Beesten waren het, beesten zeg ik u! Kloppen, bijten, schoppen,… Ik vraag mij tot op vandaag nog steeds af welke idioot er ooit als eerste op het idee is gekomen om gewoon wild in het rond te gaan slaan met de kans andere mensen ernstig te verwonden. Best allemaal grappig en leuk toch? Dat hoort nu eenmaal bij de scene toch? Vast wel. Tot je een vrouw ziet huilen omdat ze een volle vuist in het gezicht kreeg van een beer van een vent. En laat die vrouw nu net toevallig je vriendin zijn. Wat is er verder mis met wat stoom aflaten in de moshpit? Of je uitleven door te crowdsurfen? Ik lijk vast weer de norse onredelijke zeur maar concertgangers gebruik volgende keer alsjeblieft eens jullie verstand. Vechten doe je in de ring, niet in een uitverkochte zaal waarvan de helft van het publiek uit tienermeisjes bestaat. Laat mij ook wel benadrukken dat het hier om een tien tot twintigtal enkelingen ging en dat de rest van het publiek gewoon top was. Respect your scene, maar respecteer ook je medemens. Tot zover mijn preek van de week.

Terug naar de belangrijke zaken. Muziek bijvoorbeeld. Meer dan “het was ok” kunnen we rond de twee voorprogramma’s in Brussel niet vertellen. The Story So Far frontman Parker Cannon was nochtans het beste bij stem van alle drie de vocalisten die vrijdagavond het podium betraden. Jammer genoeg begon de band gewoon vrij mak. Alsof ze al aan het uitbollen waren om dan in the UK het niveau weer op te krikken. Het thuispubliek pikte dit niet en stak zelf dan maar de sfeer in gang. Drie nummers later was ook de band mee waardoor we toch nog een knaller van een einde kregen met ‘Quicksand’ als apotheose. Every Time I Die leek dan wel te willen… maar werd vooral tegengewerkt door het geluid. De haast onverstaanbare screams werden gelukkig meer dan goed gemaakt door de gigantische inzet van de hele band. Blij werden we onder meer van een snoeiharde versie van Under Water Bimbos From Outer Space.

Het hardere werk werd gewoon voortgezet door langverwachte headliner A Day To Remember. Met All I Want en I’m Made Of Wax, Larry, What Are You Made Of kregen we naast twee goeie stevige beukers, meteen ook twee absolute klassiekers op ons bord geworpen. Twee van de nummers die de band groot gemaakt hebben. De combinatie screams/clean vocals haalden meteen hun effect en zorgden voor een zaal vol nooit geziene taferelen. Had u ooit al eens gehoord van een crowdsurfer op een crowdsurfer? Het is dus gewoon mogelijk! De karakteristieke stem van Jeremy die de band groot gemaakt heeft kwam pas echt goed tot zijn recht tijdens het akoestisch stukje van de set. We zouden over wat schoonheidsfoutjes kunnen muggenziften maar eerlijk is eerlijk, de beeldschone versie van If It Means A Lot To You bezorgde ons kippenvel. Niet meebleiren was gewoon not done tijdens dit, voor ons, hoogtepunt van de avond. Na een voorspelbare encore maakte ultieme afsluiter ‘The Downfall Of Us All’ een einde aan de meer dan een uur en een half durende waanzin. A Day To Remember heeft ons Brussel doen verlaten met een glimlach. Niet dankzij leuke gimmicks als het t-shirt kanon of de human hamsterbal. Maar gewoon door een goeie, ouwerwetse stevige rockshow op poten te zetten.