Om te zeggen dat de verwachtingen voor het tweede album van Pallbearer hooggespannen waren, is een understatement vanjewelste. Toen de band in 2012 debuteerde met ‘Sorrow and Extinction’, kwam de pers superlatieven te kort. ‘Sorrow and Extinction’ prijkte dat jaar ook in menig jaarlijst bovenaan. Nu twee jaar later is het tijd voor de altijd moeilijke tweede. En om maar met de deur in huis te vallen: ‘Foundations of Burden’, zoals het album heet, is zelfs nog een tikkeltje beter als het alom bejubelde debuut.
Op ‘Foundations of Burden’ slaat de band dan wel geen nieuwe wegen in, maar legt en passant de doomlat wel net even wat hoger dan op haar debuut. Zo is er ditmaal meer tijd en geld aan de productie besteed, waardoor de plaat een stuk gelaagder en detailrijker klinkt dan haar voorganger. Ook zijn de songwritingskills van de vier heren uit Little Rock, Arkansas verder gegroeid en tot volle wasdom gekomen. Nog meer dan op haar debuut weet de band diepgang en dynamiek aan te brengen in de lange trage doomnummers. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de meer dan 10 minuten durende doomkrakers ‘World‘s Apart’ en ‘The Ghost I Used To Be’. Twee mastodonten van nummers die beiden het beste wat doom te bieden heeft- in de meeste brede zin des woords – herbergen. Speciale vermelding verdient zanger Brett Campbell, die met zijn zang (klinkt als: kruising tussen de oude Ozzy Osbourne en Geddy Lee) de nummers flink wat ‘soul’ weet mee te geven.
Waar Deafheaven vorig jarig furore maakte met ‘Sunbather’ en de black metal hernieuwd op de kaart zette, daar doet Pallbearer dit met ‘Foundations of Burden’ voor het genre doom voor de tweede maal. En dat is bijzonder knap van deze nog jonge band! ‘Foundations of Burden’ is daarmee een must voor iedere doomfanaat. Maar ook alle andere liefhebbers van zware gitaren doen er verstandig aan hun oor ten luister te leggen bij deze dijk van een plaat. Laat die jaarlijstjes maar komen.