En Beck is hij weer. Terug van weggeweest. Het was even stil rondom onze favoriete loser. Het laatste echte studioalbum van de heer Hansen (‘Modern Guilt’) dateerde alweer van zes jaar terug. Gelukkig is het voormalig wonderkind na wat gezondheidsperikelen terug met een nieuw studioalbum genaamd ‘Morning Phase’. Een album waarop de geniale gekte die we kennen van albums als ‘Odelay’ en ‘Midnite Vultures’ schittert door afwezigheid. Nee, wat dat betreft ligt ‘Morning Phase’ nog het meest in het verlengde van Beck’s breakup-album ‘Sea Changes’.
Dit betekent veelal rustig voortkabbelende folksongs in beste Nick Drake-traditie. ‘Morning’, ‘Blue Moon’ en het afsluitende ‘Waking Light’ zijn bijvoorbeeld prachtige folksongs met weldoordachte arrangementen. Eigenlijk valt Beck hier op geen enkel ondermaats nummer te betrappen. Maar toch wringt de schoen enigszins. Want hoe goed de nummers ook in elkaar steken en hoe smaakvol de arrangementen ook zijn, het kost enige moeite om de aandacht er voor de volle 45 minuten bij te houden. Alle nummers trekken namelijk in eenzelfde tempo aan de luisteraar voorbij. Een tempowisseling hier of daar was dan ook meer dan welkom geweest. Dat Beck daarbij ook nog eens een redelijk monotone zangstem heeft, draagt natuurlijk ook niet bij aan de broodnodige variatie.
Beck heeft met dit album de ochtendfase van de dag willen bezingen. In zijn songs probeert hij dat ene moment tussen wakker worden en daadwerkelijk opstaan te vangen. Dat moment waarop velen van ons denken de hele wereld aan te kunnen. Dit is op zich aardig gelukt. Helaas voor Beck, is dat ook het moment waarop evenveel mensen naar de snoozeknop reiken om nog een paar minuten extra slaap mee te pakken. ‘Morning Phase’ is een verdienstelijke comeBeck, maar is zeker niet het meesterwerk wat veel andere media ons willen laten doen geloven.