Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één Counter Culture reviewer middels een top 10 een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2019 voorbij is. In deze derde aflevering is het de beurt aan Reno van der Looij. Zijn eindlijst bevat gaat van progmetal naar black tot mathcore (Djent?). Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met een aantal sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken:
“Wat een ontzettend mooi jaar vol prachtige releases! De ene na de andere prachtplaat ontdekt. Wat is het dan toch vaak zonde dat het grote publiek blijft hangen bij de ‘grote(re) jongens’ zoals Rammstein (Rammstein), KoRn (The Nothing) of Killswitch Engage (Atonement) die stuk voor stuk toch wel in meer of mindere mate teleurstellende platen uitbrachten.
Vooraf hoge verwachtingen bij nieuw werk van Une Misere (Sermon) Voyager, (Colours in the Sun), Devin Townsend (Empath) en Periphery (IV: Hail Stan). De verwachtingen werden zeker ingelost, stuk voor stuk klasse albums, maar vanwege de moordende concurrentie konden deze persoonlijke favorieten het zelfs niet tot mijn top 10 schoppen. Dan is er nog het gevalletje Baroness (Gold & Grey). Ik heb zo ontzettend veel sympathie, liefde en waardering voor deze band, maar hoe krijgt je het in hemelsnaam voor elkaar om je eigen prachtnummers zo te verzieken met een erbarmelijke productie en eindmix waar simpelweg je oren van gaan bloeden. Niet te doen. Zonde.
Goed. Langzaam maar eens naar de uiteindelijk top 10 toewerken. Alvorens dat te doen toch nog even een paar platen die het op een haar na niet gered hebben, maar dus wel degelijk het vermelden waard zijn. Op een andere dag hadden de albums van Rendevouz Point (Universal Chaos), Wheel (Moving Backwards), Koen Herfst (LEO), Latitude (Part Islands) of Restless Spirit (Lord of the New Depression) zomaar er wel in kunnen vallen.
Nou, hier is ie dan. Mijn album top 10 van 2019 met eronder nog even top 3 met beeld en geluid uitgelicht en tekstueel toegelicht:”
1. Leprous – Pitfalls
2. Alcest – Spiritual Instinct
3. Tool – Fear Inoculum
4. Asphodèle – Jours Pales
5. White Ward – Love Exchange Failure
6. Numenorean – Adore
7. Klone – Le Grand Voyage
8. Cursed Earth – The Deathbed Session
9. Soen – Lotus
10. The Number Twelve Looks Like You – Wild Gods
1. Leprous – Pitfalls
Het kwartje bij deze plaat viel pas echt na 3 of 4 luisterbeurten. De band is inmiddels ver verwijderd bij de oorspronkelijk progmetal van weleer. Wat rest is minstens zo boeiend, maar heeft wel aandacht nodig. Pitfalls is namelijk een plaat vol sfeer, melodie en vooral prachtige liedjes. Persoonlijke teksten en diepe emoties van Einar Solberg staan centraal en de frontman krijgt alle ruimte om zijn demons te verjagen. Indringend, prachtig.
2. Alcest – Spiritual Instinct
Wederom een plaat waarbij het draait om sfeer, gevoel maar ook prachtig gitaarwerk en diepgang. De typische dromerige en sfeervolle Alcest-sound heeft misschien zelfs een klein vleugje post-rock meegekregen. Het niveau ligt het hele album erg hoog, maar toch kent een paar uitschieters met l’Île des Morts en Protection. Wederom prachtig.
3. Tool – Fear Inoculum
Over deze plaat is al heel veel gezegd en geschreven. Is het vernieuwend? Nee, want het is vooral op en top Tool. Is dat erg? Zeker niet, want het is vooral op en top Tool. Is het goed? Uiteraard, want het is vooral op en top Tool. Tool is in ieder geval in staat gebleken om de fans op haar wenken te bedienen en heeft met 7empest misschien wel 1 van haar beste tracks ooit geschreven; een kwartier Tool porno.