Mojo en het Tilburgse poppodium sloegen zondag 6 juli de handen ineen om een nieuw hiphopfestival op de kaart te zetten: Woo Hah!. Het affiche is een gebalanceerde mix van nationale en internationale artiesten en de locatie -de Tilburgse Spoorzone- draagt bij aan een gemoedelijke sfeer. Op het terrein zijn 3 podia geplaatst; indoor zijn er de kleine Xite Stage, met regionale of opkomende artiesten, en de Canna Stage in de grote en warme Koepelhal, terwijl buiten de Canna Stage als hoofdpodium fungeert. Meer dan 4000 man liepen rond op het terrein en zagen onder andere de volgende shows:

Digitzz opent de Canna Stage met een half uurtje van zijn laidback en zomerse flow. Het geluid is aan het begin van de dag nog niet om over naar huis te schrijven, maar ook de rapper moet even inkomen. Dit gebeurt echter al snel en we zien wederom de klasse die de rapper al op haast ieder festival in het land heeft laten zien. Helaas is er ook eenzelfde constatering als eerder waar te nemen: men kent de man met de afro van The Jam en lijkt enkel voor dit nummer naar de show te komen.

Wie de show afkijkt en vervolgens de zaal ernaast inloopt -waar overigens ook een uitgebreide keuze festivalvoer en merchandise te vinden is- kan meteen aanhaken bij de show van Reazun. De rapper is bekend als ‘die Franstalige rapper van Kyteman’s orkest’, maar bracht eerder dit jaar zijn album ‘Ik, Ben Hartman’, waarop hij zich in het Nederlands profileert. Wij hadden voor de show een interview met de rapper, waarin hij zich verder voorstelt: deze zal binnenkort op Counter Culture verschijnen! Live heeft hij niet alleen een DJ, maar ook een drummer en toetsenist bij. Laatstgenoemde is Niels Broos, die meerdere malen imponeert met solo’s en de tracks opvult met effecten. Toch blijft de balans tussen de muziek en de spitse, vindingrijke en verhalende teksten van Reazun prettig, waardoor dit tot een van de hoogtepunten van de dag valt te rekenen.

Als we het dan toch over hoogtepunten hebben, is de stap naar het Puna Stage niet groot, aangezien Typhoon daar klaar staat. Als zijn set begint, stopt het met regenen en loopt de vlakte voor het podium rap vol. Hij bracht onlangs ‘Lobi Da Basi’ uit, wat vol lof werd ontvangen. Vanzelfsprekend komen de meeste nummers van die plaat, maar de goedlachse rapper is zichtbaar trots om nu ook te kunnen spreken over een ‘gouden oude’, wanneer hij Bumaye en werk van ‘Tussen Licht en Lucht’ in de vorm van Brand Los inzet. Hemel Valt is net zo gevoelig als op plaat, op Ijswater wordt lustig gedanst en gesprongen en afsluiter Zandloper blijkt hét hiphop-festivalanthem van het jaar te zijn. Een eervolle vermelding is er voor drummer Eddy Addai, die op een eigen beat laat zien geen onverdienstelijke rapper te zijn.

Wie bij het buitenpodium blijft staan, kan zien hoe gitarist Norman Kapoyos en alleskunner Wudstik de show van Great Minds samen openen. Dit blijkt echter ook het startschot van een heftige regenbui, waardoor een groot deel van het publiek zich naar binnen verplaatst en enkel de die hards overblijven. Dit zijn echter wel de bezoekers die ieder woord van Sticks, Winne en Jiggy Djé mee rappen, op commando de armen de lucht in gooien en de hele set springen alsof hun leven er vanaf hangt. Alhoewel de show het afgelopen jaar al veelvuldig te zien was, zullen de fans beamen dat deze omstandigheden nummers als Hooggeleid (met de toepasselijke line ‘Als het dan regent, dan word je nat’), Run It Back en klassieker Spaanse Vlieg een extra dimensie meegeven en voor een memorabele show zorgden.

Ook Chance The Rapper heeft een voltallige liveband meegenomen. Onder begeleiding van drums, gitaar en trompet komt de Amerikaanse hiphopper het podium op, waarbij hij zijn eigen enthousiasme niet onder stoelen of banken steekt. De naam van het festival vormt de leidraad door de set; na ieder nummer schreeuwt Chance ‘Woo Hah!’, waarna het publiek hem nadoet. Dit is niet de enige participatie, want vanaf opener Everybody’s Something worden de zanglijnen van de artiest uit volle borst meegezongen, wat ook bij Theme From Arthur -waarbij het publiek ‘every day it could be wonderful’ herhaalt- en Cocoa Butter Kisses voor kippenvelmomentjes zorgt. Chance is een rapper, een zanger en komiek en zet als complete entertainer een stevige festivalset neer, welke zeker niet als headliner had weerstaan.

Toch is de show van Chance de afsluitende set van het hoofdpodium, want Method Man & Redman worden dankzij de uitloop –Mos Def was te laat- en het slechte weer naar het binnenpodium verplaatst. Waar we aan het begin van de dag nog moeite hadden met het geluid in de industriële hal, hebben de legendes hier absoluut geen last meer van. Ze vieren het 15-jarige bestaan van album ‘Blackout!’ met natuurlijk classics M.E.T.H.O.D. M.A.N. en Da Rockwilder en sluiten met een degelijke set een geslaagde eerste editie van Woo Hah! af. Nederland is een hiphopfestival rijker, dus laten we hopen dat we volgend jaar weer naar de Spoorzone af mogen reizen!