Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Over iets meer dan een week maken wij onze jaarlijst bekend, maar vóór dat moment krijgen verschillende redacteuren de kans om hún hoogtepunten van 2015 met jullie te delen. De komende week stelt iedere dag één reviewer een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2015 voorbij is. Zelf een jaarlijst maken? Maak een account aan op www.jaarlijst.nl en laat ons weten wat jij de beste platen van het afgelopen jaar vond!

In deze derde aflevering is het de beurt aan Jeroen Voncken. Zijn eindlijst bevat van alles wat, van singer songwriter tot thrash, van black metal tot jazz en van progrock tot stoner; al deze stijlen zijn terug te vinden in deze omvangrijke lijst. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken. 

  1. Ryley Walker – Primose Green

Er zijn dit jaar al heel wat schitterende singer songwriter albums uitgekomen. Wat te denken van de nieuwe Sufjan Stevens of de nieuwe The Tallest Man on Earth. Ook het nieuwe album van Ryley Walker is wonderschoon. Deze Amerikaan klinkt nog het meest als een kruising tussen Van Morisson en Nick Drake en kan daarnaast ook nog eens gitaar spelen als de beste.

  1. Bliksem – Gruesome Masterpiece

Veruit de leukste thrashplaat van het jaar! Nou ja, thrashplaat. Als het Belgische Bliksem iets laat zien op deze plaat, is het wel dat zij van alle markten thuis is. Daarnaast ontpopt zangeres Peggy Meeussen zich als een soort ‘modern day’ Janis Joplin. ‘Gruesome Masterpiece’ is een heerlijk gevarieerd werkje geworden en laat horen dat Bliksem ten opzichte van haar debuut ‘Face the Evil’ enkele flinke stappen voorwaarts heeft gezet.

  1. The Gentle Storm – The Diary

The Gentle Storm is een samenwerkingsproject tussen twee van de meest sympathieke en talentvolle muzikanten die Nederland rijk is. Anneke van Giersbergen zorgt voor de meest hemelse zang melodieën en Arjen Anthony Lucassen voor de fantasievolle arrangementen. The Diary is een album met twee gezichten geworden. Op de gentle zijde staan rustige folky nummers en op de storm zijde staan van diezelfde nummers de elektrische gitaarvarianten. Prachtalbum van eigen bodem!

  1. Baroness – Purple

Op het moment van publiceren van deze lijst, moet het nieuwe album ‘Purple’ van Baroness nog verschijnen. Ik wil dan ook niet al te veel verklappen omtrent het album. Ik kan ieder geval wel melden dat ‘Purple’ een regelrechte knaller is geworden. Knap hoe de band de draad weer heeft weten op te pakken na dat bijna fatale busongeluk van een aantal jaar geleden.

  1. Courtney Barnett – Sometimes I sit and think, and sometimes I just sit

Een plaat vol pakkende popnummers gestoken in een stekelig gitaarsausje. Barnett weet daarnaast tekstueel erg geestig en gevat uit de hoek te komen, ieder nummer weer. ‘Pedestrian at Best’ was in ieder geval een van de leukste singles van afgelopen jaar. ‘I think you’re a joke,but I don’t find you very FUU-uuu-UUU-uuu-UUU-uuu-UUU-uuu-NNY’

  1. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell

Een album dat in vrijwel geen enkel jaarlijstje ontbreekt dit jaar. Sufjan Stevens flikt het! Na de wat arty elektronica pop van de afgelopen albums, keert Sufjan terug naar de basis op dit aan zijn ouders opgedragen ‘Carrie & Lowell’. Dit legt hem geen windeieren, want ‘Carrie & Lowell’ is met afstand het beste singer songwriter album van het jaar.

  1. Deafheaven – New Bermuda

Deafheaven scoort met ‘New Bermuda’ een tweede voltreffer op rij. Evenals ‘Sunbather’ is ook ‘New Bermuda’ een kneiter van een album. Niks hipster shit, maar gewoon een heerlijke pot black metal gemaakt door muzikanten die hun vak verstaan en het experiment niet schuwen.

  1. Leprous – The Congregation

Progmetal van de bovenste plank! Anders kan ik dit vierde studio album van deze Noorse band niet betitelen. Nu waren de vorige drie albums ook al niet mis, maar ze lijken steeds beter te worden deze Noren. Inventieve composities, geweldige zanglijnen en aardig wat instrumentaal geweld. Horen, of Noren in dit geval, is geloven!

  1. Kamasi Washington – The Epic

Normaal gesproken kan ik nog geen vijf minuten naar een jazz album luisteren. Ik word er nog al snel nerveus van. Van dit euvel heb ik bij het luisteren naar het maar liefst drie uur klokkende debuutalbum ‘The Epic’ van Kamasi Washington totaal geen last. Drie uur jazzmuziek! Ga er maar eens goed voor zitten. Uitleggen waarom ik met dit jazzalbum wel een klik heb is moeilijk. Er is maar een devies: luisteren en laat je meevoeren in de epische composities van Washington.

  1. Steven Wilson – Hand.Cannot.Erase

‘Op Steven Wilson staat geen maat’, schreef ik in de kop van mijn recensie van zijn laatste solo album ‘Hand.Cannot.Erase.’ En dat klopt! Ook aan het einde van dit jaar staat ‘Hand.Cannot.Erase’ nog fier bovenaan in mijn playlist. Vreemd is dat de zogenaamde ‘serieuze’ muziekmedia dit album bij het opmaken van de jaarlijstjes weer volledig links laten liggen. Waarschijnlijk is de muziek van Wilson niet ‘cool’ genoeg en hebben over bitches en ho’s rappende rappers de voorkeur. Het zij zo.

Wat ook zo zij, is dat ‘Hand.Cannot.Erase.’ een regelrecht meesterwerk is. Een meesterwerk dat de vinger in onze huidige social media maatschappij precies op de zere plek weet te leggen. Want ondanks het feit dat we meer dan ooit met elkaar verbonden zijn door de verschillende sociale media, hebben we nog nooit zo langs elkaar heen geleefd.