Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2019 voorbij is. In deze tweede aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.
10. Rival Sons – Feral Roots
Misschien wel de beste rootsband van het moment. Het gedweep met Greta van Fleet mag wat mij betreft dus gerust stoppen. Greta zou de veters van Jay Buchanan en consorten nog niet eens mogen strikken.
9. Waste of Space Orchestra – Syntheosis
‘Syntheosis’ is een studio herinterpretatie van het optreden dat Oranssi Pazuzu en Dark Buddha Rising onder de naam Waste op Space Orchestra gezamenlijk op Roadburn 2018 gaven. Met ‘Syntheosis’ biedt Waste of Space Orchestra ons eens een weergaloze geestverruimende trip door het heelal. No drugs needed!
8. Michale Kiwanuka – Kiwanuka
Derde album inmiddels van deze Britse muzikant met Oegandese roots. Samen met producer Danger Mouse heeft Kiwanuka weer een heerlijk soulvol album in elkaar gekunsteld. Held!
7. White Ward – Love Exchange Failure
Black metal uit de Oekraïne. Niet een dagelijkse kop thee voor de meeste mensen. White Ward doet qua sfeer nog het meest denken aan Deafheaven. De band mixt black metal met jazz en doet dit uiterst smaakvol. Een aanrader voor iedereen die van niet alledaagse muziek houdt. Black metal noir.
6. Latitudes – Part Island
Post-metal van de bovenste plank. De plaat wordt gekenmerkt door heerlijk melancholisch gitaarwerk en inventief drumwerk. Met een kleine 44 minuten en zes nummers niet de gebruikelijke post metal albumlengte. Maar dit in combinatie met de fijne laidback zang maken ‘Part Island’ zeer genietbaar.
5. Swallow the Sun – When a Shadow is Forced into the Light
Evenals ‘Ghosteen’ van Nick Cave een plaat met een aardedonker randje. Gitarist Juha Raivio schreef de songs op ‘When a Shadow is Forced into the Light’ na het overlijden van levenspartner en Swallow the Sun zangeres Aleah Stanbridge. Dit levert 8 nummers op die prachtig laveren tussen doom, black en folk. Majestueus album dat het beste werk van Agalloch in herinnering roept!
4. Baroness – Gold & Grey
Op haar vijfde album gaat Baroness verder waar het op ‘Purple’ is gebleven. Met dien verstande dat het niveau op alle gebieden (compositie, zang en instrumentbeheersing) weer net even iets hoger ligt. Al zal het niveau van de productie voorlopig nog wel even een discussiepunt blijven.
3. Devin Townsend – Empath
‘Empath’ is Townsend op zijn best. De hele trukendoos gaat open. Het album is nog bombastischer dan alles wat deze Canadees voorheen aan tape toevertrouwde. ‘Empath’ is een wonderlijke reis door het creatieve brein van Townsend. Een reis die geen minuut verveeld en waarvoor de veiligheidsgordels goed dienen te worden aangetrokken.
2. Nick Cave & The Bad Seeds – Ghosteen
Opgedragen aan de in 2018 overleden Conway Savage. Pianist van The Bad Seeds. De Ghosteen is echter zijn overleden zoon. Vrijwel het hele album handelt over dit verlies. Spaarzaam gemusiceerd met een Cave die door merg en been gaat. Zelden heeft verdriet zo mooi geklonken.
1. Tool – Fear Inoculum
Dertien jaar! Dertien jaar wachten wordt beloond met een album dat niet direct haar geheimen weggeeft. Nog meer dan op vorige albums eist Tool de volledige aandacht van de luisteraar. Tracks als ‘Pneuma’ en ‘Descending’ geven hun geheimen en pracht pas prijs na flink wat intensieve luisterbeurten. Een album dat je met iedere draaibeurt meer pakt en vervolgens niet meer loslaat.
Nummer 1 tot en met 3 staan redelijk vast in de lijst. Wanneer je me volgende week weer vraagt een lijst te maken met de 10 beste albums van 2019, dan kan het best dat een van de volgende bands in het lijstje opduikt. Zo leverden De Staat, Leprous, GOLD, The Claypool Lennon Delirium, Disillusion, Cult of Luna, O.r.k., Chelsea Wolfe, The Tallest Man on Earth, Inter Arma, Alcest, Kate Tempest, Klone, Wilderun en Opeth ook meer dan prima albums af.