Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2018 voorbij is. In deze derde aflevering is het de beurt aan Frank. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.

10. Carpenter Brut – Leather Teeth

Hoewel het eerste studioalbum van Franck Hueso alias Carpenter Brut een tikkie tegenvalt, is deze schijf alsnog erg genietbaar. De darkwave roept herinneringen op aan het werk van cineast John Carpenter. Pulserende beats en een ronduit smerige sfeer die je aan eighties horror linkt, eisen opnieuw de hoofdrol op. ‘Leather Teeth’ bulkt uit van de cheesy synths en metalriffs en dat verveelt nooit. Hoewel de instrumentale tracks minder krachtig klinken dan de EP’s, valt dit studioalbum in positieve zin op door de input van vocalisten. Check bijvoorbeeld het even hysterische als geniale ‘Beware The Beast’ met Mat McNerney op zang.

9. Hank Von Hell – Egomaniac

Oud-Turbonegro kopstuk Hank Von Hell maakte in 2018 zijn comeback met ‘Egomaniac’. Na een radiostilte van acht jaar liet de excentrieke zanger weer van zich horen. Gelukkig maar, want de wereld heeft behoefte aan dit soort feestmuziek. ‘Egomaniac’ puilt uit van de aanstekelijke hardrock met een punktwist. Deze kruising tussen KISS en Turbonegro is enorm aanstekelijk en tovert direct een glimlach op je gezicht. De melige teksten gaan perfect samen met de moddervette riffs en catchy hooks. Instant classic!

8. Brent Walsh -Are You Even There At All?

Brent Walsh verdient de kost als voorman van progrockband I The Mighty. Op basis van deze EP kan dat snel voorbij zijn, want de zanger kan zo de charts in. Vocaal gezien kan hij zich probleemloos meten met Justin Timberlake en dat laat hij dan ook duidelijk merken in het bouncy ‘Moon Creep’. Het fraaiste nummer dat Walsh ooit opnam, is ook te vinden op deze schijf. ‘Cloud’s Song’ is een kippenvelopwekkende tranentrekker en verdient alleen al daarom een plek in deze lijst.

7. Bad Wolves – No Masters Here

Bad Wolves vergaarde op een nogal verdrietige manier aandacht met hun cover van ‘Zombie’ van The Cranberries. Eén dag voordat frontvrouw Dolores O’Riordan met hen de studio in wilde duiken om haar oude hit opnieuw in te zingen, overleed zij. Als eerbetoon bracht de band het nummer dan maar zonder haar uit. Het leverde hen een hoop lof op. Terecht, want deze band onder leiding van vocale krachtpatser Tommy Vext bestaat uit doorgewinterde muzikanten die hun sporen verdienden in bands als Devildriver en God Forbid. ‘No Masters Here’ bestaat uit zelfverzekerde hardrock met een metalen randje.

6. Nathan Gray – Feral Hymns

Nathan Gray vergaarde bekendheid als frontman van post-hardcore band Boysetsfire. Tussen de bedrijven door richtte hij ook nog het poppy The Casting Out op en maakte hij duistere new wave onder de naam The Nathan Gray Collective. Dit jaar debuteerde hij als singer-songwriter onder zijn eigen naam. ‘Feral Hymns’ bestaat uit uitgeklede versies van Gray’s oudere werk en dat smaakt naar meer. Zijn fraaie stem, de passionele voordracht en de kraakheldere productie leveren een erg genietbaar album op.

5. Unearth – Extinction(s)

Unearth staat voor compromisloze metalcore. Deze band verfijnt op ‘Extinction(s)’ hun bekende formule van trashmetal en melodieuze hardcore. Deze Amerikanen zijn goed in wat ze doen en laten weten dat dat de klad er nog lang niet inzit. Het tempo ligt hoog, de melodieën zijn catchy en de schreeuwvocalen kenmerken zich door intensiteit. Precies zoals het hoort dus! Kwaliteitswerk van een instituut.

4. Dee Snider – For The Love Of Metal

Als je op je 63-jarige leeftijd klinkt als een jonge god ben je goed bezig. Dee Snider is een held! Op ‘For The Love Of Metal’ is de Twisted Sister-voorman in bloedvorm. Zijn zang is energiek, passioneel en ijzersterk. Een dikke bonus is dat Snider op deze schijf samenwerkt met onder meer Howard Jones (ex-Killswitch Engage), Mark Morton (Lamb of God) en Alissa White-Gluz (Arch Enemy). Deze gastbijdrages maken deze toch al toffe schijf nog spannender en diverser.

3. Chvrches – Love Is Dead

Chvrches flirt met mainstreampop op ‘Love Is Dead’. Die koerswijziging zorgt ervoor dat de band rond frontvrouw Lauren Mayberry haar scherpe randjes kwijt is. Tekstueel gezien blijft het trio aan de oppervlakte en ook op muzikaal gezien kiest men ook voor de veilige weg. Toch blijft dit album hangen. De liedjes zitten goed in elkaar en zijn echte oorwurmen. Niet zo goed als eerder werk, maar nog steeds erg genietbaar. ‘Love Is Dead’ is opbeurend, luchtig en vrolijk. Chvrches helpt je uit je winterdip met deze release!

2. Alkaline Trio – Is This Thing Cursed?

Alkaline Trio combineert macabere teksten met gothrock en poppunk. Deze Amerikanen hebben een niche markt aangeboord met deze unieke genrecocktail. Tussen deze en de vorige release – ‘My Shame Is True’ dus – zit vijf jaar. Een ongekend lange tijd voor dit trio dat gemiddeld om de twee jaar vers materiaal aanlevert. Gelukkig is er van een gebrek aan creativiteit of inspiratie geen sprake. De band klinkt fris en levendig en zet met dit negende album opnieuw een geweldige verzameling tracks neer. Welkom terug mannen!

1. Light The Torch – Revival

Light The Torch is de doorstart van Devil You Know. Na het rumoerige vertrek van drummer John Sankey werden de overblijvers gedwongen om een nieuwe bandnaam aan te nemen. Al dat drama heeft in een geweldig album geresulteerd. Door het vertrek van de slagwerker is het bandgeluid veranderd. Ten goede! ‘Revival’ laat een herboren band horen. Frontman Howard Jones (ex-Killswitch Engage) trekt alle aandacht naar zich toe en bewijst opnieuw dat hij een van de beste metalzangers van dit moment is. Vrijwel elke track kenmerkt zich door de fraaie, warme en soulvolle zang zoals alleen Jones die kan brengen.