Arch Stanton is alweer de derde langspeler die Karma 2 Burn uitbrengt sinds hun comeback en de zesde in totaal. Het album is op de afsluiter na geheel instrumentaal. Op hun debuutalbum Karma 2 Burn uit 1997 verplichtte label Roadrunner de band een zanger aan de gelederen toevoegen. Die gedwongen uitbreiding hield uiteraard niet stand. Ook de voorzichtige uitstapjes op het vorige album V qua zang leverde niet het gewenste resultaat. De samenwerking met Year Long Disaster is voorbij. Flirts met onder andere John Garcia leverden niets op. Terug naar de instrumentale basis is dus het devies.
Wat direct opvalt bij het bestuderen van de tracklist, is dat nummer Twenty Three er uitspringt qua originaliteit. De overige nummers bevinden zich in de Fifties. Hoe inspiratieloos kunnen de titels van songs op een album zijn? Voeg daar nog de afwezigheid van zang en het feit dat alleen Will Mecum nog over is van de oorspronkelijke bezetting aan toe en wat mag je dan nog verwachten van Arch Stanton? In eerste instantie klinken veel riffs bekend. Nog een teken dat dit wellicht niet de plaat is waar je al lang naar uitkijkt. Maar dat kan wel eens een fikse misvatting zijn. De nummers barsten namelijk van de energie. Karma 2 Burn blijft verre van ellenlange epistels, uitstapjes en solo’s. Relatief korte songs van vier minuten met een strakke desert sound is het recept.
Fifty Six en Fifty Seven zijn voorbeelden met aardig wat herkenning in de riffs. Beide songs blinken niet uit in originaliteit, maar steken stiekem toch verdomd goed in elkaar. Na deze twee typische stonertracks volgt Fifty Three, waar zelfs wat Deftones-achtige melancholiek in terug te horen is. Fifty Four volgt eerder de lijn van de openingsnummers weer, waar Fifty Five, Twenty Three en Fifty Eight duidelijk een stuk groovier zijn.
De ‘zang’ in afsluiter Fifty Nine blijft beperkt tot samples van The Good, the Bad and the Ugly. Een eerbetoon aan Ennio Morricone, waar de meester, als hij ook van wat harder werk houdt, trots op kan zijn. Dit is meteen het enige nummer dat net over de zes minuten gaat en iets meer ruimte biedt voor wat uitstapjes.
Al met al zal Arch Stanton geen hordes nieuwe fans aan Karma 2 Burn binden. De echte stonerfan zal dit album echter absoluut kunnen waarderen. De korte, krachtige tracks zeggen meer dan voldoende, ook in afwezigheid van zang. Mission impossible om hier op stil te blijven zitten. Of het album zal blijven beklijven is de vraag. Geen enkel nummer springt er écht uit. Hoe dan ook, K2B zet met Arch Stanton zeker een heerlijk instrumentaal stoner album neer.