Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één Counter Culture reviewer middels een top 10 een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2019 voorbij is. In deze vijfde aflevering is het de beurt aan Axel van Soest. Zijn eindlijst bevat gaat van prog via stoner naar mathcore en black metal. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met een aantal sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken:

Echt een heerlijk muzikaal jaar waarin de grotere namen ver verwijderd blijven van mijn top 10. Genoeg gezegd over de overgeproduceerde plaat van Baroness (Gold & Grey) en de laatste van Rammstein (Rammstein) met naast een paar echte ouderwetse knallers toch te veel niemendalletjes. Desondanks was een top 10 eigenlijk geen doen. Op elk ander moment hadden bijvoorbeeld Cursed Earth (The Deathbed Sessions), Kublai Khan TX (Absolute), Alcest (Spiritual Instinct), White Ward (Love Exchange Failure), SOEN (Lotus) of Koen Herfst (LEO) de schifting wel kunnen halen. Maar goed, er kunnen maar tien platen in een top 10 staan. Hier komen ze:

10. Pijn & Conjurer – Curse these Metal Hands

Wat een verrassend album levert de samenwerking van leden van deze twee bands op. Lang niet zo snoeihard als het gemiddelde materiaal van beide bands, maar vol met heerlijke doomy soms stonerachtige riffs, met hier en daar op het juiste moment even een subtiele adempauze.

9. Une Misère – Sermon

Nadat ze al meerdere keren de Nederlandse podia betoverd hebben met hun Sermon, nu eindelijk ook de echte debuutplaat. Waar overigens niet alle knallers van het eerste uur op prijken. Aan de ene kant jammer, maar desondanks is Sermon een knaller vol hardcore en metalcore die je K.O. mept. Heerlijk!

8. Herod – Sombre Dessein

Met een combinatie van verpulverende doomriffs en subtiliteit een prachtige ode aan de ondergang van de wereld. Zeven knallers, waarvan vooral Mourning Grounds, waarin zanger Michael Pilat vergezeld wordt door Ocean Collective zanger Loïc Rosetti, in het oor springt.

7. Voyager – Colours in the Sun

Wat een heerlijk feelgood album levert Voyager af met Colours in the Sun. Ja, het is heel wat meer mainstream dan hun oudere werk, maar ze komen daar bijzonder goed mee weg. Wat een heerlijk aanstekelijke 80s synth wave sound, maar dan toch wel met crunchy riffs op de juiste momenten.

6. Restless Spirit – Lord of the New Depression

Veertig minuten heerlijk zware fuzzy doomy stoner die geen seconde gaat vervelen. De cleane zang springt er uit en er zit meer dan voldoende afwisseling in de negen dikke groovy tracks.

5. Ashpodèle – Jours Pâles

Wat een aparte dromerige, bijna filmische post black metal plaat levert t Franse Asphodèle hier af zeg. Een zeer geslaagd project van zanger Spellbound, waarin vooral het samenspel met zangeres Audrey Sylvain boekdelen spreekt.

4. Periphery – IV: Hail Stan

Alleen de opener van het album, Reptile, is al zo ongenadig gaaf! De standaard van die track is haast niet hoog te houden, en toch slaagt Periphery daar behoorlijk goed in. Progressieve mathcore zoals die hoort te zijn. Goed dat de heren hun eigen plan getrokken hebben en met eigen label vasthouden aan hun eigen geluid.

3. Klone – Le Grand Voyage

Wellicht wat bevooroordeeld door hun geweldige optreden tijdens Complexity Fest raakte deze plaat mij vanaf de eerste luisterbeurt. Vanaf de eerste klanken van Yonder neemt Klone je mee in een sferische prog wereld.

2. Tool – Fear Inoculum

Het was lang wachten, heel lang wachten, maar met Fear Inoculum lost Tool de hooggespannen verwachtingen volledig in. Een dijk van een plaat, waarbij voor mij Pneuma en 7empest er echt uitspringen. Als vanouds genieten!

1. Leprous – Pitfalls

Okay, Pitfalls moest even landen, maar wat bleek dit al snel een groeibriljantje te zijn. Wat een heerlijk subtiele composities waarin vooral het persoonlijke gevecht van zanger Einar Solberg tegen depressie een hoofdrol speelt. De opbouw van de tracks is subliem, van heel klein en subtiel naar bombastische prog om net zo snel weer op heel klein en subtiel over te schakelen. Naarmate de plaat vordert, nemen ook de gitaren weer wat meer hun plek in, waardoor de plaat toch wat steviger eindigt. Van begin tot eind puur genieten is.