De Amerikaanse poppunkband Motion City Soundtrack bestaat alweer achttien jaar, maar heeft nooit écht naam kunnen maken in hun genre. En dat is helemaal niet erg, want dat geeft de band veel vrijheid om hun eigen ding te doen. Hun nieuwe album heet Panic Stations en is na Go (2012) de tweede plaat die de band uitbrengt via punkwalhalla Epitaph Records. De release werd voorafgegaan door onder andere de eerste single ‘TKO’, een single die suggereert dat de band hun emopoppunkroots aan het verruilen is voor een sound die meer naar alternative rock neigt. Die verwachting wordt op Panic Stations grotendeels ingelost, al is ook duidelijk te horen dat de band nog graag teruggrijpt naar hun roots.
Opener ‘Anything At All’ is in elk geval een lekkere binnenkomer. De snelle gitaarlijntjes en de in-your-face vocalen van frontman Justin Pierre doen denken aan een band als Alkaline Trio, of Blink-182 circa 2003. ‘TKO’ neemt je vervolgens weer mee naar 2015. “You keep knocking me out!” roept Pierre herhaaldelijk. Dat geldt misschien niet voor dit nummer, want TKO is niet de meest sprekende track op de plaat, maar hij luistert lekker weg. Daar ligt dan ook meteen de kracht van Motion City Soundtrack: zonder heel erg uit te blinken, weet de band keer op keer albums te maken die gewoon erg lekker in het gehoor liggen.
‘I Can Feel You’ is een uiterst dansbare track die met z’n catchy refrein goed zou passen in een liveset. De poppy kant van Motion City Soundtrack komt hier goed naar voren, maar de nodige clichés blijven gelukkig achter. Ze weten daarmee beter de balans te vinden dan op Go, en soms rieken de songs op Panic Stations naar invloeden van wat volgens velen de beste platen van Motion City Soundtrack zijn: Commit To This Memory (2005) en My Dinosaur Life (2010). Op ‘I Can Feel You’ is in elk geval te horen dat de band er weer zin in heeft.
Dat de heren er weer zin in hebben blijkt ook uit het feit dat Panic Stations binnen twee weken is opgenomen. De opnames vonden plaats in de gerenoveerde Pachyderm Studio in Cannon Falls, Minnesota. Wellicht dat deze plek de nodige magie heeft toegevoegd, want hier kwam eerder onder andere Nirvana’s In Utero (1993) tot stand. Toegegeven, Panic Stations zal waarschijnlijk niet diezelfde legendarische status bereiken, maar aan de effort zal het in elk geval niet liggen. Liedjes als ‘Heavy Boots’, ‘It’s A Pleasure To Meet You’ en ‘Over It Now’ denderen gewoon lekker door.
Er valt weinig op te merken aan de teksten, de muzikale invulling en de productie van dit album, maar Panic Stations is niet de meest spannende poppunkplaat die we in de afgelopen jaren gezien hebben. “Veilig” is een sleutelwoord voor deze plaat. Het bevat hoogtepunten noch dieptepunten; het kabbelt lekker voort, en voor je het weet zijn de kleine veertig minuten die Pierre en consorten volspelen alweer voorbij. Wel mag nog even genoemd worden dat afsluiter ‘Days Will Run Away’ goed demonstreert dat deze altijd opgewekte groep ook een zachtere kant kan laten zien.
De heren van Motion City Soundtrack doen waar ze goed in zijn en leveren daarmee een fijne, maar helaas ook ietwat voorspelbare plaat af. Wie weet kunnen ze met een volgend album weer iets verrassends produceren, maar tot die tijd zullen ze de rol van underdog onder de poppunkbands nog niet ontgroeien. Panic Stations is voor fans van Motion City Soundtrack ongetwijfeld een mooie toevoeging aan hun hun platenverzameling, maar wie toe is aan iets meer spanning kan beter zijn heil ergens anders zoeken.