De ticketverkoop voor het concert van Brand New leek niet heel fantastisch te verlopen: het zou plaatsvinden in de Oude Zaal van de Melkweg, en werd op een gegeven moment zelfs gratis voor jaarleden van de Amsterdamse popzaal. Toch lijken de Amerikaanse emorockers op het laatste moment toch weer aan populariteit te hebben gewonnen, want het optreden werd plotseling verplaatst naar The Max en bij aanvang blijkt de zaal ook nog bijna helemaal vol te zijn. Een mooie opsteker voor een band die alweer zes jaar geleden voor het laatst een cd uitbracht.

Brand New, afkomstig uit Long Island, New York, werd in 2001 bekend met debuutplaat Your Favorite Weapon. Het viertal is daarmee onderdeel van de vloedgolf aan emopunkrockbandjes die in de eerste helft van het vorige decennium de hitlijsten bestormden, maar met vervolgplaten Déjà Entendu (2003), The Devil and God Are Raging Inside Me (2006) en vooral Daisy (2009) toonden zij aan uit iets ander hout te zijn gesneden dan bijvoorbeeld Fall Out Boy of Taking Back Sunday. De heren experimenteren er graag op los en doen waar zij zelf zin in hebben – wellicht is dat ook de voornaamste reden waarom hun platen niet bepaald op elkaar lijken en er nu pas echt gewerkt wordt aan een opvolger van Daisy.

Vanavond begint de show vrij traag en sferisch. Op de achtergrond hangt geen banner, maar een groot gordijn waarop eerdere liveopnames van de band geprojecteerd worden. De microfoonstandaards zijn versierd met rode rozen en de rookmachine maakt overuren. Er is duidelijk nagedacht over de showelementen, en laten we eerlijk zijn: dat heeft deze band ook nodig, want van de bandleden zelf hoef je geen poespas te verwachten. Zij staan alle vier vrij statisch opgesteld, maar spelen kunnen ze wel. De dramatische, rasperige vocalen van Lacey schallen door de zaal als de band opent met ‘Sink’ en ‘Gasoline’.  Het publiek moet even wennen, maar als Lacey “we are Brand New!” roept en de band vervolgens de kraker ‘Sic Transit Gloria… Glory Fades’ inzet, slaat de energie van het podium definitief over naar de rest van de zaal. Het is één van de weinige snellere nummers die vanavond wordt gespeeld, dus wie zin heeft om te dansen doet er goed aan om gebruik te maken van de enkele momenten waarop dat kan.

De geluid is een beetje schel zoals de vaste concertganger inmiddels wel gewend is van de Melkweg, maar verder staat de mix best prima afgesteld. Lacey is goed te verstaan en verzuipt niet in zware bastonen of scheurende gitaarlijntjes. Daardoor komt ook beter naar voren dat dit concert voor veel fans een feest der herkenning is, al is het eigenlijk nog veel leuker dat er vanavond ook eindelijk nieuw materiaal ten gehore wordt gebracht in de vorm van nieuwe single ‘Mene’: dat langverwachte nieuwe album gaat er dus echt snel aankomen. ‘Mene’ wordt in elk geval terecht warm onthaald.  Brand New klinkt anno 2015 wat gepolijster, maar er zit nog een rauw randje aan. Het past goed bij de muzikale veranderingen die zij de afgelopen vijftien jaar zijn ondergaan en het verklaart ook waarom het toegestroomde publiek wat ouder is dan bij andere bands uit dit genre: Brand New heeft in hun carrière de juiste keuzes gemaakt en wist daarmee hun opgroeiende fans bij zich te houden.

Na ‘Sowing Season’ en een ultrakorte “thank you” (veel meer interactie krijg je toch echt niet met deze mannen) komt de band nog even terug voor de verplichte toegift, maar verdwijnt dan definitief van het podium. Het optreden tikt net de anderhalf uur aan, maar lijkt veel langer geduurd te hebben, al is het maar omdat het gros van de setlist bestaat uit midtempo tracks die veelal afkomstig zijn van de laatste twee platen. Iets meer afwisseling was welkom geweest, maar desalniettemin was dit optreden van Brand New toch heel degelijk. De intensiteit waarmee zij hun nummers brengen is indrukwekkend – hopelijk kunnen ze die energie ook zo overbrengen op hun aankomende nieuwe album.