Het festivalseizoen is met Paaspop in alle hevigheid losgebarsten. Bezoekers uit alle windstreken reisden afgelopen weekend af naar Schijndel om drie dagen lang te komen genieten van muziek, dans en entertainment. De 38e editie van het populaire Brabantse festival werd gekenmerkt door lekkere temperaturen, veel nieuwe muziek en door de duurste Paaspop-act tot nu toe: The Prodigy.
Tekst: Sebastiaan Quekel | Foto’s: Ben Willemsen
Door het boeken van The Prodigy liep de kaartverkoop van Paaspop storm. Tickets voor de zaterdag – de dag waarop de bekende dance-act aantrad – waren vóór aanvang al niet meer verkrijgbaar. De kaarten voor het gehele weekend gingen uiteindelijk ook allemaal de deur uit. Want Paaspop was dit jaar meer dan The Prodigy.
Dankzij het diverse programma kon iedere bezoeker aan zijn trekken komen. Moshen op hardcore, wegdromen bij indie, gek doen op electro en house, gewoon even bowlen bij de Big Lebowski-tent of chillen bij één van de vele knusse tentjes. Paaspop manifesteert zich steeds meer als de kleine variant op Lowlands. Ben je niet de gekste muziekkenner, dan nog kun je je er prima vermaken.
Vrijdag 18 april – de toon wordt meteen gezet
Niet iedere tent was toegankelijk op de eerste festivaldag. Deze dag kende enkel een avondvullend programma, waarbij acts van Nederlandse bodem de meeste aandacht opeisten. Onder wie rockchick Sanne Hans, ook wel bekend onder haar artiestenpseudo Miss Montreal (**), die de eer had om het festivalseizoen af te trappen in hoofdtent Apollo. Dit ging niet moeiteloos. Duidelijk was dat Paaspop nog een beetje moet wakker worden. Pas bij ‘Just a Flirt’, het paradepaardje van Miss Montreal, zit er beweging in en wordt er toch nog gedanst.
Betere respons was merkbaar in de Jack Daniels Stage. De geliefde rocktent was propvol voor het optreden van muzikale duizendpoot Jett Rebel (***). Normaal speelt hij alle instrumenten zelf, maar voor Paaspop heeft hij een keurige band meegenomen die moeiteloos zijn vele aanstekelijke popsongs ten gehore brengt. Bij de ingang worden enkele mensen niet meer toegelaten vanwege de enorme drukte. Die mensen missen een sterke set waarbij funk en soul niet worden geschuwd.
Onmiddellijk nadat Jett Rebel de bühne verlaat, stroomt de Jack Daniels Stage leeg en haast het zich naar de hoofdtent voor de veelbelovende set van Chef’Special (***). Gewapend met nieuwe succesvolle hits als ‘Peculiar’ en ‘In Your Arms’ maken ze er zoals vanouds een groot feest van. De ideale festivalband bij uitstek. Het publiek zingt luidkeels mee en springt en klapt graag op commando. De Chef’Special-frontman stuitert op en neer en knuffelt met zijn fans. Loepzuiver is het misschien niet altijd, maar leuk en gezellig des te meer.
De positieve en vrolijke tracks van Chef’ Special staan lijnrecht tegenover de zware, donkere en snelle arrangementen van Terror (****). In de Jack Daniels Stage kunnen de festivalbezoekers al moshend en bier drinkend de eerste dag met een knal afsluiten. Terror bewijst Paaspop daarmee een grote dienst: de band serveert vette riffs, krachtige grunts en een overtuigende podiumpresentatie. Scott Vogel is de rots in de branding en hitst het publiek moeiteloos op. Weergaloze band.
Zaterdag 19 april – heerlijk weertje erbij
Wie zaterdag rondliep op het terrein van Paaspop, moest zich al vroeg in de middag door allerlei bochten wringen om op hun locatie te komen. Het was met andere woorden stervensdruk zaterdag. Speciaal voor het optreden van The Prodigy gingen er meer kaarten dan gebruikelijk over de toonbank. Dat zorgde voor een hoop overvolle tenten. Bij Navarone (****) was er gelukkig genoeg bewegingsruimte.
De Nijmeegse rockband stelt opnieuw niet teleur. De vlijmscherpe rockmachine weet op een fantastische manier veertig jaar aan rockgeschiedenis in één geluid te vangen. Scheurende gitaren uit de jaren zeventig, sfeervolle progsegmenten uit de jaren tachtig en herkenbare refreinen uit de jaren negentig. Navarone trakteerde het publiek op nieuw materiaal van het te verschijnen ‘Vim and Vigor’. Krachtige en oerdegelijke rocktracks, met zelfs invloeden uit het metalgenre. Zonde dat Navarone wederom zo vroeg geprogrammeerd staat; de band verdient beter dan dat.
Wie zelfs na Navarone nog wakker geschud wilde worden, kon in de Stardust terecht voor het gelauwerde trio Yellow Claw (***). Deze act stopt drum ’n bass in de blender met trap en dubstep en brengt waar dan ook de voetjes van de vloer. De twee diskjockeys achter de draaitafel kijken neer op een wild publiek, terwijl een MC de menigte nog eens extra opjut. Het is een formule die al jarenlang steevast voor een grandioos feest zorgt.
Terug in de Phoenix-tent zien we een act die werkelijk alle clichés uit de kast trekt. Halestorm (***), de hardrockgroep rondom Lzzy Hale, probeert de vervlogen tijden van seventies hardrock weer op te roepen, met veel zwart leer, lange haren, toegankelijke en meezingbare teksten en makkelijke kletspraat tussen de tracks. “Jullie zijn mijn bitches”, laat de stoere frontvrouw Hale regelmatig weten. Ze verkeert in bloedvorm op Paaspop, dankzij haar rauwe en krachtige vocalen. Muzikaal is het helaas allemaal een stuk minder spannend en zelfs een beetje voorspelbaar.
Tussen al het hiphopgeweld in de Roxy is Dearworld (**) een beetje een vreemde eend in de bijt. Onbekend is deze Osse formatie niet op het Schijndelse feest. De electrorockers staan alweer voor de derde keer op Paaspop. Eerder dit jaar brachten ze eindelijk het langverwachte debuut uit. Gewapend met pompende electro geven ze opnieuw een sterke set, al is de verrassing er na vier jaar inmiddels wel af. De Ossenaren dienen snel hun show te vernieuwen alvorens het publiek genoeg van ze krijgt.
De band die daarentegen zijn muziek én act drastisch overhoop heeft gegooid, is Blood Red Shoes (***). Begonnen als indieband, later faam gemaakt met ontoegankelijke shoegaze en tegenwoordig actief in de noisegrunge scene. Hun laatste wapenfeit wordt gekenmerkt door een véél zwaarder geluid dan normaal. Dit slaat ook over op de set op Paaspop. Drummer Steven Ansell staat harde en opzwepende slagen, terwijl gitarist Laura-Mary Carter harde riffs uit haar gitaar perst. Muzikaal in orde, maar aan de podiumpresentatie kan nog een hoop bijgeschaafd worden.
Wat betreft podiumpresentatie behoort Triggerfinger (****) tot de absolute top van de Benelux. De drie muzikanten van de vlijmscherpe rockmachine hoeven maar met zijn vingers te knippen of het publiek ligt al aan hun voeten. Zo ook op Paaspop. Wanneer frontman Ruben Block het podium betreedt, kan hij niets meer fout doen. Hij zingt, schreeuwt, knipoogt, danst met de camera en klimt op versterkers terwijl hij een solo uit zijn gitaar perst. Het nieuwe werk van ‘By Absence of the Sun’ staat centraal in de set en wordt door Schijndel fantastisch ontvangen. Zwaar terecht ook.
Maar weinig mensen verlaten de Apollo-tent na de wervelende set van Triggerfinger. Niet verwonderlijk aangezien de Britse sensatie The Prodigy (*****) drie kwartier later de hoofdtent mag omtoveren tot een groot slagveld. En dat gebeurt. Opener ‘Voodoo People’ vormt het startschot voor anderhalf uur lang een opzwepende en springende massa. Wie niet springt, is de lul. “Where the fuck are you, Paaspop?”, hitst frontman Keith Flint de bende op.
Flint maakt handig gebruik van de chaos, speelt de linker- en rechterkant van het publiek tegenover elkaar uit en zorgt daarmee voor een nóg explosievere sfeer. Grote cirkels links links, rechts, voor en achter in het veld worden gevormd, zelfs bij het onbekende werk dat op het eerste gehoor veelbelovend klinkt. The Prodigy zette Paaspop in vuur en vlam.
Zondag 20 april: perfecte afsluiting
Rond twaalf uur ’s middags was het nog behoorlijk rustig op het terrein. De Paaspopbezoekers rolden laat uit hun bed, wellicht door de allesverwoestende show van The Prodigy. Pas rond drie uur stroomt het publiek massaal binnen, zo ook in de Stardust voor Baskerville (****). De bekende dance-act van Nederlandse bodem boekte al grote successen op Lowlands en het gerennomeerde Sziget, en ook op Paaspop manifesteert Baskerville zich als een geweldige act. Een flamboyante frontman, dromerige soundscapes, spannende en overweldigende finales: deze act heeft het allemaal. De nieuwe LP Strongroom zet iedereen al vroeg aan het dansen.
Een act die in een totaal andere genre opereert, maar alsook garant staat voor een feestje, is DeWolff (*****). Het was even stil rondom de psychedelische bluesrockers, maar ze hebben nu hun studio-opnames in de Verenigde Staten met de producer van The Black Keys succesvol afgerond. Het drietal doet weinig gekke dingen in de nieuwe tracks, maar dat is niet erg: DeWolff excelleert wederom in het schrijven en produceren van aanstekelijke bluestracks met ruimte voor experiment en avontuur. En natuurlijk voert de voorliefde voor de Hammond nog steeds de boventoon. Wát een talent.
Een uur later mag Blaudzun (**) proberen het succes van DeWolff een vervolg te geven. Op basis van zijn overtuigende troubadour-achtige folkliedjes en zijn uitstekende nieuwe plaat moet dat geen probleem zijn. Toch slaagt Blaudzun er allerminst in het publiek van Paaspop voor zich te winnen. Zo is het geluid rommelig, is de lichtshow niet afgestemd op de nummers en geeft het publiek op een pijnlijke manier geen gehoor aan de Blaudzuns interactietrucjes. Zonde, daar het geluid opnieuw groots, melodieus, dynamisch en meeslepend is.
Zeg je Adje van den Berg, dan zeg je Whitesnake. De levende legende stopte zijn gitaar voor jaren in de kast, maar sinds kort is hij weer terug met een nieuwe formatie: de Vandenberg’s Moonkings (****). In de Phoenix-tent is de aftrap van hun festivaltournee door de Europese velden. Onvervalste ouderwetse hardrock is het devies, herkenbare melodieën en meezingbare teksten het handelsmerk. Dit zorgt misschien voor een rechttoe rechtaan show, maar in het geval van Van den Berg maakt dat niets uit. Het is een genot om de gitarist solo’s uit zijn gitaar te zien persen. En als klassiekers ‘Burning Heart’ en ‘Here I Go Again’ de revue passeren, kunnen The Moonkings niets meer fout doen.
Van de oude rotten schakelt Paaspop over naar piepjong talent. De knullen van The Strypes (****) timmeren nog maar net aan de weg, maar zo gedragen ze zich niet. Noem ze arrogant, hoogmoedig of zelfingenomen, hier staat een band van formaat. Gewapend met een aanstelijk en snel sixtiesgeluid brengen ze laat op de avond de Jack Daniels Stage in beweging. Met typische en herkenbare garagerocksongs als ‘Blue Collar Jane’ en ‘You Can’t Judge A Book By It’s Cover’ nemen we een duik in het verleden en verandert het publiek in een stel jonge honden. Gedanst zal er worden.