Counter Culture shorts nummer #140 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 139e editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Mould, Arch Enemy, Spiritworld, Underoath, Nothing More, Thornhill, Luna Kills, Killswitch Engage en Caliban.
Mould – Almost Feels Like Purpose (76)
Het Britse Mould laat zich omschrijven als de liefdesbaby van Blur en The Strokes. Britse eigenzinnigheid en vette riffs en hooks vullen elkaar aan op deze EP. Het resulteert in een aardig plaatje dat niet wereldschokkend is, maar wel ‘gewoon’ leuk.
Recensent: Frank van de Ven
Arch Enemy – Blood Dynasty (81)
Het went nooit dat er uit de keel van die frêle, blauwharige Alissa White-Gluz zo’n heftige doodsrochels komen. Op ‘Blood Dynasty’ trekt deze opvallende verschijning opnieuw flink van leer, maar tegelijkertijd bewijst ze opnieuw over een uitstekende zuivere zangstem te beschikken. Arch Enemy is echter een band die volgens een vaste formule werkt en zich daaraan houdt. Clean vocals worden dus nog steeds spaarzaam ingezet. Dat doet niets af van het vakmanschap waarmee deze plaat is gemaakt. Liefhebbers van meezingbare metalcore krijgen opnieuw een heerlijke maaltijd voorgeschoteld.
Recensent: Frank van de Ven
Spiritworld – Helldorado (87)
Country en deathmetal combineren: je moet er maar opkomen. Spiritworld doet het en met succes! ‘Helldorado’ is een volstrekt uniek werkstuk geworden waarin het Wilde Westen en duistere riffs elkaar ontmoeten. Dit is een album dat je moet ervaren, want hoe omschrijf je een genre dat eigenlijk niet bestaat? Het bijzondere aan deze release is dat het best een groot publiek kan aanspreken. De zang is verstaanbaar en avontuurlijke muziekliefhebbers zullen de verhalende nummers met bijzondere instrumentatie zeker kunnen waarderen.
Recensent: Frank van de Ven
Underoath – The Place After This One (78)
Dat de populariteit van post-hardcore begin deze eeuw een enorme vlucht nam, werd mede mogelijk gemaakt door Underoath. Deze band ontwikkelde een succesformule van rauwe schreeuwzang die werd afgewisseld met bijna boyband-achtige refreintjes. In de loop der jaren is er veel gebeurd. Niet alleen met het genre, maar ook met Underoath zelf. Na een tijdje stil te hebben gelegen, keert deze formatie terug met ‘The Place After This One’. In plaats van trendsetters zijn deze mannen nu volgers geworden. Dit album doet erg denken aan de koerswijziging van The Devil Wears Prada. Die metalcore-band besloot te flirten met arenarock, EDM en pop. Het leverde een opmerkelijk allegaartje op dat bijeen werd gehouden door sterke teksten en een gevoel van algehele malaise. Zo laat dit wapenfeit van Underoath zich ook beluisteren. Beetje vreeemd, maar… Afijn vul zelf maar in.
Recensent: Frank van de Ven
Nothing More – Carnal (Deluxe) (-)
Als bands niet veel moeite steken in hun albums, waarom zou een recensent dat dan wel doen in zijn review? Nou ja, om zijn publiek te informeren natuurlijk. Het vorig jaar verschenen ‘Carnal’ verdient volgens Nothing More een luxe editie. Daar valt wat voor te zeggen, maar het moge duidelijk zijn dat ‘luxe’ in dit geval aan krimpflatie onderhevig is. Je krijgt vijf ‘nieuwe’ tracks voorgeschoteld waarvan het om twee dezelfde nummers gaat. Het duet ‘Angel Song’ met David ‘Disturbed’ Draiman komt als live-versie voorbij en als remix. Daarnaast krijg je de song ‘Freefal’ – dat ook op het reguliere album staat – wederom op je bordje met als enige verschil dat Chris Daughtry meezingt. Er staat dus maar een echt nieuw nummer in de vorm van ‘We’re All Gonna Die’ op deze luxe editie. Erg mager.
Recensent: Frank van de Ven
Thornhill – Bodies (81)
Voor spookachtige metalcore met een flinterdun emolaagje moet je bij Thornhill zijn. Deze band is niet bang om lekker duister te klinken en flirt met een dikke laag distortion. Het levert een beklemmend plaatje op.
Recensent: Frank van de Ven
Luna Kills – Deathmatch (67)
Het Finse Luna Kills klinkt als het onechtelijke kind van Paramore en Papa Roach. Stadionrock en emopoppunk komen samen in ‘Deathmatch’. Best lekker, maar net zo vluchtig als een snack die je in de nachtelijke uurtjes na een stapavond verorbert in een hamburgerrestaurant. Luna Kills roept vooral herinneringen op aan betere bands in het genre.
Recensent: Frank van de Ven
Killswitch Engage – This Consequence (97)
Metalcore instituut Killswitch Engage heeft nog nooit aan slechte plaat uitgebracht en ‘This Consequence’ is daarop geen uitzondering. Deze gasten klinken grootser, harder en melodieuzer dan ooit. Riffs klinken feller en harder ende melodielijnen zijn meeslepender dan ooit. Elk bandlid lijkt boven zichzelf uit te stijgen en dat heeft in een indrukwekkende schijf geresulteerd. Gretig dekt de lading nog het beste. Killswitch Engage wil zichzelf bewijzen en uitdagen. Missie geslaagd, want de sleet zit er nog lang niet in en deze plaat telt geen enkel vullertje. Benieuwd of ze dit niveau ooit nog kunnen overtreffen…
Recensent: Frank van de Ven
Caliban – Back From Hell (85)
Het Duitse Caliban kun je als de grootvader van de moderne metalcore beschouwen. Deze mannen experimenteerden als een van de eerste bands in het genre met schreeuwvocalen en clean vocals. Een recept dat inmiddels gemeengoed is geworden. Caliban is ook niet stil blijven staan en is blijven sleutelen aan hun geluid. Moderne metal en zingen in de moerstaal: deze gasten deden het. ‘Back From Hell’ grijpt terug op de metalcore-periode van de groep. Met bassist Iain Duncan heeft de band een nieuwe clean vocalist in de gelederen en dat zonder zwaar Duits accent. In plaats van trendsetters zijn de mannen van Caliban volgers geworden, want op deze plaat klinken ze erg als het moderne Parkway Drive. Een geluid dat niet vernieuwend is, maar wel bij deze veteranen past. De band heeft er zin in en neemt negens gas terug.
Recensent: Frank van de Ven