We schrijven het jaar des Heren 1992 wanneer Everlast, Danny Boy en DJ Lethal, drie New Yorkse straatschoffies met Ierse roots (afgezien van DJ Lethal), hun hitsingle ‘Jump Around’ de ether inslingeren. Een instant hiphopklassieker zo blijkt. Want ook vandaag de dag is geen feestje compleet zonder dat de dienstdoende disjockey dit nummer niet op zijn minst eenmaal heeft gedraaid. Het legt de heren geen windeieren. House of Pain wordt een van de leading hiphop acts en ook de alternatieve gitaarjongens weten de band te waarderen. Dit laatste leidt onder meer tot een machtige bijdrage aan de Judgement Night Soundtrack (belabberde film, geniale soundtrack) samen met Helmet (‘Just Another Victim’). Drie albums brengt de band in haar korte carrière uit, daarna is de koek op. Everlast besluit solo verder te gaan. Een keuze die wonderwel goed uitpakt, want zijn eerste soloalbums doen het commercieel erg goed en zijn daarnaast ook nog eens van een meer dan acceptabel artistiek niveau. De met rauwe stem gebrachte praatzang en de heerlijke blueslicks over lome hiphopbeats blijken een gouden combinatie.

Ook nu nog brengt Everlast met enige regelmaat zijn albums volgens beproefd recept uit. De verrassing is er inmiddels wel een beetje af, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van zijn plaatwerk, dat nog immer uitstekend is. In het kader van zijn laatste album ‘The Life Acoustic’, waarop Everlast nummers uit zijn imposante oeuvre akoestisch brengt, doet hij vanavond de Nieuwe Nor in Heerlen aan. Bij de entree zien we al een Everlast poster hangen met de woorden: ‘Sssst this very special acoustic show is best served in absolute silence’. Begrijpelijk. Akoestische muziek gedijt nu eenmaal het beste zonder irritant gewauwel ertussendoor. Ook bij opkomst deelt Everlast ons op schoolmeesterachtige wijze nogmaals mede dat we absoluut stil moeten zijn wanneer hij zijn nummers ten gehore brengt. Overbodig? Alle aanwezigen kunnen immers lezen toch?

De toon is gezet. Ondanks dat het publiek op een paar enkelingen na (een wat te luidruchtige fan wordt zelfs prompt met veel gevloek en getier voor het podium verwijderd en naar de ‘hoek’ van de zaal verwezen) haar best doet om zo stil mogelijk te zijn, blijft Everlast zich mateloos irriteren aan geluiden uit de zaal. De tirades en vermaningen vliegen ons om de oren. We moeten maar drinken bestellen en praten tussen de nummers door. Wanneer hij speelt is absolute stilte geboden, want we zijn immers in zijn huiskamer.

Vragen om stilte wanneer je een nummer vertolkt is begrijpelijk, maar de manier waarop Everlast dit vanavond doet, raakt kant noch wal. Het is dan ook niet gek dat een gedeelte van het publiek zich uiteindelijk tegen hem keert (hoor ik daar mensen ‘overlast’ scanderen). Frappant is dan ook de ‘Folsom Prison Blues’ cover van Johnny Cash waarmee de reguliere set wordt afgesloten. Meent Everlast nu werkelijk dat wanneer de gevangenen van Folsom Prison destijds netjes met de handjes over elkaar muisstil zouden hebben zitten toeluisteren, ‘Johnny Cash at Folsom Prison’ zo een legendarisch live album zou zijn geworden? Niet dus. Die gevangenen joelden, schreeuwden en sloegen met hun tin cups de tafels aan gort. En Cash? Cash dwong respect af middels zijn stem en liedjes. Wellicht moet Everlast nog maar eens goed naar dat album luisteren, want hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft wel een ‘rock’ concert en niet een of andere theatershow.

Over ‘rock’ concert gesproken. Hoe is de muziek dan tussen al dat gemopper door? Nou, die is gewoon goed. Steengoed zelfs! En dat maakt het zo jammer. Everlast is vanavond namelijk uitstekend bij stem (mede debet hieraan is de meegebrachte fles Jameson whiskey die centraal op het podium prijkt) en het geluid in de zaal is meer dan uitstekend (een van de weinige dingen waar Everlast tijdens het concert wel over te spreken lijkt, meerdere malen zelfs). Daarnaast zijn nummers als ‘What it’s Like’, ‘White Trash Beautiful’, ‘Ends’ en ‘Black Jesus’ gewoon van tijdloze klasse. Van zo een klasse zelfs, dat de uitgeklede versie van de ultieme House of Pain klassieker ‘Jump Around’ wel erg bleekjes afsteekt tegen zijn solo materiaal. Dus Everlast? De muziek zeer zeker, maar de artiest wanneer hij zich op deze wijze blijft presenteren zeer zeker niet.