Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. En wat voor een jaar. Vrijwel alle festivals en concerten geschrapt als gevolg van COVID-19. Jullie redacteuren misten dan ook de geur van het vers gemaaide gras en het schrale bier op de festivalweides. Gelukkig stroomden de goede albums wel nog elke dag binnen. De komende dagen stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2020 voorbij is. In deze eerste aflevering is het de beurt aan Frank van de Ven. Een aantal van zijn favoriete muzikanten kwamen keihard terug met ijzersterke platen. Hoewel er een hoop te klagen valt over 2020 is er op muzikaal gebied weinig reden om verdrietig te zijn!


10. Kvelertak – Splid

Het Noorse Kvelertak is met ‘Splid’ aan hun vierde studioalbum toe. Van Halen is duidelijk een grote inspiratiebron geweest. De pakkende riffs en hooks vliegen je om de oren. Kvelertak heeft een vrolijke plaat gemaakt, waarvan je zin krijgt om je stereo snoeihard te zetten en je complete inboedel tot moes te moshen. Er straalt een soort tijdloze klasse uit van deze schijf. Dit album zit zo goed in elkaar dat het zowel oude als jonge rock- en metalfans zal bekoren.

9. Lamb Of God – Lamb Of God

Dit titelloze album is alweer het tiende wapenfeit van Lamb Of God. De Amerikanen kregen met het ietwat onstuimige vertrek van drummer Chris Adler een klap te verwerken. Van dat drama is op deze schijf niets te merken, want opvolger Art Cruz kwijt zich uitstekend van zijn taak. De band klinkt gretig en heeft er zin in: iets dat eigenlijk voor elke release van deze gasten geldt. Lamb Of God heeft nog geen enkel slecht album afgeleverd. Als je ook maar een beetje van moderne metal houdt, moet je deze release een kans geven.

8. Bad Nerves – Bad Nerves

Bad Nerves staat te popelen om garagerock weer op de kaart te zetten. Fans van het oude werk van The Strokes en oldschool poppunk in de lijn van The Ramones moeten dit debuut zeker checken. Dit is een fantastisch visitekaartje dat barst van de energie, branie en levenslust. Heel gave rockplaat!

7. Corey Taylor – CMFT

Hij vergaarde bekendheid als voorman van een nu-metalband (Slipknot) en ging vervolgens aan de slag als zanger van een hardrockgroep (Stone Sour): toch was dit niet genoeg voor Corey Taylor. Op zijn eerste soloalbum ‘CMFT’ trekt de zanger alle registers open en doet hij gewoon waar hij zin in heeft. Ballads, rocksongs, raprock en popliedjes: dit debuut gaat alle kanten op en dat maakt het juist zo’n tof album. Dat dit echt een passieproject is, merk je aan alles. Alle nummers worden vol branie en bravoure gebracht en Taylor legt zijn ziel en zaligheid in deze schijf. Meer van dit graag!

6. Puscifer – Existential Reckoning

De dwarse Maynard James Keenan werd beroemd met TOOL, vergaarde nog meer fans met A Perfect Circle en vervreemde zijn achterban met Puscifer. Laatstgenoemd project is een uitlaatklep voor deze unieke Amerikaan. Op ‘Existential Reckoning’ klinkt Puscifer echter volwassener en grootser dan ooit. Persoonlijker ook. Keenan spreekt zich uit over de toestand in de wereld en verpakt zijn zorgen in duistere postpunk met een eighties popsausje. De ietwat bevreemdende sfeer geeft dit album een geheel eigen karakter. De samenzang tussen Keenan en Carina Round is wederom ontzettend mooi. Puscifer heeft een van de beste platen van 2020 gemaakt.

5. Muzz – Muzz

Muzz is een supergroep met Paul ‘Interpol’ Banks achter de microfoon. De zanger werkt in dit gelegenheidsproject samen met songwriter Josh Kaufman en drummer Matt Barrick van The Walkmen. Muzz maakt broeierige gothrock met een folksausje. Bezwerend en introspectief. Dit titelloze debuut laat drie vrienden horen die het beste bij elkaar naar boven halen. ‘Muzz’ klinkt een stuk frisser en levendiger dan de laatste plaat van Interpol bijvoorbeeld.

4. Misery Signals – Ultraviolet

Het Amerikaanse Misery Signals maakt spannende metalcore in de lijn van genrepioniers Shai Hulud en Strongarm. Wat ‘Ultraviolet’ zo gaaf maakt, zijn de talloze tempowisselingen en melancholische momenten. Dit is geen ordinaire beukplaat, maar een bedachtzame sonische aanval op de zintuigen. De terugkeer van Jesse Zaraska – de zanger van het eerste uur die het na het debuut voor gezien hield – heeft deze band weer energie gegeven. Misery Signals is in topvorm en heeft een plaat afgeleverd die je laat headbangen, wegdromen en voor kippenvel zorgt.

3. Nathan Gray – Working Title

Na jarenlang zijn politieke overtuiging op internationale podia te hebben uitgespuwd als frontman van Boysetsfire vond Nathan Gray de tijd rijp voor een solocarrière. Onder zijn eigen naam trekt de bevlogen Amerikaan ten strijde tegen onrecht en zijn eigen demonen. ‘Working Title’ is een zeer persoonlijke plaat waar Gray zijn twijfels en angsten onder woorden brengt. Dat doet hij in compacte, onopgesmukte rocknummers die voorzien zijn van fris gitaarspel en zijn kenmerkende, warme stemgeluid.

2. Bury Tomorrow – Cannibal

Het Britse Bury Tomorrow opereert al jaren in de schaduw van bands als Killswitch Engage en As I Lay Dying. Met ‘Cannibal’ hopen ze opnieuw een internationale doorbraak te forceren. Het is ze gegund, want beter dan dit wordt commerciële metalcore niet. De nummers liggen goed in het gehoor, hebben inhoud en klinken door de intense clean vocals als verkapte popliedjes. Prijsnummer ‘Imposter’ is daar een geweldig voorbeeld van. Misschien wel de beste single van het jaar.

1. The Birthday Massacre – Diamonds

Als je het over onderschatte bands hebt, dan praat je over The Birthday Massacre. Deze Canadees-Britse groep rond frontvrouw Chibi maakt gothpop met een metalen randje. Kneiterhard gitaarwerk wordt gecombineerd met dikke synths en lieflijke vocalen. De melodieën blijven goed hangen en de riffs en hooks blijven ook gemakkelijk in je trommelvlies plakken. ‘Diamonds’ – de achtste plaat alweer van The Birthday Massacre – klinkt als een dwarsdoorsnede van alles wat deze gasten ooit maakten.

Eervolle vermeldingen

En welke platen hebben deze lijst net niet gehaald? Nou, onder andere Dark Tranquillity, Sevendust en Kill The Lights stonden op de longlist, maar wisten simpelweg net niet genoeg indruk te maken om de eindlijst te halen. Wellicht dat zij het gewoon beter doen in coronavrije jaren. Dus hopelijk volgend jaar weer.

Beluister de jaarlijst op Spotify!

Check hier de Spotify-playlist van deze jaarlijst.