Counter Culture shorts nummer #12 liet even op zich wachten, maar hij is er weer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze tiende editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van onder meer de nieuwe albums van Major Lazer, Daniel Romano, Yukon Blonde en Against Me!

Major Lazer – Peace is the Mission (67/100)

Het is zonder twijfel dé mainstreamdanceplaat waarover het voorbij halfjaar het meest gespeculeerd is. Een nieuwe plaat van Major Lazer – het fusion alter-ego van wereldproducer Diplo – staat namelijk altijd garant voor minimaal 4 wereldhits. Een hadden we al gehad, de stiekem best lekkere Bombaydancehit Lean On. Op het extreem korte album – na amper 35 minuten trekt De Majoor zich alweer terug – tellen we nog een paar pareltjes met hitpotentie. De sterk tegen Lana Del Rey leunende Be Together is muzikaal gezien het hoogtepunt van de plaat, het wat alternatievere dub-n-bass nummer Light It Up, het extreem krachtige Night Riders – samen met de volledige toplaag van de Amerikaanse hiphoptalenten – en de megacommericale afsluiter All My Love, samen met Ariana Grande komen er ook wel. Die laatste track is eigenlijk wel typerend voor de gehele plaat; het staat allemaal bol van de clichés, is allemaal bijna kitcherig commercieel, maar heeft wel net voldoende rauwe randjes om credible te blijken. Dance en reggae, credible en commercie, kunst en kitch; Major Lazer brengt weer uitersten bij elkaar. Is hem het toch weer gelukt!

Recensent: Camiel van Houdt

Zebrahead & Man With A Mission – Out Of Control (Split EP) (70/100)

Tjonge jonge, die mannen van Zebrahead kunnen ook echt niet stilzitten. De Californische poppunkers touren zich een slag in de rondte en brachten in de afgelopen twaalf maanden al een live album, een greatest hits album en een compilatiealbum vol opnieuw opgenomen tracks uit. Blijkbaar is dat niet genoeg, want nu is er ook nog een EP uitgebracht, getiteld Out Of Control. Het is een gedeeld EP met het Japanse Man With A Mission. Het resultaat bestaat uit vijf duetten tussen de twee bands, al is “duet” misschien een wat vreemde benaming voor dit soort acts. De plaat opent met titeltrack ‘Out Of Control’. Daarop is duidelijk te horen hoe de rap-poppunk van Zebrahead wordt gedipt in een nu-metalsausje van de hand van Man With A Mission. En dit geldt eigenlijk ook voor de resterende nummers. Doordat Zebrahead-rapper Ali Tabatabaee de meeste vocalen op zich neemt en de instrumentatie vooral neigt naar de sound van Man With A Mission, krijg je een EP dat erg feestelijk, hyperactief en tegelijkertijd vrij zwaar en heftig is. Erg bijzonder is het allemaal niet – immers klonken groepen als Linkin Park, Papa Roach en Limp Bizkit vijftien jaar geleden vrijwel precies hetzelfde. Maar voor de fans van beide bands is het een leuke toevoeging aan de muziekverzameling.

Recensent: Jessica de Rooij

Daniel Romano – If I’ve Only One Time Askin’ (75/100)

Nadat Canada ons al zegende met een imitatiepuber (Justin Bieber), een imitatieindiaan (Neil Young) en een imitatierockzanger (Chad Kroeger), heeft het verder zeer symphatieke land ons nu opgezadeld met een imitatiecowboy. Want hoewel Daniel Romano aan alle Mississippi-man-criteria uit het bekende countryepos van Conway Twitty voldoet, is hij in werkelijkheid een maple leaf. De countrysnik heeft hij al een tijdje ontdekt, en op de nieuwe plaat van Romano is er eigenlijk wel heel erg weinig nieuws onder de zon te melden. Want ook op de vierde plaat van Romano klinkt het alsof Gram Parsons en George Jones direct uit hun graf zijn opgestaan. Snikkend en crooned werkt Romano zich door If I’ve Only One Time Askin’ heen, in steeds zoeter wordende pastiches refererend aan alles wat de man zijn vrouw niet kan bieden in een relatie. Klinkt weinig spannend, maar Romano schreef weer een aantal muzikale én tekstuele pareltjes. Of het u ook kan bekoren? Luister het fantastische titelnummer – een lofzang op de prostituee, luister The One That Got Away en luister I’m Gonna Teach You. Als het u niets doet mag u wegdraaien. Doet het u wel wat, dan heeft u een zielsverwant gevonden die hopelijk nog heel lang meegaat. Alweer een meesterwerkje in een jarenlang dood gewaand muziekgenre.

Recensent: Camiel van Houdt

Against Me! – 23 Live Sex Acts (83/100)

Mede dankzij het succes van het in 2014 verschenen album Transgender Dysphoria Blues is de Amerikaanse punkrockband Against Me! al een tijdje volop aan het touren. Afgelopen mei liet drummer Atom Willard al aan ons weten dat er dit jaar nog een livealbum zou uitkomen, en zodoende zag 23 Live Sex Acts op 4 september het levenslicht. Het schijfje bevat 23 tracks die in de afgelopen anderhalf jaar op podia over de hele wereld zijn opgenomen. Het representeert vrij nauwkeurig hoe een Against Me! show in elkaar zit: de setlist bestaat uit tracks van vrijwel de gehele discografie, en de passie waarmee het viertal onder leiding van zangeres Laura Jane Grace op het podium staat komt uitstekend over. De stem van Grace is gedurende haar transitie van man naar vrouw weinig veranderd en dat klinkt natuurlijk een beetje vreemd, maar haar rasperige, rauwe stemgeluid komt harder binnen dan ooit. Stiekem klinken liedjes als ‘True Trans Soul Rebel’, ‘I Was A Teenage Anarchist’, ‘Thrash Unreal’ en ‘We Laugh at Danger and Break All the Rules’ live nog ietsje lekkerder dan de studioversies. 23 Live Sex Acts is een fijn livealbum dat luisteraars hopelijk zal aansporen om eens een show van Against Me! te gaan bezoeken.

Recensent: Jessica de Rooij

Yukon Blonde – On Blonde (67/100)

Yukon Blonde is een Canadees viertal dat ons op haar derde album ‘On Blonde’ trakteert op aanstekelijke indie liedjes. Evenals Tame Impala en MGMT maken de Canadezen veelal gebruik van de synthesizer. Echter waar dit bij voornoemde artiesten regelmatig leidt tot spannende muziek, blijft Yukon blonde vooral hangen in goede bedoelingen. Single ‘Saturday Night’ is met zijn Franz Ferdinand feel nog wel een kleine uitschieter, maar de rest van de melodieën zijn toch te weinig memorabel om echt te blijven hangen. Daarmee is niet gezegd dat ‘On Blonde’ een slechte plaat is. Liefhebbers van het huidige Tame Impala en het oude MGMT zullen best goed uit de voeten kunnen met deze Canadezen.

Recensent: Jeroen Voncken

JEFF the Brotherhood – ‘Wasted on the Dream’ (70/100)

JEFF the Brotherhood draait alweer een tijdje mee naar het schijnt. Volgens de bijgeleverde infosheet is ‘Wasted on a Dream’ alweer het achtste studioalbum van de Amerikaanse broers Jake en Jamin Orrall. In Amerika schijnen ze ook al een aantal hitjes te hebben gehad. Ze doen in ieder geval iets goeds, anders weet je Jack Lawrence (Raconteurs) niet te strikken voor het baswerk op je album. Ook Jethro Tull frontman Ian Anderson doet een duit in het JEFF zakje door het nummer ‘Black Cherrie Pie’ op te sieren met een van zijn befaamde dwarsfluitpartijen. De twee broers maken vooral op River Cuomo’s (Weezer) leest geschoeide gitaarrock liedjes. En dit doen beide broers best aardig. Al vrees ik dat een echte doorbraak in Europa toch zal uitblijven, aangezien de liedjes te weinig eigen smoel hebben.

Recensent: Jeroen Voncken