De jaarlijst van 2017: Haiko’s beste albums van het jaar

Vierendertig minuten lang compleet omver geblazen worden.

Varkens varkens varkens varkens varkens varkens varkens! En ratten.

Niet lullen, maar luisteren.

Wat zeg je? Ik kan je niet goed verstaan, er schreeuwt iemand doorheen.

YEEEEEEEEEAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH!

Twee jaar geleden prees ik Mutoid Man’s Bleeder al helemaal de hemel in. Openingstrack Bridgeburner was dat jaar de track die ik verreweg het meest gedraaid had en Bleeder is een album dat ik nog steeds bijna wekelijks even lekker uit de speakers laat knallen. Opvolger War Moans is net zo’n fijn album geworden als Bleeder, maar door een goed uitgepakte combinatie van stijl- en productie-technische keuzes, heeft het album er een heel eigen geluid aan overgehouden. De productie is rauwer en de riffs en hooks sluiten daarbij naadloos aan. Het tempo ligt weer behoorlijk hoog, waardoor Mutoid Man ook op War Moans weer binnen 35 minuten klaar is met gas geven. De plaat wordt afgesloten met het relatief kalme Bandages, waarop Chelsea Wolfe nog even op subtiele wijze haar duistere stempel drukt.

Progressieve rock lijkt een opmars te hebben gemaakt binnen de rockmuziekwereld. Er wordt veel progressieve rock op de wereld afgevuurd, maar helaas lijkt het geluid van de vele progrockers eerder naar elkaar toe te groeien dan echt unieke kunstwerken op te leveren. Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik toch toegeven dat ik dit jaar een aantal nieuwe releases binnen het genre relatief snel heb afgeschreven vanwege die grote ‘meer van hetzelfde’ factor. Clairvoyant van The Contortioniist is de uitzondering die de regel bevestigt. Vanaf de eerste klanken van het melodieuze singletje Reimagined was ik één en al oor. Toen vervolgens ook Absolve en het prachtige, dynamische Return To Earth als voorproefje op het album werden vrijgegeven, noteeerde ik de release-datum van Clairvoyant alvast in de kalender en dat is niet voor niets geweest: de nieuwe Contortionist is een proggy, maar toegeankelijk album geworden dat zorgvuldig in elkaar is gezet, waarvan iedere track zijn eigen karakter heeft, maar alles op magische wijze toch samengesmolten is tot één prachtig geheel.

Ruim een uur lang heb ik tijdens Roadburn betoverd staan kijken en luisteren naar de duistere, zorgvuldig samengestelde muur van geluid die Chelsea Wolfe heet. Op een dag waar de affiche gevuld was met indrukwekkende acts als Oathbreaker, Amenra en (persoonlijke favoriet) Baroness, was het het optreden van Chelsea Wolfe dat me van die dag het meest is bijgebleven. Al kregen we toen slechts één voorproefje op Hiss Spun (te weten: Static Hum), toch neemt het nieuwe album me weer mee naar de Roadburnshow van het artistieke wonder dat Chelsea Wolfe heet.

Brutalism is het resultaat van een jarenlange zoektocht voor de heren van Idles. Een zoektocht met als doel om gevoel, emotie en ideologie om te zetten naar een stijl en energie die bij de band past. Met succes, want de wedergeboorte van Idles wordt op Brutalism gevierd middels een 41 minuten durend, pijnlijk confronterend punkmeesterstuk.

Well done, mother … FUCKER!

Ik werd verliefd op Elder toen ik door ze werd meegesleept in de intense show in de Londense Koko tijdens Desertfest in 2016. Een jaar eerder had de band hun album Lore uitgebracht, maar het was pas tijdens dat specifieke optreden dat de tracks van Lore bij me binnenkwamen. Toen Reflections of a Floating World begin juni het daglicht zag, maakte alles in mijn playlist direct plaats voor het nieuwe werk van Elder. Meteen na de eerste hypnotiserende luisterbeurt werd me duidelijk dat het een lastige klus zou worden om die plaat nog van de koppositie in mijn eindlijst te krijgen. Nu, 7 maanden later, steekt Reflections nog steeds met kop en schouders boven de rest uit.