Tommy Guerrero, wie kent hem niet? Niet veel mensen zo blijkt na enige rondvraag. Dan toch minstens als professioneel skateboarder? Wederom weinig respons. Die ene fijnproever die hem wel kent, is meteen razend enthousiast over een optreden in Het Patronaat. Dat de intieme kleine zaal lang niet vol staat, bevestigd dat alleen de liefhebber op dit optreden afgekomen is. Zonde, niet alleen is de man bekend skateboarder, hij is ook nog ondernemer en treed dus niet vaak op, laat staan in Europa.

Boogie Wonderband

Voordat Tommy Guerrero het podium mag betreden, trappen de lokale helden van Boogie Wonderband af. Een veelzijdig groepje enthousiaste jonge muzikanten dat een prettig funky swingend geluid neerzet. Smaakmaker van de band is zonder twijfel de drummer die het publiek opzweept en en passant nog een aantal gastmuzikanten, duidelijk vrienden, het podium opvraagt. De harmonica vult de nummers goed aan. Als deze gasten zo plezier blijven maken, kan daar nog wel eens iets heel leuks uit voort komen.

Tommy Guerrero

Tegen de tijd dat Tommy Guerrero aftrapt, is de zaal nog steeds nauwelijks voor de helft gevuld. Hij wordt vergezeld door een gitarist, bassist en drummer. Stuk voor stuk bijzonder goede muzikanten, maar het blijft vaag wie nu exact de andere bandleden zijn. Dat maakt de samenstelling van de groep haast net zo mystiek als de status van underground helden als Clutchy Hopkins en Shawn Lee, beiden enigszins te plaatsen in hetzelfde muzikale spectrum. Na de periode in de experimentele rock band Jet Black Crayon, timmert Tommy al weer 20 jaar solo aan de weg. De Europese tour draagt de naam van het achtste album van de bluesrocker, No Man’s Land. Toch wordt het publiek verrast met een trip down memory lane. ‘We are at it for about twenty years and will take you down that path, so bare with us.’

De muziek is lastig in een hokje te plaatsen. Instrumentale, sferische, filmische rock met invloeden van hip hop, soul, jazz en blues met een dikke laag latin invloeden zou een aardige poging zijn. De beginklanken van debuutalbum Loose Grooves & Bastard Blues zijn duidelijk een opwarmer. Vanaf A Little Bit of Somethin’ is er meer herkenning en warmt het publiek op. Het tot nu toe grootste kunststukje van Tommy Guerrero, Soulfood Taqueria, brengt een heerlijk  Zuid Amerikaanse sfeer met zich mee. Dit album eindigde in 2003 op nummer 2 in the ‘Best Of’ lijst van Rolling Stone. Live worden de nummers haarfijn neergezet. Niet alleen Tommy Guerrero bewijst dat hij een rasmuzikant is, ook de andere drie bandleden spelen een zeer goede set. Vooral de drummer, die er meestal stoïcijns bij zit, is nauwelijks op een foutje te betrappen.

Om een indruk te geven van de sfeer op dit album, hieronder een audiotrack van Color of Life van het album Soulfood Taqueria.

Het enige wat je op de set kunt afgeven, is dat het allemaal vrij statisch oogt. Bij nummers van de ietwat onbekendere nummers van albums From The Soil To The Soul en de nieuwe nummers van No Man’s Land, is het dan ook vooral stil luisteren naar de prachtige nummers. Bij tracks van de tussenliggende albums Return of the Bastard en Lifeboats & Follies komt het publiek duidelijk een stuk losser. Een van de weinige clips van Tommy Guerrero, Nomadic State, komt van dat laatste album en laat duidelijk de soundtrack potenties van de muziek zien en horen:

Tommy Guerrero is dus vooral luistermuziek. Maar wel van het beste soort. Niet alleen thuis op de achtergrond of als filmmuziek, nee juist ook tijdens een live optreden. Wanneer je als band die nauwelijks tourt dit soort live performances neer kunt zetten, dan verdien je een groter publiek. Het publiek in Het Patronaat is in ieder geval getrakteerd op een zeer goed, zeldzaam optreden.