De derde en laatste dag van Graspop stond in het teken van the almighty Black Sabbath en voetbal. Voetbal op een metalfestival? Kan dat überhaupt wel? Hierover later meer. Maar we beginnen de dag (zoals elke festivaldag eigenlijk) met koffie. En deze komt met een extraatje vanmorgen. Want backstage krijgen we bij de koffie zomaar een akoestische set van Gloryhammer cadeau. Dat is nog eens aangename verrassing! Nou ja, aangenaam? In ieder geval totdat Powerman 5000 er op de mainstage doorheen knalt en alle akoestische bedoelingen van Gloryhammer omver blaast.
Scorpion Child
Na al het extreme gitaargeweld van de Graspop zaterdag besluiten we Powerman 5000 maar even te laten voor wat het is en begeven we ons naar de Metal Dome waar Scorpion Child mag aantreden. De 70’s hardrock is, ondanks dat het geluid nog niet helemaal optimaal is afgesteld, een fijne start van de zondag. De songs liggen goed in het gehoor, de gitaarsolo’s zijn erg lekker en zanger Aryn Jonathan Black beschikt over een fijne strot. Naast goed zingen, blijkt gedurende het concert dat Aryn ook druk bezig is met de voorbereidingen voor het WK ‘Kekke sprongetjes’ en het WK ‘Microfoonslingeren’. Gezien zijn voorbereidingen gaat hij beide WK’s op de sloffen winnen.
Black Label Society
Na Scorpion Child, is het tijd om weer eens een keertje naar de Mainstage af te zakken. Black Label Society blijft immers een vermakelijke liveband. De rij Marshall versterkers die staat opgesteld is imposant en Zakk Wylde blijft natuurlijk een begenadigd gitarist. Daarbij is zijn zang, sinds hij gestopt is met drinken, ook nog eens een stuk beter geworden. Van een scheerapparaat heeft de man echter nog nooit gehoord. Ook de andere bandleden, die zo van de set van Sons of Anarchy konden zijn afgeplukt, lijken nog niet bekend met dit fenomeen. De band zorgt vandaag voor een heerlijk onbekommerde set onvervalste heavy metal met aandacht voor zowel nieuw werk als oude knallers. Alleen de ellenlange gitaarsolo van de gitaargod zelf had van ons wel wat korter gemogen.
Anthrax
Anthrax daarna is niet zo van de solo’s, maar meer van de covers. Covers? Ja, ondanks dat de band over een imposant oeuvre beschikt, bestaat de 50 minuten durende set uit maar liefst drie covers plus nog eens een ode aan Ronnie James Dio en Pantera-gitarist Dimebag Darrell. Allemaal met de beste bedoelingen uiteraard, maar wij hadden toch nog liever een paar oude Anthrax-krakers gehoord. Zeker te meer, daar de band een bevlogen indruk maakt. Hilarisch is de onbedoelde (?) minion imitatie van zanger Joey Belladonna tijdens thrashklassieker ‘Caught in a Mosh’.
Vandenberg’s Moonkings
Daar waar Anthrax ten opzichte van FortaRock naar de mainstage was gepromoveerd (stonden op FortaRock op het kleinere Monster Energy podium), daar werd Vandenberg’s Moonkings min of meer ‘gedegradeerd’ naar de Metal Dome (stonden op FortaRock nog op de mainstage). Van een echte degradatie mag je echter niet spreken. De Metal Dome blijkt vanmiddag uitermate geschikt voor de kunsten van Ad Vandenberg en zijn Moonkings. Het geluid is vele malen beter dan op FortaRock en de band heeft er zichtbaar plezier in. Hoogtepunten van de set zijn beide covers van Adjes voormalige werkgevers. Zowel ‘Burning Heart’ (Vandenberg) en ‘Here I go Again’ (Whitesnake) worden uit volle borst meegezongen.
Alice in Chains
Na dit oer-Hollandse hardrockfeestje moeten we ons spoeden naar het hoofdpodium waar tegelijkertijd Alice in Chains en dat andere Hollandse feestje, de voetbalwedstrijd Nederland – Mexico, te zien zijn. Wij besluiten al snel gedurende de eerste helft de eerste linies bij Alice in Chains op te zoeken, aangezien de band een geïnspireerdere indruk maakt dan het Nederlands elftal in de eerste helft. Toch moet het ook voor Alice in Chains een aparte gewaarwording zijn om vanachter de geluidstoren/halve literbar steeds de ‘oehs’ en ‘ahs’ van het voetbalminnend Nederlands publiek te horen. De band doet echter onverstoorbaar haar ding en wordt er verder niet koud of warm van. De ene na de andere voltreffer vuren Jerry Cantrell en de zijnen op ons af en Alice in Chains scoort gedurende de eerste helft dan ook heel wat vaker dan het Nederlands elftal.
Soundgarden
Na Alice in Chains moeten we een hele diepe buiging maken voor Klaas-Jan Huntelaar. Hij zorgt er immers in de dying seconds van de wedstrijd voor dat er geen verlenging gespeeld hoeft te worden en dat iedereen zich voor de volle 100% kan focussen op Soundgarden. Soundgarden is op tournee ter ere van het ‘Superunknown’ album (dat dit jaar haar 20 jarig jubileum heeft) en heeft er zin in vandaag. Althans zo klinkt het, want de band zelf oogt af en toe wat ongeïnteresseerd. Maar toch. Vanaf opener ‘Searching With My Good Eye Closed’ tot en met afsluiter en oudje ‘Beyond the Wheel’ is het genieten geblazen. Chris Cornell is nog altijd een voortreffelijke rockzanger en Kim Thayil’s gitaarwerk is van ongekende schoonheid.
Rob Zombie
Over schoonheid gesproken. Dat is Rob Zombie in zijn shockrock outfit natuurlijk bepaald niet. Toch vult hij samen met zijn band de weggevallen headlinerspot van Megadeth naar behoren op. Sinds hij de pijp aan Maarten gaf bij White Zombie, heeft Zombie een indrukwekkende solo carrière opgebouwd. Toch springen de oude White Zombie songs er uit vanavond. Songs als ‘More Human than Human’ en ‘Thunderkiss 69’ hebben nog steeds niets aan kracht ingeboet en klinken nog altijd even fris en vitaal als in de White Zombie-periode. Ook, daar zijn ze weer, de covers zijn niet onverdienstelijk. Zo krijgen ‘Am I Evil’ (Diamond Head) en ‘School’s Out’ (Alice Cooper) een fijne Rob Zombie shockrockbehandeling mee.
Black Sabbath
Een band die zeker geen covers nodig heeft, is Black Sabbath. De band waar het volgens velen allemaal mee begon. Knap dat de band er staat. Riffmeister Tony Iommi zit immers nog midden in de chemotherapie. En Ozzy Osbourne… Ach ja, Ozzy. Er zou eens een keer niets met hem zijn.
De band trapt af met ‘War Pigs’ en klinkt vanaf de eerste noten opmerkelijk vitaal. Ook al oogt Iommi als gevolg van de chemo wat magertjes, zijn riffs daarentegen klinken nog altijd moddervet. Geezer Butler’s baslijnen voelen we in de onderbuik en drummer Tommy Clufetos toont zich een meer dan waardig invaldrummer. En Ozzy… Ach ja, Ozzy bewijst gewoon opnieuw dat hij de beste slechtste zanger ooit is.
Wat volgt is een anderhalf durend concert volgepropt met klassiekers. Mooi om te horen dat het nieuwe ‘God is Dead’ niet misstaat tussen al het oude Sabbath werk. Onbetwiste publieksfavorieten zijn ‘Iron Man’ en de onvermijdelijke afsluiter ‘Paranoid’. Deze songs maken de meeste respons los. Een prachtige afsluiter van wederom een memorabele Graspop editie.
Zei ik afsluiter? Nee, er stond ons nog een suprise te wachten. Deze suprise bestond uit Diablo Radio, een initiatief van voormalig cabaretier en radiomaker Alex Agnew en zijn band Diablo Blvd. Diablo Radio breit allemaal bekende en minder bekende metalhits aan elkaar en profileert zich zo als de 2 Many DJ’s van de metal. Erg leuk, al zien we volgende keer natuurlijk liever een echte band.
Over het hele weekend beschouwd had Graspop dit jaar heel veel te bieden. Met name de line up van zaterdag in de Metal Dome en de Marquee was wat ons betreft een regelrechte voltreffer. Ook het experiment met de twee hoofdpodia werkte uitstekend, al waren er wel een paar kleine kinderziektes. Zo was bijvoorbeeld het geluid van Mainstage 2 te horen in de Marquee als daar een band wat rustiger speelde. Een kniesoor echter die hier om maalt. Graspop Metal Meeting was ook dit jaar weer het ultieme meerdaagse metalfeestje der Lage Landen.