Counter Culture shorts nummer #82 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze tweeëntachtigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van Kvelertak, Svart Crown, Therapy?, Ron Coolen, Vredehammer en Nathan Gray.
Kvelertak – Splid (95)
Het Noorse Kvelertak is met ‘Splid’ aan hun vierde studioalbum toe. Nieuw is dat er dit keer deels in het Engels gezongen wordt. Verder wordt er niet van de succesformule afgeweken. Catchy hardrock wordt gedrapeerd met een sausje blackmetal en geserveerd met een punk attitude. ‘Splid’ klinkt catchy zonder commercieel te zijn. Van Halen is een grote inspiratiebron geweest van deze band en dat resulteert in een moddervette gitaarplaat. De pakkende riffs en hooks vliegen je om de oren. Kvelertak heeft een vrolijke plaat gemaakt, waarvan je zin krijgt om je stereo snoeihard te zetten en je complete inboedel tot moes te moshen. Er straalt een soort tijdloze klasse uit van deze schijf. Dit album zit zo goed in elkaar dat het zowel oude als jonge rock- en metalfans zal bekoren. Een beter compliment kun je als rockband niet krijgen!
Recensent: Frank van de Ven
Svart Crown – Wolves Among The Ashes (78)
Een bandnaam als Svart Crown geeft in feite al aan wat je kunt verwachten: duistere, extreme metal. ‘Wolves Among The Ashes’ stelt wat dat betreft dan ook niet teleur. Wat dit album zi genietbaar maakt, is de dreigende sfeer en het logge gitaargeluid. Svart Crown klinkt broeierig en gevaarlijk. Alsof er vanuit de diepste krochten uit de hel een stel muzikanten herrees en besloot om het woord van Beëlzebub te verkondigen. Yep, dit is duistere kost die bijzonder smakelijk bereid wordt. Satanisch lekker dus.
Recensent: Frank van de Ven
Therapy? – Greatest Hits (The Abbey Road Session) (77)
Het siert punkmetalband Therapy? dat ze niet opnieuw een verzamelalbum (zoals het in 2000 verschenen ‘So Much for the Ten Year Plan’) of een concertregistratie (denk aan ‘We’re Here to the End’ uit 2010) met hun grootste hits wilde uitbrengen, maar echt iets nieuws wilde doen. Het trio heeft er in dit geval voor gekozen om hun hitsingles opnieuw op te nemen. Aardig bedacht, maar het levert geen schokkende plaat op. De nieuwe versies wijken weinig af van het origineel en missen de angel en ruwheid van het origineel. Gelukkig is wel te merken dat de mannen er zin in hadden om hun grootste successen in de studio te bewerken. Trouwe fans willen deze uitgave uiteraard in hun collectie hebben, omdat er daadwerkelijk iets nieuws te horen is. Slim bedacht!
Recensent: Frank van de Ven
Ron Coolen – Rise (87)
Hoewel zijn naam misschien zou vermoeden dat je hier met de zanger van het levenslied van doen hebt, klopt dat dus niet. Ron Coolen is een gitarist met een zeer indrukwekkend adresboekje. De Nederlander trommelde maar liefst twaalf bekende muzikanten op, waaronder George Lynch en Christoper Amott, en nam een oldschool heavy metal plaat op. Alleen de kraakheldere en moderne productie verraadt de leeftijd van deze schijf, want anders zou je denken naar een klassieker uit de jaren 80 te luisteren. ‘Rise’ klinkt van begin tot eind als een passieproject en dat is het ook. Dit album is namelijk opgezet om Coolen’s muzikale held en vriend Jason Becker te helpen. Deze man lijdt aan ALS en van de opbrengsten van elk verkocht album gaat een dollar naar Becker. Een mooi initiatief en hopelijk gaan er veel exemplaren van dit uitstekende album over de toonbank!
Recensent: Frank van de Ven
Vredehammer – Viperous (78)
Vredehammer presenteert met ‘Viperous’ zijn derde plaat. De blackmetal met een horrorsausje valt goed in de smaak, want de formatie sleepte er een Noorse Grammy nominatie mee in de wacht. Wat deze release zo genietbaar maakt, is dat deze zowel dreigend en macaber klinkt zonder aan toegankelijkheid in te boeten. De productie is namelijk erg open, waardoor alle instrumenten goed naar voren komen. Liefhebbers van extreme metal met een melodisch randje kunnen deze release gerust een kans geven.
Recensent: Frank van de Ven
Nathan Gray – Working Title (97)
Na jarenlang zijn politieke overtuiging op internationale podia te hebben uitgespuwd als frontman van Boysetsfire vond Nathan Gray de tijd rijp voor een solocarrière. Onder zijn eigen naam trekt de bevlogen Amerikaan ten strijde tegen onrecht en zijn eigen demonen. ‘Working Title’ is een zeer persoonlijke plaat waar Gray zijn twijfels en angsten onder woorden brengt. Dat doet hij in compacte rocknummers die voorzien zijn van fris gitaarspel en zijn kenmerkende warme stemgeluid. Hij trekt je direct zijn wereld in, dankzij zijn intense en emotionele voordracht. Gray leeft voor zijn muziek en dat levert kippenvel op. Eerlijk, oprecht en passioneel: zo hoort goede rock te klinken. De lat ligt ontzettend hoog. Knappe jongen of vrouw die dit album qua impact kan overtreffen!
Recensent: Frank van de Ven