Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende tijd stelt iedere dag één Counter Culture reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2019 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Jessica. In haar jaarlijst vind je zoals altijd wat plaatjes die niet helemaal in het typische Counter Culture-straatje passen. Wat ook niet anders is, is dat het weer een top 20 moest worden. Want het was toch gewoon weer een geweldig muziekjaar, met prima platen van oude rotten als Bruce Springsteen en Refused, maar ook van nieuwe artiesten als Lizzo en Billie Eilish. Komt het beste album van 2019 van een oude bekende, of staat er een nieuwkomer aan de top? Lees verder!

20. Machine Gun Kelly – Hotel Diablo
19. Dave Hause – Kick
18. SWMRS – Berkeley’s On Fire
17. Refused – War Music
16. The Menzingers – Hello Exile
15. Sum 41 – Order in Decline
14. Waterparks – Fandom
13. Bruce Springsteen – Western Stars
12. Bring Me the Horizon – Amo
11. Lana del Rey – Norman Fucking Rockwell! 

10. De Staat – Bubble Gum

Ik was nooit zo bezig met De Staat, tot dit jaar. Ik zag De Staat op Rock Werchter, en dat was fantastisch. Daarna op Down The Rabbit Hole, en het was nog iets beter. En dan de grande finale: de headlinespot op Lowlands. Torre Florim en de zijnen maakten het helemaal waar. Het was de zomer van De Staat, en ook vanaf die zomer ben ik de band veel meer gaan luisteren. Bubble Gum is ontzettend eigenaardig, nogal raar zelfs, en klinkt nergens anders naar dan De Staat. En dat bedoel ik uiteraard positief. Ik kan nog wel duizend keer luisteren en vooral ook kijken naar die uitvoering van ‘Pikachu’. Briljant!

9. Amyl and the Sniffers – Amyl and the Sniffers

2019 zou het jaar van de gitaren worden en wat mij betreft is dat ook gebeurd. Er zijn veel lekkere rock- en punkplaten uitgekomen. Waaronder het debuut van het Australische Amyl and the Sniffers. De band kwam eind 2018 bij mij in het vizier en na een paar flitsende EP’s was het tijd om een volwaardig, self-titled album de wereld in te slingeren. De rechttoe, rechtaan garagepunk riekt naar iconen als Iggy Pop, AC/DC en Blondie en de band heeft aan Amy Taylor ook nog eens een waanzinnig coole frontvrouw. Leadsingle ‘Cup of Destiny’ zit inmiddels al ruim een jaar in mijn hoofd en als de groep volgend jaar weer door Europa trekt zullen hopelijk nog meer mensen kennis maken met deze wervelwind van een band.

8. PUP – Morbid Stuff

PUP was altijd al een enorm ondergewaardeerde band. Gelukkig lijken de sympathieke Canadezen met Morbid Stuff, hun beste album tot nu toe, eindelijk de erkenning te krijgen die ze verdienen. In tegenstellig tot veel andere (pop)punkbands is PUP niet bang om te benoemen wat er allemaal mis in de wereld. Bozer, sarcastischer en chaotischer dan ooit, precies wat de albumtitel doet vermoeden, en met een heerlijke ‘fuck you all’-houding: Morbid Stuff is PUP op de top van z’n kunnen.

7. Fontaines D.C. – Dogrel

Wat het ontdekken en populariseren van alternatieve muziek in Nederland dit jaar enorm heeft geholpen is zonder twijfel de relaunch van KINK. Het is op mijn werk de voorkeurszender en dus kreeg ik om de haverklap (semi)nieuwe (semi)alternatief klinkende bandjes naar mijn hoofd geslingerd. Waaronder Fontaines D.C.. En het duurde even voor deze Ierse punkband bij mij wilde landen, maar ik raakte na een snelle luisterbeurt naar Dogrel al snel overtuigd. Dit soort bands geven mij hoop dat punk nog lang niet dood is, of beter gezegd: altijd wel weer een manier vindt om te leven. En alleen al daarmee kom je als band hoog in mijn eindlijst.

6. Vampire Weekend – Father of the Bride

Heel eerlijk gezegd was ik een beetje vergeten dat Vampire Weekend nog bestond. En toch is het een band waarvan je onbewust heel erg veel nummers kent, omdat het van die radiovriendelijke indierock is die je letterlijk overal hoort. Dat gezegd hebbende: Father of the Bride is een ontzettend relaxed feelgood album van een band die na een paar jaar rompslomp weer de weg omhoog heeft gevonden. Als van ‘Harmony Hall’ en ‘This Life’ je heupen niet op z’n minst een heel klein beetje gaan wiegen is er echt iets mis met je.

5. FEVER 333 – STRENGTH IN NUMB333RS

‘We’re coming in, motherfucker!’ schreeuwde FEVER 333-frontman Jason Aalon Butler op Made an America, het debuut EP van de band. En op de eerste LP, STRENGTH IN NUMB333RS, doet de Amerikaanse supergroep (met leden van letlive., The Chariot en Night Verses) dat gewoon nog een keer: keihard alle deuren intrappen met een dikke bak no-nonsense raprock. Alle leden hadden met hun andere bands allang moeten doorbreken, dus het doet mij deugd dat het met FEVER 333, en dan met name dankzij het ijzersterke STRENTGH IN NUMB333RS, wel eindelijk lukt. Sociaal-politiek geladen liedjes als ‘BURN IT’ en ‘ONE OF US’ zetten je aan het denken en aan het moshen. Wat wil je nog meer?

4. Foals – Everything Not Saved Will Be Lost Part 1 & 2

Hier speel ik wederom een beetje vals: Foals bracht in 2019 twee albums uit op verschillende momenten, maar ze horen wel bij elkaar, dus mogen ze deze vierde plek wel delen toch? Everything Not Saved Will Be Lost is het meest ambitieuze project tot nu toe van de Engelse band, en de hoge verwachtingen werden meer dan waargemaakt. Waar Part 1 (mijn favoriet) wat dansbaarder en lichtvoetiger is, klinkt Part 2 zwaarder en progressiever. Ondanks die verschillen sluiten de platen goed op elkaar aan; ze balanceren elkaar uit. Fun fact: de band introduceerde het nieuwe materiaal dit jaar tijdens een overweldigend goed optreden óp mijn verjaardag in een strak uitverkocht Paradiso. En dat is toch het ultieme verjaardagsfeestje!

3. Anderson .Paak – Ventura

Grappig dat in een jaar vol gitaargeweld, mijn gehele top 3 juist niet uit rockplaten bestaat. De Amerikaanse zanger en rapper Anderson .Paak is een van mijn meest gedraaide artiesten van het afgelopen jaar. Hij bracht eind vorig jaar namelijk al Oxnard uit, een album dat toen ook al in mijn jaarlijst eindigde, en nog geen half jaar later verscheen opvolger Ventura, die het nog verder schopt. Anderson .Paak bewijst hierop de ultieme mix van soul, funk, rap en r&b helemaal onder de knie te hebben. Misschien niet bijzonder origineel, maar wat klinkt het retelekker. ‘Make It Better’ is (geheel terecht) niet van de radio af te slaan. Zelfs de alternatieve zenders konden niet om Ventura heen, en ik ook niet. Yes lawd!

2. Lizzo – Cuz I Love You

Lizzo is mijn nieuwe heldin. Het Amerikaanse multitalent zingt, rapt en danst, speelt fucking dwarsfluit, is body-positive, heeft humor en zelfspot, en is heel zelfverzekerd. Ze wist dit jaar terecht door te breken met het supercatchy ‘Juice’. Daarop volgden nog de sleeper hit (want al eerder uitgebracht in 2017) ‘Truth Hurts’ en ‘Good As Hell’ en bam: een nieuw icoon is opgestaan. Alle liedjes van Cuz I Love You komen recht uit het hart, of het nu een soulvolle ballade is, een vrolijk popliedje of een pompende hiphoptrack. Lizzo vuurt de ene oneliner na de andere op haar luisteraars af, en dankzij haar ijzersterke liveshows (van een bescheiden Tolhuistuin naar een uitverkochte AFAS Live) wist ze heel veel zieltjes te winnen, waaronder die van mij. Lizzo is 100% that bitch, and I love it.

1. Billie Eilish – When We All Fall Asleep, Where Do We Go?

Het begon in 2018 al te borrelen, maar in 2019 werd het echt bevestigd: Billie Eilish is de kroonprinses van de popmuziek. De pas net 18-jarige zangeres, die voluit Billie Eilish Pirate Baird O’Connell heet, maakt hele eigenaardige, authentieke, duistere, minimalistische indiepop. Alles op haar debuutalbum When We All Fall Asleep, Where Do We Go? is zelfgeschreven en geproduceerd met haar vier jaar oudere broer Finneas – er is geen externe producer of songwriter aan te pas gekomen. Een van de manieren waarop Billie Eilish zich weet te onderscheiden, is dat ze in staat is om zowel een mainstream publiek als liefhebbers van meer alternatieve muziek aan te spreken. Ze is een boegbeeld voor jongeren, maar ook generaties vóór haar kunnen zich identificeren met haar. Zo maakte ze met ‘Bad Guy’ een absolute clubhit, maar toont ze zich juist weer enorm kwetsbaar met een klein liedje als ‘Wish You Were Gay’ of het getergde ‘When The Party’s Over’. Billie doet alles net even anders, volledig op haar eigen manier, en dat maakt haar muziek voor mij heel interessant om naar te luisteren. Ze bewees zich dit jaar al op Lowlands, voor het grootste publiek dat het festival dat weekend zag, en dat ondanks de stromende regen gewoon bleef kijken. Alle lof voor deze tiener uit Los Angeles: Billie Eilish heeft met When We All Fall Asleep, Where Do We Go? wat mij betreft het beste album van het jaar gemaakt.

Eervolle vermeldingen

Blink-182, Frank Carter & The Rattlesnakes, Simple Creatures, Sea Girls en Solange stonden op mijn longlist maar hebben het net niet gehaald. Misschien vanaf volgend jaar maar gewoon een top 30 maken…

Beluister de jaarlijst op Spotify!

Ik selecteerde mijn favoriete tracks van mijn favoriete albums van 2019 en maakte er een Spotify-playlist van, die hier te beluisteren is.