Dankzij het lokale LP walhalla Vinyl Grove staat Gozu op een woensdagavond opeens in het Haagse Musicon. Gozu doet tijdens de Europese Fury of a Patient Man tour naast Roadburn dus ook Den Haag aan. Maar, voordat Gozu het podium betreed is het eerst de beurt aan de Red Light Babies.
Red Light Babies
Buiten Den Haag is Red Light Babies nauwelijks bekend, maar toch maakt de band al vier jaar heerlijke funky rock. Met een prachtige rode lichtkast met bandnaam en dito rode broeken, is de link met de bandnaam snel gelegd. De baard van lead zanger Frank Leenen geeft toch weg dat de band een stuk heftiger is dan de rode kleuren doen vermoeden. Het is funky, groovy rock, maar dan wel van het stevige soort. Stoner invloeden zijn volop aanwezig. Gedurfde tempowisselingen en intervallen maken de opener van de avond tot een aangename verassing.
Gozu
Daar waar Gozu tijdens Roadburn nog omschreven werd als een best prettige karatetrap in het gezicht, is de sfeer in Musicon onvermijdelijk een stuk intiemer. Geen kolkende massa voor het podium. Slechts een dertigtal bezoekers schaart zich, op aandringen van de band, steeds dichter en dichter bij het podium. Daardoor klinkt de set wellicht wat toegankelijker dan die Tilburgse karatetrap.
Direct wordt duidelijk dat de band er ondanks de kleine opkomst vol voor gaat. Met Ghost Wipe trapt Gozu direct met een dikke stoner track met een flinke dosis fuzz af. Bij de openingstrack van het tweede album Fury of a Patient Man, Bald Bull, wordt meteen duidelijk dat Gozu niet alleen op stonerriffs teert. Invloeden van jaren 80 heavy rock en metalriffs zijn duidelijk aanwezig. Zanger/gitarist Marc Caffney beweegt, op wat headbangen na, wellicht niet veel, maar de manier waarop hij zowel een typisch stoner geluid als rockstem met hoge uitschieters combineert, is bijzonder sterk.
Daar waar de band in de States recentelijk vooral nieuwe songs speelde, komt ook het debuutalbum Locust Season goed aan bod. Rauwe stoner en hoge klanken van Meth Cowboy komen ook live bijzonder goed over. Tussen al dat geweld voelt het nog steeds stevige Mr. Riddle haast als een heavy rock rustpunt dat uitmond in een dikke stoner solo.
Een nummer als Irish Dart Fight toont aan hoe strak Gozu de nummers opbouwd. Een onderlaag van stoner en een geheel dat maar blijft grooven. Daarna is het hoog tijd voor een cover, en niet zo maar een: Brown Sugar van de Rolling Stones. Brown Sugar wordt in zo een prachtige stonerjas gestoken, daar kun je je vingers bij aflikken. Veel van de songtitels van Gozu bevatten een hoop humor, zo ook hun teksten. Disco Related Injury is daar een mooi voorbeeld van. De opbouw van het nummer klopt weer volledig. Gitarist Doug Sherman is duidelijk het meest markante bandlid. Met een wel zeer lange oversized korte broek en kleine, hoog hangende gitaar, headbangt hij er voortdurend stevig op los, waarbij zijn korte krullen hevig op en neer vliegen.
Na DRI volgt de gehele tweede helft van Locust Season, beginnend met het epistel Jan Michel Vincent. Dat dit nummer live nog verder naar een hoogtepunt gebracht wordt dan op plaat is erg knap. Rise Up is vervolgens heerlijk groovy. Daarna volgt het gevoelige, down-tempo nummer Alone.
Meat Charger is de onverwachte uitsmijter van de avond. Het publiek wil meer Gozu,maar ze zijn door het materiaal heen. Zo blijkt dat de drummer zich pas na de opnames van het tweede album bij de band voegde. Dat de band zo een strakke set neerzet en dat juist elke klap van de drummer raak is, is des te opmerkelijk. Ondanks het feit dat de tour letterlijk van groot naar heel klein gaat, laat Gozu een onuitwisbare indruk achter. Stonerfans in Nederland, laat deze band niet nog een keer aan je voorbij gaan en zorg volgende keer voor die kolkende massa voor het podium! Om je de volgende keer probleemloos over de streep te trekken, vind je hieronder het hele album Fury Of A Patient Man: