Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. En wat voor een jaar. Vrijwel alle festivals en concerten werden geschrapt als gevolg van COVID-19. Jullie redacteuren misten dan ook de geur van het vers gemaaide gras en het schrale bier op de festivalweides. Gelukkig stroomden de goede albums wel nog elke dag binnen. De komende dagen stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2020 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Reno van der Looij. Traditie getrouw met een hele reeks aan heavy gitaarwerk in zijn lijst.
20. Gaerea – Limbo
19. Black Crown Initiate – Death Comes in Reverse
18. Sweven – The Eternal Resonance
17. White Stones – Kuarahy
16. Crippled Black Phoenix – Ellengaest
15. Bring me the Horizon – Post Human : Survival Horror
14. Psychonaut – Unfold the God Man
13. The Ghost Inside – The Ghost Inside
12. Elder – Omens
11. Black Orchid Empire – Semaphore
10. Solstafir – Endless Twilight of Codependent Love
Plaatje wat moet groeien. Maar dat geldt zo’n beetje voor alle Sólstafir platen. Het is geen hapklare brok maar zware IJslandse melancholie wat je voor de kiezen krijgt. Iets meer metal en steviger dan voorganger Berdreyminn. Met lang uitgerekte hypnotiserende tracks en de kenmerkende snerpende IJslandse zang van Tryggvason. Ondanks dat ‘Endless Twilight of Codependent Love’ niet eens hun beste is, toch een top 10 plaats. Het zegt alles over de hoge kwaliteit die deze band keer op keer uitbrengt…
9. Dool – Summerland
Over het Nederlandse Dool met Ryanne van Dorst als bandbaas is al heel wat gezegd en geschreven. Dool is er meester in geworden om allerlei invloeden uit de (hard) rock, wave, gothic, doom bij elkaar te brengen en dat naar dit tijdloze werkstuk te vertalen. Van begin tot einde staat Summerland vol met unaniem sterk songmateriaal. Een plaat die je keer op keer weer opnieuw draait en ook steeds nieuwe elementen in ontdekt…
8. Jerry Joseph – The Beautifull Madness
Een genre wat normaliter niet standaard in mijn playlists zit. Maar dankzij college Jeroen Voncken (heb je de plaat nu al binnen?) werd ik steeds. nieuwsgieriger. De Americana / rootsnummers steken heel pakkend in elkaar en de warme stem van Joseph is direct fijn. Muzikaal begeleid en sfeervol ingespeeld door Drive-By Truckers. Heerlijk relaxt plaatje…
7. Oceans of Slumber – Oceans of Slumber
Ik zag deze band in 2019 in de kleine Little Devil in Tilburg en was enorm onder de indruk van de vocale live prestatie van frontvrouw Cammie Gilbert. Oceans of Slumber was op tour ter promotie van ‘The Banished Heart’ die eerder in 2018 in mijn jaarlijst terecht was gekomen. De nieuwe plaat is wederom een parel op het gebiede van donkere progressieve metal en het is wederom Cammie die de aandacht trekt. Wat een fenomenale zangers. Het album is muzikaal technisch ook ijzersterk, maar vooral heel dynamisch en laveert van powerballade achtige passages naar kneiterharde progressieve death metal uitschieters…
6. Airbag – A Day at the Beach
Tijdens een barbecue deze zomer werd ik door een mede prog-liefhebber op dit plaatje gewezen. De naam Airbag zei me nog even niets, maar bij de naam Björn Riis ging wel degelijk een belletje rinkelen. Vreemd genoeg kende ik wel zijn solo werk, maar niet van deze band die toch al een tijdje langer mee gaat. Qua stijl zou je kunnen zeggen dat het prog van de oude stempel is. Pink Floyd is nergens ver weg. Maar toch klinkt het fris, eigentijds en modern. Het hypnotiserend openingsnummers ‘Machines and Men’ is waarschijnlijk 1 van de nummers die ik het meest op play heb gezet dit jaar. En afsluiter ‘Megalomaniac’ is ronduit geniaal, emotioneel, maar vooral een prachtig nummer. Verplicht voer voor bijvoorbeeld fans van Anathema…
5. Biffy Clyro – A Celebration of Endings
Ja ook luchtige kost in een zwaar jaar als 2020. ‘A Celebration of Endings’ was een welkome frisse rockplaat zoals je dat van Biffy mag verwachten. Ik ben liefhebber van het geluid van deze Schotten, maar de laatste albums hadden stuk voor stuk maar 3-4 echt goede tracks om voor een jaarlijst notering in aanmerkingen te komen. Ik kan eigenlijk alleen maar concluderen dat dit sinds Puzzle uit 2007 by far het beste werk van Biffy Clyro is. In tegenstelling tot de vorige 3 albums is A Celebration of Endings van voor te achter een ijzersterke rockplaat. No fillers, just killers zullen we maar zeggen…
4. Envy – The Fallen Crimson
Als liefhebber van Japan is is dit toch wel een bijzondere ontdekking voor me. Japanners (ja echt!) met een mix van post-hardcore/screamo, post-rock en een vleugje blackmetal. De eerste luisterbeurten zijn enorm wennen, mede door de Japans gezongen teksten, maar ook dit blijkt een groeibriljant die na een aantal luisterbeurten tot volle wasdom komt. Hett is zeker niet enkel beukwerk, maar sfeervol afgewisseld met fraaie melancholische passages. Ook bij Envy heb ik schijnbaar aardig liggen slapen, aangezien ‘The Fallen Crimson’ alweer het 8e album van deze gasten uit Tokyo is. Het oude spul ga ik maar eens snel herontdekken, maar voor nu is plek 4 voor Envy.
3. Pain of Salvation – Panther
Er staan een paar usual suspects in mijn lijst. Pain of Salvation zou je daar ook zeker onder kunnen scharen. Na het fantastische ‘In the Passing Light of Day’, met afstand mijn nummer 1 van 2017, was ‘Panther’ wel mijn highest anticipated album van 2020. Toch is dit album wat onsamenhangender ten opzichte van de voorganger en doet het daarom niet mee voor de nummer 1 plek. Ook de sound, electronische twists en vibe is compleet anders. Pain of Salvation valt nu eenmaal niet makkelijk in herhaling en de creativiteit en de durf om te veranderen maakt dit zo’n interessante band. Er staan weer parels van tracks op deze plaat en ik blijf verliefd op de stem van Daniel Gildenlöw. Het afsluitende epische en ruim 13 minuten durende ICON is van voor tot achter een regelrecht kippenvel nummer. Hoeveel emotie past er in 1 song? Man!
2. Svalbard – When I Die, Will I get Better?
Boh, deze kwam vanaf minuut 1 even binnen zeg. Grootse post-hardcore/blackgazeplaat waar de emotie vanaf druipt. Na de nummer 1 van deze lijst tevens mijn meest gedraaide plaat dit jaar. Voorganger It’s Hard to Have Hope legde de lat al behoorlijk hoog (nummer 5), maar met verve overtroffen. Favo tracks zijn ‘Clickbait’, ‘Open Wounds’ en ‘Listen to Someone’. Voer voor fans van pak ‘m beet Deafheaven en Alcest.
https://www.youtube.com/watch?v=ZFh1blBRNN4&t=9s
1. Deftones – Ohms
Deftones op nummer 1. Die zag ik zelf niet aankomen bij het uitkomen van de eerste single ‘Ohms’. IJzersterke track, daar niet van, maar het nummer kan pas overduidelijk in het geheel van het album op waarde worden geschat. En daar zit de kracht van dit Deftones album, als geheel. Al kun je me voor alleen ‘The Link is Dead’ ’s nachts ook gerust wakker maken hoor. Wat een song! Chino Moreno versus Stephen Carpenter is als vanouds weer een heerlijk duel, dat vaak zorgt voor de onnavolgbaarheid als Chino’s vocalen en hij zich niets van de ritmes van zijn gitarist lijkt aan te trekken. De combi van metal, wat shoegaze invloeden en dromerige soundscapes zijn perfect in balans in ‘Ohms’. En dat is met recht een knappe revanche voor de onsamenhangende en matige voorganger ‘Gore’. Met White Pony, Koi No Yokan en Around the Fur heeft Deftones een paar krakers, zo niet klassiekers, in haar eigen oevre. Maar Ohms doet hier toch wel een gooi naar beste Deftones plaat so far… Denk ik… In ieder geval dit jaar dan.
Eervolle vermeldingen
En welke platen hebben deze lijst net niet gehaald? Nou, onder andere Ulcerate, Kvelertak, An Evening With Knives, The Pineapple Thief, Elephant Tree en Nothing But Thieves stonden op de longlist, maar wisten simpelweg net niet genoeg indruk te maken om de eindlijst te halen.