Counter Culture shorts nummer #142 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 142e editie van shorts vind je zestien mooie microreviews van de nieuwe albums van Sanguisugabogg, Orbit Culture, Royal Sorrow, Dying Wish, Spitehouse, I See Stars, Acceptance, Fit For a King, Johnny Marr, Dance Gavin Dance, Bad Cop Bad Cop, The Rasmus, Pinkshift, Blessthefall, AFI en The Halo Effect.
Sanguisugabogg – Hideous Aftermath (82)
Smerig, lomp, venijnig en compromisloos: dat is de beste omschrijving van Hideous Aftermath. Als je van gevaarlijke deathmetal met gorgelvocalen houdt, dan is dit album van Sanguisugabogg echt iets voor jou. Deze gasten houden het genre in leven met hun intense muziek en oprechte liefde voor de stroming. Liefhebbers van melodieuze gitaarsolo’s, lieflijke zang en een opbeurende sfeer moeten ver uit de buurt blijven van deze plaat en band.
Recensent: Frank van de Ven
Orbit Culture – Death Above Life (78)
Mocht David Draiman van Disturbed een snipperdag willen opnemen of moeten onderduiken vanwege zijn politieke mening, dan kan Niklas Karlsson van Orbit Culture de honneurs waarnemen. Deze Zweed klinkt als de voorman van Disturbed. Muzikaal gezien tapt Orbit Culture echter uit een ander vaatje. Death Above Life is meer metal dan wat Draiman & co laten horen. Metallica en Trivium zijn referentiekaders die te binnen schieten na het beluisteren van dit album.
Recensent: Frank van de Ven
Royal Sorrow – Innerdeeps
Het Finse Royal Sorrow klinkt als de popversie van Vola. Minder complex en toegankelijker, maar bijna net zo dromerig. Innerdeeps is een knap gemaakt album dat lekker wegluistert, maar de diepgang van Vola mist. Royal Sorrow is echter een veelbelovende band die alle aandacht verdient. In een rechtvaardige wereld zou deze band hofleverancier zijn van de Top 40. De liedjes en band verdienen het.
Recensent: Frank van de Ven
Dying Wish – Flesh Stays Together (91)
Het Amerikaanse Dying Wish stond al niet bekend als een opgewekte club, maar op hun derde studioalbum maakt het gezelschap het wel heel bont. Flesh Stays Together klinkt nihilistisch en laat een duistere kant van deze metalcoreformatie horen. Niet alleen tekstueel, maar ook instrumentaal. Het vorige album deed bij vlagen aan het oude werk van Killswitch Engage denken, maar daar is op deze derde worp geen sprake meer van. Flesh Stays Together klinkt zwaarmoedig, log en pissig. Frontvrouw Emma Boster experimenteert meer met clean vocals maar zet deze niet in om de refreinen kracht bij te zetten, zoals dat in het genre gebruikelijk is. Dit derde album laat een band horen die niet bang is om nieuwe dingen te proberen. Minder gelikt en rauwer dan ooit.
Recensent: Frank van de Ven
Coheed And Cambria – Vaxis – Act III: The Father of Make Believe (92)
Op alweer hun elfde studioalbum gaat Coheed And Cambria door met waar het zo goed in is: onnavolgbaar catchy gitaarmuziek maken die niet in een hokje te stoppen is. Is het emo, progrock, punkrock of post-hardcore, of toch eigenlijk alles in één? Minstens zo eigenzinnig is de kapstok waaraan frontman Claudio Sanchez & co hun muziek ophangen. Act III: The Father of Make Believe maakt onderdeel uit van een sci-fi-epos dat aan het oeuvre van George ‘Star Wars’ Lucas doet denken. Ook zonder het ingewikkelde verhaal te volgen, kun je genieten van deze band. De refreintjes en opvallende heliumzang blijven hangen en de riffs vliegen je om de oren. Opnieuw een voltreffer van deze band die nog nooit een slecht album maakte.
Recensent: Frank van de Ven
Spitehouse – Desertion (81)
Spitehouse maakt gruizige emorock die soms aan het oudere werk van genrepioniers The Get Up Kids doet denken. Desertion is een ongepolijst album dat een getalenteerde band laat horen. Dit is het tweede wapenfeit van deze jonge groep en belooft een mooie toekomst voor fans van oldschool emo.
Recensent: Frank van de Ven
I See Stars – The Wheel (75)
Na negen jaar geen studioalbum te hebben uitgebracht, vond I See Stars het weer tijd worden voor een nieuwe plaat. The Wheel moet de lange wachttijd verzachten en de interesse van de fanbase weer aanwakkeren. De band kiest op deze schijf voor een dromerig geluid dat doet denken aan Circa Survive. Als je die band tof vindt, dan zal deze release zeker in de smaak vallen.
Recensent: Frank van de Ven
Acceptance – Phantoms/Twenty (77)
In 2005 bracht Acceptance debuut Phantoms uit, dat in thuisland Amerika hoge ogen gooide. Niet veel later klapte de rockband uit elkaar, omdat zanger Jason Vena de druk niet meer aankon. Nu de eerste worp van de band – die in 2017 en 2020 nog een tweetal albums uitbracht – twintig kaarsjes uitblaast, brengen Vena & co hun debuut opnieuw uit. Wat de re-release bijzonder maakt, is de bijdrage van een reeks gastmuzikanten. Elk liedje heeft een gastzanger(es) en dat geeft elke track een eigen smoel. Het siert Acceptance dat ze hun jubilerende plaat op deze manier opnieuw onder de aandacht brengen. Leuk voor de fans én voor nieuwkomers.
Recensent: Frank van de Ven
Fit For A King – Lonely God (86)
Het Texaanse Fit For A King is met Lonely God alweer aan hun achtste worp toe. De metalcoreband klapt er lekker op en vuurt de ene na de andere riff op je af. Ook de clean vocals van Ryan Kirby zijn weer niet te versmaden. Dit achtste werkstuk ligt in het verlengde van The Hell We Create, waarin deathcore en metalcore op een organische manier samenkwamen. Deze Amerikanen maken muziek waar fans van Bury Tomorrow blij van worden. Goed uitgevoerde moderne metalcore waarin melodie en emotie samenkomen.
Recensent: Frank van de Ven
Johnny Marr – Look Out Live! (90)
Als gitarist van The Smiths vergaarde Johnny Marr wereldfaam en hij kan nog steeds op die roem teren. De Brit wordt in zijn thuisland nog steeds op handen gedragen en ook andere muzikanten doen graag een beroep op hem. Ondertussen timmert Marr lekker aan de weg met een solocarrière. Zo groot als The Smiths is hij nooit geworden, maar hij is nog steeds populair, blijkt uit deze concertregistratie die in Londen werd opgenomen. Look Out Live! telt 22 tracks, waarvan een groot deel uit nummers van The Smiths bestaat. Qua zang kan Marr zich niet meten aan Morrissey: daarvoor is zijn stem te dun en mist hij de pathos en bravoure van de originele zanger. Zijn gitaarwerk is echter nog steeds ongeëvenaard en klinkt net zo fris als decennia geleden. Ook Neil Tennant van The Pet Shop Boys draaft op om twee nummers in te zingen. Look Out Live! laat zich beluisteren als een mooie dwarsdoorsnede van Marrs carrière.
Recensent: Frank van de Ven
Dance Gavin Dance – Pantheon (80)
Hoe omschrijf je het geluid van Dance Gavin Dance aan mensen die niet bekend zijn met deze band? Een term als ADHD-progrock met een emosaus dekt de lading misschien nog wel het beste. Deze gasten gooien uiteenlopende tempowisselingen en muziekstijlen in de blender en serveren die compleet geschifte en onvoorspelbare mix met veel bravoure. Na het tumultueuze vertrek van Tillian Pearson (die van seksueel misbruik beschuldigd werd) heeft de band Andrew Wells als boegbeeld naar voren geschoven. Deze wisseling van de wacht heeft weinig gevolgen voor de herkenbaarheid van de band, die al vaker van (controversiële) zanger wisselde (ex-frontman Jonny Craig werd beschuldigd van diefstal, red.).
Recensent: Frank van de Ven
Bad Cop Bad Cop – Lighten Up (86)
All-female rockband Bad Cop Bad Cop maakt ambachtelijke punkrock met een popsausje zoals acts als The Donnas (maar dan minder gelikt), The Iron Roses en The Bouncing Souls. De fraaie koorzang zorgt ervoor dat Lighten Up vrolijk en dansbaar blijft. Originaliteitspunten scoort deze band niet, maar dat dondert niet. Bad Cop Bad Cop weet waar het goed in is en bewijst dat met deze plaat.
Recensent: Frank van de Ven
The Rasmus – Weirdo (71)
In 2003 scoorde The Rasmus een gigantische hit met In The Shadows, dat op het album Dead Letters stond. Het succes van die single wist de band niet meer te evenaren, maar dat weerhield deze Finnen er niet van om door te gaan met muziek maken. We zijn inmiddels zes albums verder en de groep rond voorman Lauri Ylönen is still going strong. Weirdo is alweer het elfde wapenfeit van de formatie en laat zich beluisteren als een album uit 2003. The Rasmus blijft trouw aan hun geluid en trakteert je opnieuw op makkelijk in het gehoor liggende poprock. Als je eerder werk van deze band leuk vindt, past deze schijf ook in jouw straatje.
Recensent: Frank van de Ven
Pinkshift – Earthkeeper (89)
Lef kun je Pinkshift niet ontzeggen. Deze band trekt alle registers open op Earthkeeper en dat levert bijzondere muziek op. Alsof Babymetal, Linkin Park en een K-popband samen de studio indoken en om beurten de lead namen. Soms hysterisch, maar ook intens, ontroerend en altijd gemeend. Deze band drijft demonen uit en dat zorgt voor een beklemmende luisterervaring.
Recensent: Frank van de Ven
Blessthefall – Gallows (62)
Blessthefall maakt gelikte post-hardcore en doet dat sinds 2004 redelijk succesvol. In 2018 verscheen het zesde studioalbum Hard Feelings, waarna het lange tijd stil bleef rond deze groep. Dik zeven jaar later ligt Gallows in de schappen van je platenboer. Of je daar blij mee moet zijn, hangt af van je liefde voor MySpace-core. Blessthefall klinkt glad en gepolijst en dat merk je vooral aan de clean vocals die aan een boyband doen denken. Daartegenover staan degelijke schreeuwvocalen en djenty gitaarriffs: je hebt het tig keer eerder en vaak beter gehoord. Een onderscheidend vermogen heeft Gallows helaas niet. Als je daarmee kunt leven, is dit een leuke genreplaat.
Recensent: Frank van de Ven
AFI – Silver Bleeds The Black Sun… (89)
Ballen. AFI heeft ballen. Wat ooit begon is een punkrockband groeide uit tot een heus emofenomeen ten tijde van ‘Sing The Sorrow’ uit 2003 en opvolger ‘Decemberunderground’ uit 2006. De wereld lag aan de voeten van de flamboyante frontman Davey Havok en zijn bandmaten. In plaats van het op safe te spelen, koos de groep ervoor om op volgende platen een andere koers te varen. Na het meer radiorockgeoriënteerde ‘Crash Love’ uit 2009 besloten Havok & co om zichzelf opnieuw uit te vinden. Er werd gekozen voor een flirt met gothrock en postpunk. Geen verrassende keuze, want Havok en zijn bandmakker Jade Puget deelden hun liefde voor het genre al langer in zijproject Blaqk Audio. Op het twaalfde studioalbum ‘Silver Bleeds The Black Sun…’ is de transformatie van AFI als volbloed eighties postpunk gothband compleet. Deze schijf klinkt als een vergeten plaat uit de jaren 80. De invloed van acts als Bauhaus, Joy Division en The Cure is duidelijk voelbaar. Ondanks deze invloeden klinkt AFI nog steeds als een band van nu. Dat ligt onder meer aan de heldere productie waar alle instrumenten goed naar voren komen. De liefde van AFI voor deze stroming is oprecht en proef je in elke noot terug. Deze release laat zich beluisteren als een liefdesbrief aan gothrock en postpunk.
Recensent: Frank van de Ven
The Halo Effect – March of the Unheard (86)
Hoe zou In Flames klinken als deze band geen enkele vernieuwingsdrang zou hebben? Het antwoord zou zoiets als The Halo Effect zijn. In Flames koos op een gegeven moment voor een meer commerciële richting en flirt nu met metalcore en radiorock. Hoewel die koerswijziging hen nieuwe fans opleverde, zorgde het tegelijkertijd voor een kloof tussen fans van het eerste uur. Een deel van de oude garde kon zich niet verplaatsen in de richting die ‘hun’ band opging. Voor die mensen is The Halo Effect de oplossing. Deze band bestaat namelijk uit oud-leden van In Flames die ervoor kiezen om het geluid uit de begindagen te kopiëren. Oldschool melodeath dus. Nieuw is de smaakvolle toevoeging van synths. Mikael ‘Dark Tranquility’ Stanne neemt plaats achter de microfoon en doet dat opnieuw met verve. Gitarist Jesper Strömblad en bassist Peter Iwers zijn genre-iconen die weten waar goede melodeath aan moet voldoen. Deze ‘supergroep’ geniet hoorbaar van wat het doet en dat hoor je terug. Genrefans kunnen niet om deze release heen!
Recensent: Frank van de Ven