Speciaal voor iedereen die al moe wordt bij het openen van een album-recensie en het zien van tig alinea’s tekst, komt Counter Culture met de rubriek Shorts. Zoals de naam al doet vermoeden, houden we het bij Shorts lekker kort: een short zal daardoor nooit langer dan het eerste couplet van het Wilhelmus zijn en op die manier kunnen kunnen we je regelmatig een overzicht van vijf tot tien van onze meningen over recent uitgebrachte albums geven.
Deze week in shorts, o.a.: Anathema, Typhoon, George Ezra en Mastodon.
Anathema – Distant Satellites
Toen de nieuwe Anathema bij mij op de deurmat viel, was ik heel erg benieuwd. Ik heb de cd dan ook prompt in mijn cd-lade gepleurd en op play gedrukt en ik moet eerlijk bekennen dat het me allemaal een beetje tegenviel. Vooral het geflirt met elektronica in een aantal nummers kon mij niet bekoren. Daarnaast vond ik dat te band te veel voor het maximale effect ging met te vaak te zwaar aangezette zanglijnen. Echter nu ik het album meerdere kansen heb gegeven, begint het album mij meer en meer te beklijven. Een heus groeialbum dus. Binnenkort kun je een uitgebreide recensie van dit album verwachten op CounterCulture.nl
Recensent: Jeroen Voncken
George Ezra – Wanted on Voyage
Sinds de release van het iets te makkelijk in het gehoor liggende Budapest had het zichzelf respecterende deel van muziekminnend Nederland gelijk een hekel aan 3fm hype George Ezra. Toen op zijn EP ook wat steviger werk bleek te staan – luister Did You Hear The Rain? – stelde muziekminnend Nederland zijn mening snel bij. De grote vraag op Wanted on Voyage: Is dat terecht? Het antwoord: Ezra krijgt het voordeel van de twijfel. Want ondanks dat er teveel liedjes op Wanted on Voyage staan van diepgang-Budapest en Did You Hear The Rain? ook op album het absolute hoogtepunt blijkt te zijn, beschikt Ezra over een aardige verzameling uitstekende bluespopnummers (Blame It On Me, Da Vince Riot Police, Song 6) en luistert het album als geheel lekker weg. Zo’n typische zomerplaat die uw jaarlijstje niet gaat halen, maar die het uitstekend gaat doen in de auto naar de jaarlijkse campingvakantie in Frankrijk. Fris, fruitig én fragiel!
Recensent: Camiel van Houdt
Killer Be Killed – Killer Be Killed
Killer Be Killed is een Amerikaanse supergroep bestaande uit The Dillinger Escape Plan zanger Greg Puciato, Soulfly/Cavalera Conspiracy/ex-Sepultura/Nailbomb gitarist en zanger Max Cavalera, Mastodon bassist en zanger Troy Sanders en ex-The Mars Volta drummer Dave Elitch. Met deze namen verwacht je uiteraard technisch complexe muziek. Niet is minder waar. Killer Be Killed houdt het simpel en focust zich voornamelijk op groove. En dat lukt meer dan uitstekend. Qua sound is de band nog het beste te vergelijken met het Nailbomb-project van Max Cavalera. Aanrader voor iedereen die zijn metal graag gelardeerd ziet met heerlijke grooves.
Recensent: Jeroen Voncken
Een supergroep is lang niet altijd een supercombinatie, maar deze mix van Mastodon, Dillinger Escape Plan, Mars Volta en Soulfly ligt erg lekker op het gehoor. Het team is echter zo sterk als zijn zwakste schakel: Max Cavalera. Gelukkig worden de zwakke momenten erg goed opgevangen door de riffs, rake klappen op de drums en vocalen van zijn teammaten.
Recensent: Haiko Peters
Mastodon – Once More ‘Round The Sun
De vier mastodonten uit Georgia gaan op Once More ‘Round The Sun verder met het maximaal benutten van de muzikale elementen die op het vorige album The Hunter bij velen erg goed werden ontvangen: melodieuze gitaarpartijen, groovende baslijnen en echoënde, tweestemmige vocalen voeren dus weer de boventoon. Hierdoor klinkt de nieuwe Mastodon bij vlagen als het oudere werk van die andere toonaangevende sludgemetalband uit Georgia: Baroness.
Recensent: Haiko Peters.
Swans – To Be Kind
Swans maakte met ‘The Seer’ voor ondergetekende het album van het jaar 2012. Het nieuwe album ‘To Be Kind’ schurkt akelig dicht tegen het niveau van ‘The Seer’ aan. De repetitieve gitaaraanslagen, de ondoordringbare noise, de maniakale percussie van oermens Thor Harris, de bezwerende praatzang van bandleider Michael Gira, ze zijn allemaal weer aanwezig. Of het mijn plaat van het jaar gaat worden ben ik nog niet uit, maar een toptien notering zal het vast en zeker wel weer worden. Een plaat voor de muzikale avonturiers onder ons.
Recensent: Jeroen Voncken
Trap Them – Blissfucker
De muziek van Trap Them is niet gemaakt voor de tere zieltjes, noch voor de liefhebbers van kalmerende soundscapes of hartverwarmende liefdesliedjes. Blissfucker is daar geen uitzondering op, want de agressieve vocalen, medogenloze gitaarriffs en het moordende tempo maken ook van deze opvolger van Darker Handcraft weer een album dat zwaar op de maag ligt, maar o zo lekker opzwepend is.
Recensent: Haiko Peters
Typhoon – Lobi Da Basi
Zeven jaar moest er gewacht worden op een nieuwe plaat van Typhoon, maar met Lobi Da Basi (te vertalen naar Liefde Is De Baas) heeft de woordenkunstenaar een meer dan waardige opvolger van Tussen Licht En Lucht weten te produceren. In zijn liveshows swingt de Zwollenaar al van genre naar genre en ook dit album ontstijgt het labeltje ‘hiphop’. Van de rustige opening met We Zijn Er en het bloedmooie Hemel Valt tot de surf-track Ijswater, het reggae-nummer Zandloper (met hierop hulp van Rico en Andre Manuel), de bijdrage van saxofonist Benjamin Herman en Sticks op het kabbelende Ochtend Weer en de jazzy instrumental genaamd Vogel, waarop trompettist Jan Wessels zijn kunsten mag vertonen. Ondanks alle gastrollen (Blaxtar doet nog mee op Niets Verwacht en ook producers A.R.T. en Dries Bijlsma verdienen een vermelding), is het Typhoon die met zijn raps, zang en uitmuntende woordkeuzes de genialiteit haast ontstijgt op dit meesterwerk.
Recensent: Dirk Stolk