Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Oftewel: lijstjestijd! Vandaag is het de beurt aan Jessica. Ze nam zich dit jaar voor om meer nieuwe muziek te luisteren. Daar kwam in eerste instantie weinig van terecht, maar na een fikse inhaalslag is er toch een mooie, eclectische albumjaarlijst uitgekomen. Daarin staat vooral veel gitaarwerk, maar ook hiphop en het beste van de popmuziek uit 2018. Wie allemaal de lijst hebben gehaald lees je hieronder!
20. Muse – Simulation Theory
19. Andrew W.K. – You’re Not Alone
18. Elle King – Shake the Spirit
17. As It Is – The Great Depression
16. Waterparks – Entertainment
15. Mike Shinoda – Post Traumatic
14. The Carters – Everything Is Love
13. Anderson .Paak – Oxnard
12. Brian Fallon – Sleepwalkers
11. Robyn – Honey
10. Janelle Monáe – Dirty Computer
Ik luister doorgaans vooral naar rock, punk en aanverwante genres, maar de laatste jaren komt er ook steeds meer ruimte voor lekkere soul en hiphop, soms wat R&B. Janelle Monáe’s vorige album The Electric Lady vond ik stiekem al best lekker, maar dankzij Dirty Computer behoort ze nu echt tot de absolute top. Je hoort aan alles op dit album, van de vocalen tot de dansbare beats en de fijne baslijntjes, dat niemand minder dan Prince eraan heeft meegewerkt. Het is een van zijn laatste projecten voor zijn dood geweest, en het resultaat mag er zijn!
9. Chvrches – Love Is Dead
Nog meer girlpower! 2018 was een goed jaar voor vrouwen in de popmuziek. Ook het Schotse Chvrches, met frontvrouw Lauren Mayberry, bracht dit jaar een nieuw album uit. Love Is Dead borduurt qua stijl voort op het geluid waarmee Chvrches groot werd: lekkere synthpop, soms een beetje braaf, maar op dit album vaak wat agressiever. ‘Get Out’ is een van de tofste liedjes die er dit jaar zijn uitgebracht, maar daar doet de rest van Love Is Dead niet voor onder. Dit is hoe je leuke popmuziek maakt.
8. The 1975 – A Brief Inquiry into Online Relationships
The 1975 blijft maar verrassen. De Engelse band wordt nog regelmatig bestempeld als veredelde boyband, maar levert intussen wel continu poprockplaten af die ieder op hun eigen manier heel tof zijn. A Brief Inquiry into Online Relationships, een titel die bijna zo ambitieus klinkt als voorganger I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful yet So Unaware of It, is muzikaal en tekstueel behoorlijk divers, maar blijft wel de volle 58 minuten boeien. En op 31 mei 2019 komt het volgende album van The 1975 er alweer aan, dus maar even van deze genieten nu het nog kan.
7. Twenty One Pilots – Trench
Ik leerde Twenty One Pilots kennen dankzij hun tweede album Regional at Best (2011). Spoel een paar jaar door en het Amerikaanse duo is een van ’s werelds populairste acts. Trench is de opvolger van hun grote doorbraakalbum Blurryface en dus lag er nogal wat druk op de twee – tot op het punt dat er geruchten gingen dat ze ermee gingen stoppen. Maar toen was daar ineens Trench: een smeltkroes van catchy pop, smeuïge hiphop, stevige rock en een vleugje reggae. Zoals ik de band ken, maar dan toch in een nieuwer jasje. Twenty One Pilots is er gelukkig nog lang niet klaar mee!
6. Editors – Violence
2018 was een heel goed jaar voor Editors. Het is de band die ik dit jaar het vaakst live zag en daarmee dus een dikke stempel op mijn muzikale jaar heeft gedrukt. Maar de band bracht met Violence ook een heel sterk album uit: waar de Britten eerder altijd een puur elektronische óf een pure rockplaat maakte, worden de twee stijlen op Violence uitstekend samengesmolten tot een machtig geheel. Singles ‘Cold’ en ‘Magazine’ zullen het over een paar jaar nog steeds goed doen in de zalen en op de festivalweides, en natuurlijk mijn persoonlijke muziekverzameling.
5. Laura Jane Grace & The Devouring Mothers – Bought to Rot
Ik hoopte dit jaar op een nieuw album van Against Me!, maar het bleef stil rond de band van Laura Jane Grace. Gelukkig compenseert ze ruimschoots met de release van haar eerste soloalbum, Bought to Rot. Ze laat gender en politiek op dit album grotendeels achterwege en zingt in een reeks hele fijne bluesy punkliedjes over de emoties die ze de afgelopen jaren heeft ervaren. Puur, ongecompliceerd, en toch heel persoonlijk. En dan vind ik het stiekem ook gewoon heel gaaf dat daar met ‘Amsterdam Hotel Room’ ook een verhaal over haar tijd in Amsterdam bij zit.
4. Frank Turner – Be More Kind
Zullen we met z’n allen even wat aardiger zijn voor elkaar? Frank Turner maakte voor mij dan misschien (net) niet het album van het jaar, maar heeft in tijden van verdeeldheid en polarisatie met zijn überfeelgoodpunkrock wel de boodschap van het jaar. Be More Kind staat boordevol supercatchy liedjes die stuk voor stuk in je hoofd blijven hangen, zonder dat het gaat vervelen. Het album is dan ook een stuk poppier dan ik van de Britse troubadour gewend ben, maar desalniettemin spat het vakmanschap er weer vanaf!
3. Christine and the Queens – Chris
Héloïse Letissier, alias Christine and the Queens, alias Chris, is een van de boeiendste popzangeressen van de afgelopen paar jaar. En wat een verfrissend album bracht ze dit jaar uit. Ze schuwt de retrovibes uit de jaren ’80 en ’90 niet en mengt die invloeden moeiteloos met futuristische electropop. Ze verlegt haar grenzen door steeds meer in het Engels te zingen, maar met behoud van haar Franse roots. Als Chris door de speakers knalt, kun je je de hele avond vermaken op de dansvloer.
2. Marmozets – Knowing What You Know Now
2018 was het jaar van de vrouw wat betreft popmuziek, maar Marmozets-frontvrouw Becca MacIntyre laat op Knowing What You Know Now horen dat oestrogenen ook binnen de post-hardcorescene steeds meer de dienst uitmaken. Nadat hun debuutplaat The Weird and Wonderful Marmozets al goed werd ontvangen, waren de verwachtingen voor album nummer twee heel hooggespannen. Op Knowing What You Know Now ben ik vooral erg te spreken over MacIntyre’s vocalen en de ultrastrakke productie. Marmozets is een band om heel goed in de gaten te houden.
1. Architects – Holy Hell
Ik luister nu sinds een jaar of 7 à 8 naar Architects en het is zo’n band die ik met de jaren steeds meer ben gaan waarderen. De mannen uit Brighton hebben de afgelopen jaren constant platen van hoge kwaliteit uitgebracht. Holy Hell is de rouwverwerking van de band nadat hun gitarist (en primaire songschrijver) in 2016 overleed aan de gevolgen van kanker. De muziek klinkt als vanouds snoeihard, maar de teksten komen nu extra hard binnen. Dit is de meest persoonlijke plaat van Architects, de beste plaat uit hun carrière en wat mij betreft ook de beste plaat van 2018!
Eervolle vermeldingen
Een aantal albums die de lijst niet hebben gehaald, maar wel het luisteren waard zijn: Made an America van The Fever 333 (een veelbelovend EP, had misschien wel de lijst gehaald als het met een paar extra tracks tot een LP was gemaakt), Disease van Beartooth (leuk, maar te weinig vooruitgang ten opzichte van oudere Beartooth-albums) en 21st Century Liability van Yungblud (ook veelbelovend, maar maakt de verwachtingen nog niet helemaal waar).
Deze jaarlijst op Spotify
Ben je benieuwd hoe deze albumjaarlijst klinkt? Check dan nu de bijbehorende Spotify-playlist!