Na enkele catchy singles en de EP ‘People Of Galacticove’ uit 2012 brengt Gepetto & the Whales nu zijn eerste “volwaardige” album uit. Heads Of Woe bevestigt dat de band songs kan schrijven die beroeren in hun eenvoud en eerlijkheid.
Het debuut ligt in de lijn van wat de Kempenaren eerder al lieten horen, maar dan met nét dat tikkeltje meer. Weg catchy popmelodietjes, entrez harmoniezang, een meestampbare basdrum en meer van dat soort folkfratsen. Fleet Foxes, Band Of Horses en Wilco lijken nooit ver weg te zijn. Gepetto lijkt samen met zijn walvissen de bezieler van een nieuwe stroming ‘Kempicana’ te zijn. Zat iemand daar op te wachten? Dat weten we niet. We zijn in ieder geval heel blij dat het vanaf vandaag bestaat.
In een kranteninterview gaven de jongens al aan dat ze heel wat literaire invloeden hebben. En dat hoor je. De nummers ontpoppen zich als kleine verhaaltjes van gemiddeld vier minuten muziek. De ene keer wijds en harmonieus (‘Jonathan’, ‘Maxburg’), dan weer grimmig en beklemmend (‘Saigo’). In ‘Heads’ gaan we zelf even de countrytour op. Maar vooral in de kleine, oprechte nummers schuilt de kracht van de plaat. En die goudklompjes liggen her en der verspreid doorheen het album: ‘The Great Lament’ en afsluiter ‘Time’ dekken de plaat met een warm fleecedekentje toe.
‘Heads Of Woe’ voorziet de groep van sterk materiaal waarmee ze hun eigen stek in het Belgische muzieklandschap moeiteloos afdwingen. Luister en laat u in vervoering brengen: de lente valt vroeg dit jaar.
Laat een antwoord achter