‘Mankind (the Crafty Ape)’ van Crippled Black Phoenix was twee jaar geleden het eerste album wat ondergetekende mocht recenseren voor Counter Culture ( toen nog Rockblog geheten). Het album was ook direct mijn eerste kennismaking met de band. ‘Een prachtige plaat die genre overstijgend goed is’, schreef ik toen over het album. Hierna is mijn respect voor de band alleen maar gegroeid en gegroeid. Ik zag de band live in de Nieuwe Nor te Heerlen (2 mei a.s. staan ze daar opnieuw geprogrammeerd) waar de band met een marathonconcert van 2,5 uur een verpletterende indruk achterliet. Ook haalde ik langzaam maar zeker de gehele kwalitatief hoogstaande backcatalogue in huis. Nieuws van een nieuw album verleidde onderstaande dan ook tot een klein vreugdesprongetje. En terecht zo blijkt, want ‘White Light Generator’ is sterk genoeg om zich met zijn voorgangers te meten.
Qua beleving en sfeer komt het album nog het meeste overheen met zijn directe voorgangers ‘Mankind (The Crafty Ape)’ en het minialbum ‘No Sadness or Farewell’. Al zijn er natuurlijk wel verschillen. Het grootste verschil is dat John E. Vistic, zanger en Nick Cave look- and soundalike, heeft plaatsgemaakt voor Daniel Anghede. Wat direct opvalt, is dat Daniel geen zanger met een erg opvallend timbre is, maar wel een zanger wiens stem uitstekend past bij de klanktapijten die zijn mede-Phoenixianen neerleggen.
Het album, dat is opgedeeld in twee gedeelten (de wat zwaardere black side en de relatief iets luchtigere white side), begint voor Phoenixiaanse begrippen erg kaaltjes en akoestisch. ‘Sweeter Than You’ is slechts gitaar en stem en doet geen moment vermoeden dat we hier met een zevenkoppig stonerprogmonster te maken hebben. Met het daaropvolgende ‘No! (pt 1)’ en ‘No! (pt2)’ komt de band al snel in wat vertrouwder vaarwater terecht. ‘No! (Pt 1)’ is redelijk kort en heavy en een mooie opmaat naar het wat meer dromerige en Floydiaanse ‘No! (pt 2)’.
De band blijft daarna verbluffen en Justin Greaves & co. nemen ons mee op een prachtige reis door de wereld die Crippled Black Phoenix heet. Wat opvallend is, is dat voor een band die haar nummers endtime ballads noemt, het tweede ‘luchtigere’ gedeelte van het album net even iets meer indruk maakt dan het donkere zware gedeelte. Luister maar eens naar de mooie eerste single ‘Northern Comfort’, het dromerige ‘Wake me up when it’s Time to Sleep’ en prachtige bijna 9 minuten durende ‘We remember you’. Allen schitterende nummers van het ‘luchtigere’ tweede deel.
Crippled Black Phoenix flikt het dus weer en komt met het zoveelste imponerende album in successie op de proppen. Na beluistering van dit zoveelste schitterende album in successie van Crippled Black Phoenix rest dan ook nog maar een vraag: ‘Is het nog geen 2 mei?’