Admiral Freebee heeft nooit weggestoken welke artiesten er allemaal in zijn platenbak schuilen. Op zijn vijfde langspeler ‘The Great Scam’ krijgen we meer oldschool rock & roll in de Amerikaanse traditie. En daar werd in de AB zichtbaar van genoten
Freebee – blauw jeansveld en witte strohoed – vervult zijn rol van Neil Young van Antwaarpe met verve. Na enkele jaren solo te hebben gespeeld staat hij op de nieuwe tournee opnieuw met een volledige band op het podium, inclusief blazerssectie. Dat geeft de nummers extra vitaliteit en een breder klankenpakket. Tom Van Laere zelf is niks verandert: zijn gejaagde blik en ietwat onwennige danspasjes ruimen al snel plaats voor grapjes en volksmennerij. Wat wil je, met zo’n setlist. Vanaf opener ‘Blues For A Hypochondriac’ was de toon gezet: een stevig rockoptreden zou het worden. Tijdens ‘Last Song’ gaf Freebee aan dat de show wel degelijk begonnen was, om over te schakelen op een swingend ‘Always On The Run’. “We zijn dan wel blank en we zijn dan wel Belgisch, dansen kunnen we wel!” merkte de admiraal op, waarna hij prompt een zwart jongentje uit de eerste rij plukte om mee te grooven. Van dat soort ironie houden wij.
Daarna was het tijd voor een rustpuntje. ‘The Land Of Lack’ en ‘I Don’t Want To Feel Good Today’ werden door Freebee ingekaderd met een tamponmopje en het als één stem meegezongen ‘Nothing Else To Do’ kreeg een Raymond Van Het Groenewoud-imitatie als slot. Zeiden wij al dat Admiral Freebee een geestige mens is? Van de nieuwe plaat passeerden verder ‘Breaking Away’, ‘Do Your Duty’ de revue. Even leek Tom Waits achter de piano te zitten toen de admiraal begon te grommen en briesen in . ‘Get Out Of My Life Woman’. De eindspurt werd ingezet met ‘Living For The Weekend’ waarna een zinderend ‘Get Out Of Town’ explodeerde in een lang uitgesponnen jam waarin bassist Jasper Hautekiet zijn instrument dreigend de vrije loop liet gaan. Het publiek was extatisch en dan moesten ‘Einstein Brain’, ‘Oh Darkness’, ‘Rags ‘n’ Run’ en ‘Ever Present’ nog komen. Het was duidelijk dat Freebee zich lang geleden al een plek in de belpopanalen heeft verzekerd. Dat de set zo was opgebouwd om te eindigen met deze rits Belgische klassiekers zegt misschien ook iets over de kwaliteit van ’s mans nieuwe materiaal.
In de bissen kregen we nog ‘Bad Year For Rock And Roll’ en een intiem ‘Trying To Get Away’. Voor iemand die zijn carrière heeft opgebouwd rond vrijheid en vrouwen – en de soms onmogelijke combinatie van beide – weet Freebee de grens met egocentrische navelstaarderij met verve te ontwijken. Dat leverde in de AB meermaals muzikaal vuurwerk op. Bij momenten was het allemaal wat theatraal maar het lijkt ons sterk dat Freebee daar wakker van ligt. Doen wat je graag doet en er mee wegkomen, het is weinigen gegeven. En dat jongentje uit het begin? Die kreeg de mondharmonica van de admiraal mee naar huis. Iedereen tevreden.