Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. En wat voor een jaar. Vrijwel alle festivals en concerten werden geschrapt als gevolg van COVID-19. Jullie redacteuren misten dan ook de geur van het vers gemaaide gras en het schrale bier op de festivalweides. Gelukkig stroomden de goede albums wel nog elke dag binnen. De komende dagen stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2020 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Jessica de Rooij. Zij ontdekte dit jaar meer nieuwe artiesten dan ooit, was diep onder de indruk van een popzangeres die twee waanzinnige verrassingsalbums uitbracht, en werd ook weer betoverd door een paar acts die ze al jaren kent. Meer weten? Lees verder!

20. The Sounds – Things We Do for Love
19. Biffy Clyro – A Celebration of Endings
18. Bruce Springsteen – Letter to You
17. Pearl Jam – Gigaton
16. All Time Low – Wake Up, Sunshine
15. Taylor Swift – Evermore
14. Deftones – Ohms
13. The Streets – None of Us Are Getting Out of This Alive
12. Yungblud – Weird!
11. Fever 333 – Wrong Generation 

10. Beabadoobee – Fake It Flowers

Beabadoobee, artiestennaam van de Brits-Filipijnse zangeres Beatrice Laus, werd dit jaar door de BBC getipt in de bekende Sound of… lijst. En zoals gebruikelijk zaten ze weer helemaal goed (de eerdergenoemde Yungblud stond er ook in, al draait hij al wat langer mee). Ze raakte bekend doordat haar liedje ‘Coffee’ werd gesampled door rapper Powfu, in een nummer dat viral ging op TikTok. ‘Coffee’ is een vrij ingetogen indiepopliedje, maar op debuutalbum Fake It Flowers laat Beabadoobee veel meer gitaren klinken. Wat een lekkere rockplaat! De gruizige mix van alternative rock, grunge, poppunk en shoegaze doet denken aan de jaren ’90, maar Beabadoobee was toen nog niet eens geboren: ze is pas net 20 jaar. Deze zangeres heeft ongetwijfeld een grote toekomst voor zich.

9. Hang Youth – Boel Aan de Hand

Als er een album is dat 2020 goed samenvat, is het wel Boel Aan de Hand van punkformatie Hang Youth. Hang Youth werd geboren tijdens een dronken fietstocht door thuisstad Amsterdam, en heeft sindsdien al twee albums geproduceerd, waarvan de eerste deze eindlijst heeft gehaald. Boel Aan de Hand bevat 16 vlijmscherpe tracks, die bij elkaar nog geen 10 minuten duren. De punker in mij werd weer helemaal wakker dankzij ‘Waarom Is Alles Zo Kk Duur’ (een vraag waar ik al jaren mee zit), ‘Ben Je Nu Blij, Overheid?’ (volgens mij is niemand blij dit jaar) en ‘KKKLM’ (oké, behalve de KLM, die mogen niet klagen). Ik word alweer boos als ik dit schrijf. Ja, Hang Youth, ik kom graag snel de status quo slopen met jullie. GRRRRR!!!

8. Tame Impala – The Slow Rush

Een slow rush indeed, want de leadsingle van The Slow Rush, het vierde studioalbum van multitalent Kevin Parker (beter bekend als Tame Impala), kwam bijna een jaar voor de release van het album uit. Maar gelukkig, op Valentijnsdag 2020, toen de wereld nog een beetje normaal was, kwam de plaat eindelijk uit en hij stelde niet teleur. De algemene sfeer op dit album is echter wel wat deprimerend en vervreemdend. Het is bijna alsof Parker al wist wat er ging komen. Het album grijpt muzikaal terug op het verleden, met veel invloeden uit psychedelica en disco, maar klinkt toch hypermodern en is een meer dan waardige opvolger van voorganger Currents (2015). ‘Borderline’ en ‘Lost In Yesterday’ behoorden de afgelopen maanden tot mijn meest afgespeelde nummers. Sentimentele side note: Tame Impala was de laatste act die ik op een outdoor festival (Lowlands 2019) zag voordat corona het festivalseizoen van 2020 lamlegde. Mooie tijden waren dat.

7. Machine Gun Kelly – Tickets to My Downfall

Een rapper die ineens besluit een poppunkalbum te maken? En dat ook nog ontzettend goed doet? Dat kan dus. Machine Gun Kelly, die toch al had laten weten niet vies te zijn van wat gitaren, besloot dit jaar het roer om te gooien en produceerde met Tickets to My Downfall de beste poppunkplaat die ik in tijden heb gehoord. Voorafgegaan door de drie heerlijke singles ‘Bloody Valentine’, ‘Concert for Aliens’ en ‘My Ex’s Best Friend’, kon het eigenlijk ook gewoon niet misgaan met dit album. Tickets to My Downfall klinkt als Blink-182 tijdens hun hoogtijdagen (ook niet gek, als de drums en de productie op de plaat zijn verzorgd door Travis Barker) en Machine Gun Kelly weet dit uitstekend aan te vullen met zijn wat zwaardere stemgeluid. Hij is een goede rapper, maar poppunk is duidelijk zijn roeping.

6. KennyHoopla – How Will I Rest in Peace If I’m Buried by a Highway?

2021 wordt het jaar van KennyHoopla. Dit jaar bracht hij namelijk zijn veelbelovende EP How Will I Rest in Peace If I’m Buried by a Highway? uit. Hoewel, is het nog wel een EP als er 6 nummers op staan die samen langer duren dan het hele album van Hang Youth? Anyway: al met al verdient deze plaat een hoge notering in mijn jaarlijst. De 23-jarige Amerikaan maakt indierock met flink wat invloeden uit hiphop en (zoals de titel vast al doet vermoeden) angsty emopunk. Ook bij deze artiest heeft Travis Barker een vinger in de pap; de twee brachten onlangs samen een single uit die op het aankomende debuut van KennyHoopla komt te staan. Tot die tijd is How Will I Rest in Peace If I’m Buried by a Highway? een ijzersterk voorproefje, mede dankzij de titeltrack en het zwaarmoedige ‘Sore Loser’. Ik ben eigenlijk verbaasd dat deze artiest niet op de longlist van BBC’s Sound of 2021 staat. Nogmaals: 2021 wordt het jaar van KennyHoopla.

5. Hayley Williams – Petals for Armor

Hayley Williams kennen we als frontvrouw van de immens populaire band Paramore, dat met hun laatste album After Laughter nog mijn eindlijst haalde in 2017. In 2020 stond Paramore even op een laag pitje, wat Williams ruimte gaf om het eens solo te proberen. En met succes: Petals For Armor, dat in drie etappes werd uitgebracht, is echt wat anders voor Williams, zelfs al waren ook alle andere Paramore-bandleden betrokken bij de opnames. Het is een frisse, experimentele plaat die in veel opzichten lijkt te dienen als een therapiesessie voor Williams (tekstuele thema’s als woede, berusting en schaamte vormen een rode draad), en muzikaal wordt omlijst met dansbare R&B en new wave, en Björk-achtige dreampop. Zo opgelucht als Williams zich moest voelen, zo voel je dit ook als luisteraar.

4. Sea Girls – Open Up Your Head

Sea Girls, één van de leukste nieuwe bandjes van 2019, kwam dit jaar met het langverwachte debuutalbum: Open Up Your Head. En hiermee bewijst de Londense band dat niet alle albums heel serieus hoeven te zijn om goed te zijn. Zeker in 2020 kan de wereld wel wat pleziertjes gebruiken. Sea Girls excelleert in het maken van luchtige, ultracatchy indierock in de trant van The Wombats en Franz Ferdinand. En toch heeft de band ook weer een heel eigen, modern geluid. Net als Beabadoobee en Yungblud was de band al eens te vinden op de Sound of… lijst en heeft dat sindsdien helemaal waargemaakt. Zet Open Up Your Head maar op en probeer stil te blijven zitten bij ‘Damage Done’ en ‘All I Want to Hear You Say’. En zing eens niet mee met ‘Closer’ of ‘Call Me Out’. Onmogelijk!

3. Fontaines D.C. – A Hero’s Death

“Life ain’t always empty”, herhaalt Fontaines D.C.-frontman Grian Chatten op de titeltrack en leadsingle van A Hero’s Death, het tweede album van de Ierse postpunkformatie. Dat “de moeilijke tweede” een mythe is bewijst de band met gemak, want amper een jaar na debuut Dogrel (dat vorig jaar ook mijn eindlijst haalde) levert Fontaines D.C. opnieuw een pareltje af. Op dit album heeft de band verfijnd wat Dogrel al liet doorschemeren: nog meer wordt de monotone stem van Chatten met zijn kenmerkende Ierse tongval benadrukt, en ook de toch al vrij sombere, kurkdroge lyrics zijn nog donkerder geworden. Misschien niet de meest behapbare muziek, maar als de clubs en de festivalweides weer openen zul je zien dat het publiek het allemaal opvreet. “Sit beneath a light that suits ya, and look forward to a brighter future,” adviseert Chatten op diezelfde titeltrack. Dat zijn nog eens ware worden anno 2020.

2. Taylor Swift – Folklore

Ik was altijd al een beetje een Swiftie. Ik vind Taylor Swift een van de beste songwriters van de afgelopen 10 jaar, en haar muziek vind ik vaak leuk. Maar met Folklore (en de eerdergenoemde opvolger Evermore) ontstijgt ze zichzelf en alle andere mainstream popartiesten. En dat doet ze door ineens een heel alternatieve weg in te slaan. Misschien is het de coronapandemie die ook Swift’s wereld ineens heel klein heeft gemaakt en haar daardoor inspireerde om ook haar sound heel intiem te maken. Folklore produceerde ze samen met Aaron Dessner (The National) en Jack Antonoff (Bleachers, Fun) en het resultaat is een bijna sprookjesachtige indiefolkplaat, die in juli vanuit het niets verscheen, en zowel fans als critici omverblies. De piano staat aan de basis van ieder nummer, en de teksten zijn introspectief en volwassen. Er staan geen missers op dit album, dat van begin tot eind heerlijk wegluistert. Folklore is het ultieme quarantainealbum, maar zal ook post-corona blijven staan als een huis.

1. Run the Jewels – RTJ4

Ik had het kunnen weten, want iedere plaat van Run the Jewels gooit bij mij altijd hoge ogen. Hun vierde (en wederom naar zichzelf vernoemde) meesterwerk is weer om je vingers bij af te likken. En in het licht van de Black Lives Matters-protesten, de coronapandemie en de politieke aardverschuivingen in Amerika is het album, dat in juni het levenslicht zag, het meest relevante album dat dit jaar werd uitgebracht. Het is bijna eng als je bedenkt dat de tracks werden opgenomen vóórdat de wereld zag hoe George Floyd zijn laatste woorden “I can’t breathe” (een tekst die ook te horen is op RTJ4’s ‘Walking in the Snow’) sprak terwijl een witte politieagent op zijn nek geknield zat. Voordat corona niet slechts een griepje bleek te zijn. En voordat Donald Trump na vier jaar tumult het Witte Huis uitgestemd werd. Dat toont alleen maar aan hoe maatschappelijk bewust El-P en Killer Mike zijn, en hoe zij hun talenten inzetten voor het maken van protestmuziek die niet zo urgent klonk sinds Rage Against the Machine (niet geheel toevallig doet RATM-frontman Zack de La Rocha op RTJ4 weer een nummertje met het rapduo mee). RTJ4 maakt veel los, misschien wel meer dan de bescheiden rappers van tevoren hadden geanticipeerd, getuige hun toch vaak verraste reacties op alle lof die de plaat ontvangt. Daar draag ik graag aan bij, dus hierbij mijn eindconclusie voor deze “Yankee and the Brave”: RTJ4 is het beste album van 2020!

Eervolle vermeldingen

En welke platen hebben deze lijst net niet gehaald? Nou, onder andere Dua Lipa, Brian Fallon, The Strokes en Nothing But Thieves stonden op de longlist, maar wisten simpelweg net niet genoeg indruk te maken om de eindlijst te halen. Wellicht dat zij het gewoon beter doen in coronavrije jaren. Dus hopelijk volgend jaar weer.

Beluister de jaarlijst op Spotify!

Check hier de Spotify-playlist van deze jaarlijst.