Vaarwel lieve platenspeler, het is tijd om een eind te maken aan onze relatie. Ik heb er lang over nagedacht, gewikt en gewogen, maar onze liefde was niet meant to be. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij. Ik ben een gemaksmens en neem genoegen met een gecomprimeerd mp3’tje, terwijl ik ondertussen naar mijn schappen met cd’s aan de wand tuur. Ik hoop dat je een nieuwe liefde zult vinden, want je verdient veel beter dan mij.
Op mijn cd-collectie ben ik apetrots, die spaarde ik bijeen met de hardverdiende centen van de vele krantenwijken in mijn tienerjaren. Het is een dwarsdoorsnede van alles wat mij muzikaal gevormd heeft.
Geraakt door het Record Store Day initiatief, kocht ik een aantal jaar geleden een nieuwe platenspeler, om zo de laatste eer te bewijzen aan de pure, nostalgische muziekbeleving in de huiskamer. Dat was althans de gedachte erachter, want in de praktijk staat het apparaat nu zo lang stil dat het zelfs stoffiger is dan een studie Archiefwetenschappen.
Een vijftal elpees mag nauwelijks een collectie genoemd worden, zeker gezien het feit dat dat de oogst is van drie jaar verzamelen. En ik durf mijn platencollectie erop te wedden dat minstens de helft van de mensen die op Record Store Day in de rij stond voor de muziekwinkel er stiekem precies hetzelfde over denkt: we kunnen er beter mee stoppen en de weg weer vrijmaken voor de rasverzamelaars.
Record Store Day is uitgegroeid tot de dag waarop iedereen impulsief muziek koopt, vinyl verzamelt en claimt een stamgast van de lokale platenzaak te zijn. In werkelijkheid vertonen we een staaltje collectief schapengedrag waar de echte verzamelaar door benadeeld wordt.
Natuurlijk scoren echte verzamelaars ook op Record Store Day hun exclusives, maar het jaarlijkse vinylfestijn is voor hen slechts deel van het geheel. Een geheel dat bestaat uit speurtochten op platenbeurzen, ronddwalingen op rommelmarkten, dagelijkse zoekopdrachten op discogs en maandelijkse koffieleutjes op de zaterdagochtend bij de lokale platenboer.
Aan het eerder genoemde schapengedrag en de bijbehorende huichelarij ben ik zelf ook schuldig. Voor mij is het daarom hoog tijd om een pas op de plaats te maken de echte verzamelaar weer zijn welverdiende rust en ruimte te gunnen in de platenzaak.
Mij zul je niet meer in de muziekwinkel vinden op Record Store Day, ik gun de ware vinylfreak de ruimte. Mijn platenspelerler staat inmiddels op Marktplaats, maar ik zal zo nu en dan nog wel de deur van de platenboer binnenstappen: voor een setje concertkaarten. Zo probeer ik op mijn manier toch nog mijn lokale winkeliers en favoriete bands een klein hartje onder de riem te steken, want uit de ellenlange (wacht)rijen voor concert en en festivals zul je mij met geen mogelijkheid kunnen wegslaan.