Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één Counter Culture reviewer middels een top 10 een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2019 voorbij is. In deze … aflevering is het de beurt aan Frank van de Ven. Zijn eindlijst bevat gaat van deathgospel naar emorock tot metalcore. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met een aantal sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken:

10. As I Lay Dying – Shaped By Fire
Het is te ‘danken’ aan Tim Lambesis dat deze plaat op de tiende plek staat. Deze dubieuze zanger werd tot een paar jaar celstraf veroordeeld, nadat bleek dat hij concrete plannen had om zijn van hem vervreemde vrouw te laten omleggen. Afijn, nadat zijn straf erop zat besloot hij om zijn oude bandmakkers op te zoeken en een doorstart te maken. Op dit zevende studioalbum van As I Lay Dying smeekt de frontman continu om vergiffenis. Echt gemeend klinkt deze spijtbetuiging echter niet, waardoor er een ranzige nasmaak aan deze comeback kleeft. Het ‘probleem’ is dat de liefhebber van metalcore gewoonweg niet om deze plaat heenkan. As I Lay Dying bewijst het genre namelijk geperfectioneerd te hebben en trakteert de luisteraar op flitsende gitaarsolo’s, catchy refreintjes en dikke breakdowns.

9. White Lies – Five
De voortekenen zijn op her eerste gezicht niet gunstig voor White Lies. Een nietszeggende titel als ‘Five’ lijkt aan te geven dat de creativiteit op is en voorganger ‘Friends’ liet een uitgeblust stel muzikanten horen. Gelukkig bewijst dit vijfde studioalbum van deze Britse postpunkband dat er nog volop leven in deze groep zit. Sterker nog: deze gasten klinken als herboren! Deze schijf bestaat uit vrolijke en goed in elkaar stekende popliedjes. De dikke synthesizer lagen en fijne eighties feel nestelen zich direct in je hoofd. Na de ietwat saaie voorganger is deze plaat een fijne comeback. White Lies is terug en heeft er weer zin in.

8. Louise Lemón – A Broken Heart Is An Open Heart
Zelf omschrijft Louise Lemón haar muziek als ‘death gospel’. Dat is een term die de lading zeker dekt. Deze Zweedse blondine maakt bezwerende indiefolk die zich kenmerkt door een desolate en duistere sfeer die voorzien is van breekbare en indringende vocalen. ‘A Broken Heart Is An Open Heart’ is een album dat direct onder de huid kruipt en je meeneemt naar een andere wereld. De wereld van Lemón.

7. Nightrage – Wolf To Man
If it ain’t broke, don’t fix it. Deze slogan was – en is – de lijfspreuk van bands als AC/DC, Motörhead en NOFX. Nightrage mag ook aan dat rijtje toegevoegd worden. Al decennialang maakt deze formatie rond onder oerlid Marios Iliopoulos melodieuze deathmetal in de typische Gotenburg-stijl. Terwijl genregenoten als In Flames en Soilwork zichzelf continu proberen te vernieuwen, blijft Nightrage lekker zichzelf. Ingenieus gitaarspel, loeiharde drums en pakkende refreinen raken gelukkig nooit uit de mode. Deze gasten stellen opnieuw niet teleur en bewijzen dat deathmetal nog steeds… springlevend is!

6. City And Colour – A Pill for Loneliness
Dallas Green, de man achter City And Colour, laat een wat zachtere en minder zwaarmoedige kant van zichzelf zien op ‘A Pill for Loneliness’. Op dit zesde studioalbum lijkt het alsof de singer-songwriter een raampje heeft opengezet waardoor er weer wat lucht naar binnen komt. De sfeer is minder beklemmend dan in eerder werk en Green zwelgt minder in zelfmedelijden. Deze koerswijziging heeft in zijn beste plaat ooit geresulteerd. De composities zijn meer dynamisch en blijven daardoor langer hangen.

5. Queensrÿche – The Verdict
Met Todd La Torre achter de microfoon is Queensrÿche aan hun tweede levensfase begonnen. Gelukkig is er allerminst sprake van een voltooid leven, want wat is dit een verrekt goed album geworden! De komst van de nieuwe frontman heeft de band goed gedaan en het spelplezier druipt dan ook van ‘The Verdict’ af. Wat dit album ook zo genietbaar maakt is de combinatie tussen poppy singles en ingenieuze progrock met een dikke metalsaus eroverheen. Variatie is het sleutelwoord. Dit is een must buy voor iedereen die van intelligente en melodieuze gitaarmuziek houdt.

4. Sturgill Simpson – Sound & Fury
Wat gebeurt er als een eigenwijze neo-countryster besluit om een rockalbum te maken? Iets magisch! Sturgill Simpson zet met ‘Sound & Fury’ een filmische ervaring neer die bedoeld is om te schofferen, irriteren en amuseren. Missie geslaagd. Dit album staat vol zweterige rock stampers met een country sausje, psychedelische spacerock en zwaarmoedige ballads met een metalen randje. Het is lastig om een stempel op deze muziek te drukken en juist dat gegeven maakt ‘Sound & Fury’ zo de moeite waard. Op Netflix is de bijbehorende anime te zien, maar eigenlijk is deze schijf beter te pruimen zonder beeld.

3. Nathan Gray – Live in Wiesbaden/Iserlohn
Nathan Gray is al jarenlang het boegbeeld van Boysetsfire, maar de laatste jaren probeert hij in zijn uppie de wereld te veroveren. Begin volgend jaar verschijnt nieuw solowerk van hem. Als een soort ‘zoethoudertje’ presenteerde het emocore-icoon dit jaar een akoestisch dubbelalbum waarop twee concertregistraties zijn opgenomen. De Amerikaan laat onder meer akoestische versies van hits van Boysetsfire en van zijn zijproject The Casting Out horen. Gray is in vorm en bewijst ook in uitgeklede setting de aandacht vast te kunnen houden met zijn geweldige stem. Zelfs de verplichte praatjes met het publiek die blijkbaar bij concertregistraties horen, zijn de moeite waard omdat de bevlogenheid van deze politiek geëngageerde artiest zo mooi naar voren komt.

2. Killswitch Engage – Atonement
Killswitch Engage geldt als één van de vaandeldragers van de metalcore scene. Een titel die meer dan verdiend is, want ook op dit achtste studioalbum is allerminst sprake van metaalmoeheid. ‘Atonement’ is een zelfverzekerd, krachtig en moddervet album dat het bestaansrecht van metalcore weer met een dikke tien jaar verlengd. Er is over elk nummer nagedacht, waardoor elke track als een potentiële single-kandidaat klinkt. Hoewel de band soms ongenadig hard uit de hoek komt, wordt de melodie nooit uit het oog verloren. Soms roept de band zelfs herinneringen op aan Iron Maiden. Vooral de galopperende gitaarlijnen en solo’s zijn om je vingers bij af te likken. Iedereen die ook maar een beetje van metal houdt, zou deze schijf moeten checken.

1. The Get Up Kids – Problems
Als je bijna een kwart eeuw bestaat en een plaat als ‘Problems’ uitbrengt, bewijs je je bestaansrecht dubbel en dwars. The Get Up Kids hebben zonder twijfel één van de mooiste platen uit hun carrière afgeleverd. Alles klopt aan dit album: de doorleefde zang, de fraaie teksten, de smaakvolle keys en het pittige gitaarwerk. Uit elke noot is de oprechte liefde voor muziek te horen. Tijdloos album van een tijdloze band!