start door geluidsproblemen, maar herpakt zich redelijk vlot met hun typische melancholische sound. De band speelt met veel finesse, al lijkt het publiek er niet helemaal in meegezogen te worden.
Paradise Lost brengt voor hun doen een redelijk ingetogen set opgebouwd rond de albums ‘One Second’ en ‘Draconian Times’, albums die de mellow kant van de Engelsen benadrukken. De Marquee is redelijk goed gevuld en de band speelt met veel overtuiging. Al zorgt een technisch probleem halverwege de set voor wat frustratie — “not amusing”, aldus zanger Nick Holmes. Toch sluit ‘Say Just Words’ sterk af en werd iets eerder in de set de ‘oude fan’ met een ziedend ‘Pity the Sadness’ ook niet vergeten.
Death Angel: Old school thrash rules!
Death Angel serveert hun oerdegelijke thrash zoals we die kennen: strak en vol klassiekers. Hoewel de vonk niet gelijk overslaat, het zal de warmte wel zijn, komt er tegen het einde van de set toch nog wat beweging in de tent. Dit tot groot vermaak van Mark Osegueda, die als een volleerd volksmenner de nummers aan elkaar praat.
Julie Christmas en Epica: Experimentele krachtpatserij en symfonische pracht
Julie Christmas verschijnt in de Metal dome verlicht als een ‘kerstboom’ (wat moet je anders met zo’n achternaam) en brengt een behoorlijk experimentele set. Bijgestaan door Johannes Persson (gitarist/zanger Cult of Luna), is het alleen jammer dat er geen nummers van ‘Mariner’ op de setlist staan. Dit meesterlijke album van Cult of Luna in samenwerking met Christmas is eigenlijk te goed om links te laten liggen. Wat overblijft is o.a. de nieuwe plaat ‘Ridicolous and Full of Blood’. Deze wordt vrijwel in zijn geheel gespeeld en dat doen Christmas en kompanen bijzonder goed. Al zien we links en rechts ook behoorlijk wat gefronste wenkbrauwen.
Nee, dan luistert de symfonische metal die Simone Simons en haar band Epica maken toch een stuk makkelijker weg. Simons is uitstekend bij stem en de band onder leiding van Mark Janssen is een meer dan geoliede machine. Met vier nummers van het album ‘Aspiral’ ligt de nadruk op het nieuwere werk van de band. Misschien een gewaagde keuze met zoveel klassiekers in het repertoire, maar de keuze betaalt zich uit. Het publiek eet uit de hand van deze voortreffelijke Nederlandse band.
Iron Maiden, nog lang niet versleten
Dat Iron Maiden een vaste waarde is op Graspop Metal Meeting, hoeft geen betoog meer. Ook in 2025 staan de Britse metallegendes weer hun mannetje op het hoofdpodium — grijs van haar, maar uit het juiste metaal gesneden . En hoewel sommigen online mopperden over de te voorspelbare setlist deze ‘Run for your Lives Tour’, is daar op de Stenehei niets van te merken: de weide staat vol toegewijde fans, jong én oud, die elk refrein woord voor woord meebrullen.
Harris en kompanen trappen af met het rauwe ‘Murders in the Rue Morgue’, meteen gevolgd door het energieke ’Wrathchild’ — twee snelle klassiekers uit de beginjaren die de toon zetten voor een avond nostalgie en vakmanschap. Bruce Dickinson, nog altijd de goed geluimde en goed zingende frontman, danst over het podium alsof de jaren nog altijd niet beginnen te tellen.
Een van de absolute hoogtepunten komt halverwege de set in de vorm van het epische ‘Rime of the Ancient Mariner’ — een uitgesponnen maritiem epos dat met zijn sfeervolle middenstuk de festivalweide tijdelijk in trance wiegt.
Toegegeven: de setlist biedt dan misschien weinig verrassingen voor de doorgewinterde fan en het geluid had wat harder gemogen vlak voor het podium. Maar dat weerhoudt Maiden er niet van om een prachtige show te brengen. Met het moet gezegd: fantastische visuals! En wanneer ‘Fear of the Dark’ weerklinkt, maakt het weinig uit hoe vaak je het nummer al hebt gehoord, duizenden vuisten in de lucht en één grote samenzang bewijzen waarom dit nummer nog altijd onweerstaanbaar is. De avond eindigt met het tijdloze ‘Wasted Years’, waarmee Maiden hun boodschap nog eens kracht bijzet: ouderdom is relatief, en sommige dingen verliezen nooit hun glans
Vrijdag: uitstekende dag voor de liefhebbers van progressieve death metal
Dead Poet Society – Wakker worden met een glimlach
De dag begint fris – figuurlijk gezien dan – met Dead Poet Society, die al vroeg een gestaag groeiend publiek weten te lokken met hun ronkende bassen en dissonante gitaarakkoorden. Het Amerikaanse gezelschap zorgt voor een energieke, licht alternatieve start die bijzonder goed werkt als sonische cafeïne. Het publiek is zichtbaar gecharmeerd van het no-nonsense charisma van de band. Zanger Jack Underkofler, wiens stem gelijkenis vertoont aan Jay Buchanan van Rival Sons, gaat wel nog even grandioos de mist in wanneer hij ons toeroept: ‘Hello Pinkpop’. Dat is toch een heel ander festijn! Foutje, bedankt!
Spectral Wound – Canadian black metal
Spectral Wound levert een indrukwekkend rauwe show af vol ziedende black metal. In een set die bol staat van furieuze riffs en ijselijke vocalen, zorgt vooral de drummer voor nuance. Onder sommige passages legt hij een subtiele swingbeat die zich daarna moeiteloos omvormt tot traditionele blastbeats. Ook de rest van de band laat zich niet onbetuigd door zo nu en dan wat overheerlijke thrash riffs door het black metal sausje te gooien. De Canadezen bewijzen dat black metal niet altijd rechttoe rechtaan hoeft te zijn om beklijvend te zijn.
Villagers of Ioannina City – Psychedelische stoner met een vleugje tzatziki
Villagers of Ioannina City verrassen vriend en vijand met hun unieke mix van Griekse folklore en stonerrock. Denk: The Tea Party meets ‘Zorba de Griek’. De klarinet, kaval en zelfs doedelzak voegen een mystieke laag toe aan het af en toe heerlijk lompe stonergeluid van deze Grieken. Met onder o.a. ‘Welcome’, ‘Father Sun’ en ‘For the Innocent’ is het optreden grotendeels gebaseerd op het uitstekende album ‘The Age of Aquarius’. Gezien de reactie van het publiek in de Metal Dome heeft de band er een hoop nieuwe Villagers adepten bij.
Knocked Loose – Disneycore
Wie even denkt uit te blazen met dit warme weer, heeft buiten Knocked Loose gerekend. De brute energie van deze hardcoreband slaat in als een clusterbom. Het publiek wordt haast militair opgezweept om circlepits op te starten en continu op en neer te springen. De band zet een dikke hardcoreshow neer vol zware breakdowns. Dat de snerpende stem van zanger Bryan Garris op hilarische wijze doet denken aan een furieuze Mickey Mouse op speed doet daar niet aan af. Tijdens afsluiter ‘Everything Is Quiet Now’ barst de wei helemaal uit z’n voegen: de dronebeelden van de slot-wall of death zouden niet misstaan op een eventuele live-dvd van de band.
Jerry Cantrell – Gouden herinneringen
Jerry Cantrell, oprichter van Alice in Chains en icoon van de grunge-generatie, brengt een warme golf van nostalgie over de festivalweide. Met Greg Puciato (bekend van o.a. The Dillinger Escape Plan en Better Lovers) als tweede zanger levert hij een strakke set af met hoogtepunten te over. Al springen de Alice in Chains songs er natuurlijk uit. O.a. met ‘Them Bones’, ‘Would?’, en een monumentale versie van ‘Rooster’ als afsluiter. Puciato doet Layne Staley’s nalatenschap eer aan. Goosebumps en schorre stembanden van het meebrullen!
Blood Incatation: Cutting edge
Blood Incantation heeft daarna een ietwat vertraagde start door technische problemen, maar levert daarna een monsterlijke set af. Het laatste album ‘Absolute Elsewhere’ dat slechts uit twee nummers bestaat, wordt integraal met chirurgische precisie gespeeld. Twee brokken concreet beton gelardeerd met psychedelische klanktapijten en stukken krautrock. Dit tot groot jolijt van de fans van technische, progressieve death metal. Hail to the new Kings of Metal!
Opeth: Meesters in hun vak
Opeth brengt een indrukwekkende show zoals alleen de Zweedse formatie dat kan. Brutaliteit, ontroering en humor gaan hand in hand bij deze Zweden. Gaaf om te zien dat een nummer als ‘Ghost of Perdition’ na al die jaren nog zo snoeihard binnenkomt. Met ‘In my Time of Need’ van het album ‘Damnation’ hebben Mikael Åkerfeldt en co halverwege een mooi rustpunt ingebouwd. Vervelend alleen is dat bij dit soort rustige passages het zenuwachtige gerikketik van Slipknot op het hoofpodium door het geluid heen sijpelt. Afsluiten doen de Zweden met het majestueuze ‘Deliverance’ – een absoluut hoogtepunt.
Behemoth: Na jarenlang zonaanbidder, eindelijk headliner
Deze Poolse band stond al meerdere malen met hun bleek geschminkte tronies in de volle zon op het Graspoppodium, maar mag nu in volledige duisternis de tweede festivaldag afsluiten. En hoe! Hun theatrale, duistere show past perfect bij het late uur en levert een intens visueel én auditief spektakel op. Niet iedereen kan het smaken, want het veld is maar matig gevuld. De hitte of de vele pintjes eisen dan toch hun tol? Of is iedereen moegebeukt door Slipknot?
Toch bewijst Behemoth een unieke headliner te zijn. Het uitstapje halverwege de show naar het skydeck waar enkele nummers worden gespeeld is een geslaagde. Hoogtepunten in de set zijn toch vooral de van ‘The Satanist’ afkomstige nummers: ‘Blow Your Trumpets Gabriel’ en het afsluitende ‘O Father O Satan O Sun!’. Nummers die ons direct naar de diepste krochten van de hel sleuren. Al maakte nieuweling ‘Shit ov God’ dat uitgevoerd wordt met een heuse operazangeres ook diepe indruk. Respect voor Nergal, Orion, Seth en Inferno!
Zaterdag: heet, heter, heetst en de headliners regeren!
Dirty Honey: Van onder de bomen
Op de Jupiler Stage, in de verkoelende schaduw van de bomen, is het heerlijk toeven met een fijn speciaal biertje tijdens het optreden van Dirty Honey. De Californische rockers brengen hun vertrouwde mix van bluesrock en classic swagger met vakmanschap, maar weten dit keer niet echt te verrassen zoals bij een eerdere passage in 2022. De show klink goedt, maar het echte vuurwerk blijft uit. Perfect om de middag in te glijden.
Unto Others: Galloperende gothmetal
Unto Others blijft een band die je moet leren waarderen — een zogenaamde acquired taste. Hun mix van donkere gothrock (denk: Sisters of Mercy) met klassieke heavy metalinvloeden werkt vooral goed wanneer het tempo iets omhoog gaat. Nummers als ‘Heroin’ en ‘When Will God’s Work Be Done’ klinken enigszins als de vroegere Iron Maiden. Maar dan met eyeliner.
Adrian Vandenberg: De Whitesnake-jaren herleven
Wie hoopte op een stevige dosis Vandenberg-klassiekers, inclusief het onvermijdelijke ‘Burning Heart’, komt bedrogen uit. Adrian is namelijk op pad onder het motto ‘The Whitesnake Years’ — en dat krijgt het publiek dan ook: een heerlijke set vol Whitesnake-krakers. Voor fans van ‘Here I Go Again’ toch een feestje met vakwerk op gitaar.
Soulfly: Braziliaans zonnetje
Even kwart voor vijf stapt Max Cavalera de North Stage op met Soulfly. Onder de brandende zon geeft hij, zoals altijd, 100%. Daar zal zijn afkomst hoogstwaarschijnlijk ook wel iets mee te maken hebben, want het zijn weer technisch gezien echt Braziliaanse toestanden vandaag. De set is solide, maar ook ietwat standaard. Sepultura materiaal blijft achterwege in ieder geval. Goede show, maar niet een die de geschiedenisboeken in zal gaan.
Lorna Shore: Verstopt doucheputje
Frontman Will Ramos is vocaal een fenomeen. Met een kek brilletje vol tierlantijntjes klinkt Ramos het ene moment als een verstopt doucheputje, dan weer als een krijsende Miss Piggy die door Kermit over de knie wordt gelegd en vervolgens zingt hij weer clean de sterren van de hemel. Bijzonder knap. En de band volgt hem hier genadeloos in. De beats zijn strak en de gitaarriffs verschroeiend. De Pain Remains-trilogie als afsluiter is indrukwekkend. Waanzin!
Brutus – Klein en groots tegelijk
Brutus is zo’n band die met hun unieke combinatie van emotie, power en Belgische bescheidenheid je in het hart raakt. Frontvrouw Stefanie Mannaerts, drummer én zangeres, blijft een bijzondere verschijning. Dat de band niet iedere dag op zo’n groot podium staat is wel duidelijk. Maar de vorige keer was de Metal Dome toch echt te klein. Dus nu gelijk een paar treetjes hoger met een optreden in de vroege vooravond op de South Stage. De band oogt soms wat verloren in de ruimte. Maar zodra nummers als ‘All Along’, ‘Liar’ en ‘What Have We Done’ losbarsten, valt muzikaal alles wel op z’n plek.
Korn: doet het veld beven
Op de zaterdagavond van Graspop 2025 staan twee zwaargewichten van de alternatieve heavy scene op het hoofdpodium, elk met hun eigen, gitzwarte universum. Korn en Nine Inch Nails bewijzen allebei dat ze nog lang niet uitgeblust zijn — al doen ze dat elk op hun eigen compromisloze manier.
Korn trapt hun set af met een mokerslag: het iconische ‘Blind’, voorafgegaan door Jonathan Davis’ doedelzakintro, katapulteert het publiek direct terug naar 1994. Een ware nostalgietrip volgt met veel klassiekers van het debuut zoals ‘Clown’, ‘Shoots and Ladders’ en ‘Ball Tongue’. Voor de South Stage ziet het zwart van de mensen, maar ook voor de North Stage is het veld behoorlijk goed gevuld.
Visueel is het een spektakel van formaat. De band heeft een schitterende lichtshow meegenomen. Naast veel nummers van het debuut is de rest van de set een mooi dwarslezing uit het rijke oeuvre van Korn. Ook hits als ‘A.D.I.D.A.S.’, ‘Got the Life’ en uiteraard het explosieve ‘Freak on a Leash’ als afsluiter passeren de revue. We kunnen gerust concluderen dat Korn alweer een aantal jaar in topvorm verkeert.
Nine Inch Nails: kil, intens, genadeloos scherp
Waar Korn het publiek opzweept met brute energie, kiest Nine Inch Nails voor een meer klinisch, maar niet minder snijdend optreden. Trent Reznor en kompaan Atticus Ross vuren al snel in de set het messcherpe ‘March of the Pigs’ en het ontregelende ‘Mr. Self Destruct’ op ons af. Een soort industriële storm die verder wordt aangewakkerd door het veelvuldig gebruik van rookmachines en stroboscopen. De drummer mept alsof z’n leven ervan afhangt en het geluid is rauw, chirurgisch perfect en pijnlijk op de juiste momenten.
Het veld is minder vol dan bij Korn, maar de aanwezigen genieten intens. En terecht: de setlist is een cadeautje voor de echte fans. Naast de vele klassiekers van met name ‘The Downward Spiral’, krijgt het publiek ook verrassingen te horen zoals ‘Burn’ (van de Natural Born Killers-soundtrack) en ‘The Perfect Drug’ (van de Lost Highway soundtrack). De David Bowie-cover ‘I’m Afraid of Americans’ klinkt schrijnend actueel wanneer Reznor opmerkt dat hij dit steeds beter begint te begrijpen — een profetische opmerking gezien de internationale headlines van diezelfde nacht.
Kleine smet op de setlist is dat het machtige ‘The Fragile’ er met maar slechts één nummer (‘Somewhat Damaged’) wat bekaaid afkomt. Maar een kniesoor die daarom zeurt wanneer de band vervolgens afsluit met het opzwepende ‘The Hand that Feeds’ en het uitbundig mee gescandeerde ‘Head like Hole’ om vervolgens het veld tot tranen geroerd achter te laten met een bloedmooie uitvoering van ‘Hurt’. Wereldklasse!
Zondag: legenden herleven en Till nie wieder
Angelus Apatrida – Spaanse furie
De Spaanse thrashers van Angelus Apatrida bewijzen zich opnieuw! In 2022 leverden ze al het meest uitbundige thrashfeestje van het weekend af. En dat doen ze vandaag weer! Met ontembare energie, opzwepende riffs en de eerste circlepits van de dag brengen ze de Marquee in vuur en vlam. Dit is Spaanse peper in optima forma.
Power Trip – Thrash leeft
We blijven in thrash territory, want even later staat Power Trip op de South Stage. De band zet daar een al even explosieve show neer. Samen met Angelus Apatrida bewijzen ze dat thrashmetal anno 2025 springlevend is. Al vroeg in de set komt het absolute prijsnummer ‘Executioner’s Tax (Swing of the Axe)’ voorbij, maar de band verliest nergens aan intensiteit. De Texanen weten het publiek moeiteloos bij de les te houden. Jonge honden met oude zielen, precies wat het genre nodig heeft.
Krokus – Afscheid met een knipoog
Krokus nam in 2019 al een keer afscheid op de Desselse weide, maar zoals dat wel vaker gaat in rock-’n-roll, blijkt afscheid nemen een relatief begrip. De Zwitsers staan er vandaag namelijk gewoon weer, met een set vol plezier en herkenbaarheid. ‘Heatstrokes’ past perfect bij de zinderende temperaturen en ‘Eat the Rich’ wordt door menigeen uit volle borst meegezongen. Naast de eigen nummers is er ruimte voor klassiek eerbetoon met ‘Pinball Wizard’ (The Who) en ‘Keep on Rockin’ in the Free World’ (Neil Young). Charmant, losjes, en vooral hartverwarmend.
Savatage – Groots en gelaagd
Eén van de absolute hoogtepunten van de dag komt van Savatage, die dit jaar pas voor de eerste keer op Graspop staan. Met een setlist om van te watertanden (o.a. ‘Sirens’, ‘Jesus Saves’, ‘Gutter Ballet’) laat de band zien waarom ze zo legendarisch zijn. Het absolute kippenvelmoment komt met ‘Believe’ van de rockopera ‘Streets’: Jon Oliva op scherm, solo aan zang en piano, waarna Zak Stevens en het publiek het overnemen. Kippenvelmoment! Afsluiter ‘In the Hall of the Mountain King’ maakt op indrukwekkende wijze een einde aan een optreden van pure theatrale grandeur.
Triptykon – Voor de fijnproever
Triptykon brengt een duistere, trage, bijna liturgische sfeer naar de tent. Het is er dan ook niet overdreven druk, maar de aanwezigen zijn zichtbaar geboeid. Zanger Tom G. Warrior eert zijn verleden met een aantal klassiekers van Celtic Frost, wat goed ontvangen wordt. Geen licht verteerbare kost, maar wel een degelijke, eerlijke set voor de ware liefhebber van doom en avant-garde metal.
Judas Priest – Nog altijd staalhard
Judas Priest had vorig jaar misschien een spectaculairdere show, met een bewegende Devil’s Tuning Fork en meer visueel geweld, maar muzikaal staan ze er dit jaar misschien nog sterker. De setlist is vooral gefocust op het 30-jarig jubileum van ‘Painkiller’, een van de beste metalplaten van de jaren ’90 en dat betekent dat maar liefst zeven nummers hiervan gespeeld worden, waaronder setopeners ‘All Guns Blazing’ en ‘Hell Patrol’.
Rob Halford geeft alles wat hij nog in zich heeft en overtuigt opnieuw als een van de laatste echte metalfrontmannen. Door het vele Painkiller materiaal ontbreken wel parels als ‘Victim of Changes’ en ‘Beyond the Realms of Death’ in de setlist, maar met afsluiters als ‘Hell Bent for Leather’ en ‘Living After Midnight’ wordt het alsnog een daverend slot.
King Diamond – Theatrale perfectie in het Lucifer Hospital 1920
Na Priest snellen we nog even naar horrorkoning King Diamond, die het podium heeft omgetoverd tot het Lucifer Hospital 1920. De Deense horrorlegende heeft er zichtbaar zin in en brengt een loepzuiver optreden vol theatrale flair. Nummers als ‘Eye of the Witch’ en het meesterlijke ‘Abigail’ komen tot leven in een omgeving die het midden houdt tussen een spookhuis en een operadecor. De geluidsmix is kraakhelder en de show meeslepend. Jammer dat King Diamond voor een groot deel overlap had met Judas Priest, want hier hadden we meer van willen zien.
Till Lindemann: Aftands Joop van den Ende vermaak voor Pornhub liefhebbers
Till Lindemann kennen we natuurlijk allemaal van het moederschip Rammstein. Hier is hij het grote boegbeeld en blikvanger, maar vandaag moeten we spijtig genoeg constateren dat er zonder zijn Rammstein kompanen bitter weinig overblijft. Het is theater zonder idee, zonder beklijvende liedjes, maar met heel veel onbenul. Daarbij helpt het feit dat hij zijn show moest censureren ook al niet mee. Want zonder de shockfactor blijft er helemaal niks over. En kom op zeg. Nummers over golden showers. Laat me niet lachen. Steel Panther doet dat soort puberale ongein toch echt beter en leuker. En daarbij nummers over seks konden we eerder dit weekend (Nine Inch Nails en Korn iemand?) ook al noteren? Ook nog eens beter, relevanter, venijniger en meerdere malen overtuigender uitgevoerd.
Nee, dan blijft er niet veel over. Vooruit ‘Ich hasse Kinder’ is dan wel weer een grappig nummer, maar zo lang hebben we het niet eens uitgehouden. Hopelijk hebben de tientallen dames die op uitnodiging van de heer Lindemann backstage bubbels stonden te drinken zich beter geamuseerd. Voor ons was het toch echt Till nie wieder!
Hiermee komt er een enigszins teleurstellend einde aan een zeer zonnige maar over het algemeen zeer geslaagde editie van Graspop Metal Meeting. Een editie met genoeg hoogtepunten. Wat te denken van o.a. Nine Inch Nails, Korn, Opeth, Jerry Cantrell, Iron Maiden, Lorna Shore, Blood Incantation en Savatage! Maar liefst 220.000 bezoekers zagen een geslaagde Graspop Metal Meeting dit jaar! Voor nu zeggen we bedankt en graag weer tot volgend jaar op 18, 19, 20 en 21 juni. Horns up!