Anathema behoeft geen introductie. De band brengt al sinds jaar en dag fantastische albums uit. ‘Distant Satellites’ is alweer het tiende studioalbum van de band. Ondanks dat ik de promo van dit album al een tijdje in huis heb, kon en kan ik maar moeilijk een mening vormen over dit album. Het kwartje wil maar niet vallen. Ik heb Anathema leren kennen als band die als geen ander haar nummers weet op te bouwen tot een prachtige apotheose. Hierbij was de opbouw naar minstens zo indrukwekkend als de apotheose zelf. Het gevoel dat ik bij een deel van de nummers op ‘Distant Satellites’ krijg, is dat de band de opbouw maar heeft weggelaten en gelijk met de apotheose begint. Op zich niks mis mee, maar ik mis het evenwicht een beetje, de boog kan immers niet altijd gespannen staan.
Niet dat ‘Distant Satellites’ een slechte plaat is. Nee, verre van zelfs. De zang en samenzang van Vincent Cavanagh en Lee Douglas is ook op ‘Distant Satellites’ weer hemels. Daarnaast klinkt het album weer als een spreekwoordelijke klok. Niet zo gek ook, als je weet dat o.a. Steven Wilson achter de knoppen heeft gezeten. Ook de meeste composities zijn weer dik in orde, nummers als ‘The Lost song Part 1 and 2’, ‘Ariel’ en met name ‘Anathema’ zijn vintage Anathema en behoren tot het beste wat deze sympathieke Britten aan plaat hebben toevertrouwd. Daar tegenover staan nummers als ‘You’re Not Alone’ en het titelnummer ‘Distant Satellites’. Beide nummers willen met hun elektronische beats maar niet beklijven en klinken op de een of andere manier te gehaast. Niet dat Anathema weg moet blijven bij de electronica, het met ‘block rockin’ beats’ opgetuigde ‘The Storm before the Calm’ van het vorige album ‘Weather Systems’ overtuigde immers wel en was zelfs een albumhoogtepunt.
Al met al houd ik een beetje een tweeslachtig gevoel over aan dit nieuwe album van Anathema. Het ene moment weten ze mij te betoveren en laat ik mij gewillig meevoeren op de muzikale reis die de band mij voorschotelt, het andere moment zit ik een beetje ongemakkelijk op mijn stoel met mijn wijsvinger op de skipknop van de afstandbediening van mijn cd-speler. ‘Distant Satellites’ zal dan ook wel nooit mijn favoriete Anathema album worden, dan grijp ik liever terug op albums als ’Weather Systems’, ‘A Natural Disaster’ of ‘Judgement’ die naar mijn mening wel een coherent geheel vormen.