We waren er eventjes uit – zelfs muziekblogs nemen soms vakantie – maar we zijn er weer; vanaf deze week trakteren we je weer iedere week op het allerbeste dat er op muziekvlak is uitgekomen! Deze eerste week om te starten een mooie, gevarieerde lijst met dance, hiphop én heerlijke indie. Enjoy!
- Zhu – Palm Of My Hand
Je track beginnen met een slowhand gitaarsolo van bijna twee minuten; je moet het maar durven in de vluchtige muziekwereld anno 2016. Toch werkt het aardig, want het is juist die solo waardoor Palm Of My Hand, de nieuwe track van (Steven) Zhu, echt mystery is geworden. Één zwaluw maakt nog geen zomer, maar als debuutplaat GENERATIONWHY zo spannend en consistent is als deze single kan dat wel eens een baanbrekende danceplaat worden. Dat, gecombineerd met de Daft Punk-achtige gemaskerde liveshow van de inwoner van San Francisco en het feit dat zijn identiteit nog steeds niet is achterhaalt maakt van Zhu een absolute one to watch die een plek in onze lijst verdient!
- BadBadNotGood ft. Samuel T. Herring – Times Moves Slow
Ook BadBadNotGood kunnen wat van muziekvernieuwen. De conservatoriumklanten uit Toronto, Canada groeien qua populariteit als kool en laten de CD-catalogus gestaag meegroeien. Album IV is net uit, en die plaat is absoluut het meest interessante werk van de heren tot nu toe. Ergens op de grens van indie, freejazz en (lichte) r&b presenteerden de heren op de nieuwe plaat een behoorlijk nieuw geluid in een ietwat belegen genre. Dat zag ook Sam Herring, die u dan weer kunt kennen van Future Islands, en hij besloot na een show van de heren in Los Angeles nog even door te jammen. Het resultaat is Times Moves Slow, een juweel van een plaat die grenzen tussen hard en zacht, jazz en indie én heden en verleden opzoekt en doet vervagen.
- White Lies – Take It Out On Me
White Lies kent u vermoedelijk van debuutplaat To Lose My Life en van het feit dat de muziek van de formatie al bijna tien jaar even depressief klinkt als de naam van hun debuutplaat. De depressiefste jongetjes uit de Britpopschool maakten na To Lose My Life helaas niets meer wat ook maar in de buurt kwam van die debuutplaat, maar gelukkig gloort er hoop. Debuutsingle Take It Out On Me is allereerst een lichtzee in vergelijking met de zwart aangezette voorgaande platen van de formatie, maar is daarnaast ook muzikaal weer een stuk beter verzorgd dan de vorige twee platen van de Engelsen.
- Chase & Status ft. George The Poet – Spoken Word
Wij houden wel van de ietwat achterhaalde UK-bass van Chase & Status, niet in de laatste plaats omdat ze zo nu en dan uitstekende artiesten letterlijk van de straat plukken. Zo ook George the Poet, een fijne en relaxte rapper uit Londen die door Chase & Status werd gevraagd over een spierbellenversie van Rozalla’s Everybody’s Free heen te rappen. De overigens behoorlijk originele combinatie bevalt ons wel; tamelijk literaire straatpoëzie van George, een zomers ninetiesgeluid van Rozalla en verzorgde UK-beats van Chase & Status. Als wij een houseparty moesten headlinen, wisten wij wel met welke track we zouden afsluiten!
- Turbonegro – Hot For Nietzsche
Wij hoeven u als rockfan natuurlijk niet te vertellen dat Turbonegro misschien wel de beste rockband van Europa is. Waar wij waarschijnlijk zelfs de meest doorgewinterde Turbojugend – de ietwat dubieuze naam van het fan’leger’ van de Noren hebben wij ook niet bedacht – wél aan moeten herinneren is dat hun favoriete formatie nog bestaat. Hot For Nietzsche bestaat al een tijdje, maar is opnieuw als single uitgebracht en verdient als je het ons vraagt wel wat meer aandacht. Waarom? Luister het megaspannende en retestrakke intro, mét geweldige gitaarriff van de nog altijd virtuoze Euroboy, en u weet wat wij bedoelen. Een voor Turbonegro-begrippen zeer nette ode aan de intellectuele vrouw. Wij hadden ook niet echt verwacht dat ze dat konden.
- De La Soul – Royalty Capes
De La Soul staat al decennialang aan de top van de jazzrap-voedselketen. Het trio uit Long Island, New York is eigenlijk uniek in eenvoud. Al zeker twintig jaar maakt de formatie het eigen, easy-going geluid waarmee de formatie doorbrak. Ook de singles van laatste langspeler …And The Anonymous Nobody… klinken tot nu toe uitstekend. Net als die andere singles is ook Royalty Capes een voor De La Soulbegrippen hele relaxte single, die haast meer west- dan eastcoast klinkt. Als dat een voorbode is voor die nieuwe plaat zou dat wel eens een van dé hiphopplaten van 2016 kunnen worden. Royal Class.
- Beyond The Wizards Sleeve – Black Crow
We hebben (veel te) lang moeten wachten op het debuutalbum van electronicaduo Beyond The Wizards Sleeve. De formatie, bestaande uit producer Erol Alkan en engineer Richard Norris, had veel tijd nodig om in de drukke schema’s tijd te reserveren om aan het werk te prutsen. Dat was extra lastig, omdat de heren figuurlijk van ver moesten komen. In de DJ-sets van de heren werd soms wel acht uur achter elkaar 60’s psychedelica aan elkaar gevlochten. Die invloeden zijn op plaat goed terug te horen, maar wél vermengd met een moderne zweem. Black Crow is daarvan een goed voorbeeld; op geraffineerde wijze worden samples uit het verleden gemixt met een neosoulzanglijn die toch heel helder maakt dat dit géén retroproject is.
- The Milk – What Did I Do To My Love
Het is hem al met al niet echt geworden met de indiesoul van The Milk. Waren wij ooit erg te spreken over debuutsingle Everytime We Fight (2012), daar sloeg die single op de radio eigenlijk al dood als bier in een vet glas. De formatie weert zich echter nog altijd kranig, en ook What Did I Do To My Life is weer een Lovecats-achtige Broadwaytrack die eigenlijk zoveel potentie heeft dat het best opvallend kan worden genoemd dat de formatie nog altijd mainstream niet echt is doorgebroken. Geen hemelbestormer, maar wel absoluut de moeite van het luisteren waar.
- Wilco – If I Ever Was A Child
Deze week waren wij voornamelijk onder de indruk van de line-up die Wilco bijeen cureerde voor het Le Guess Who-festival. Naast Wilco zijn onder andere Bassekou Kouyate, Steve Gunn en Tortoise aanwezig op de dag die zij headlinen in Utrecht. Ondertussen maakt Wilco zelf ook nog gewoon nieuwe muziek. Nieuwe plaat Schmilco – naar bescheiden mening van ondergetekende de smerigste albumtitel in jaren – werd aangekondigd, en If I Ever Was A Child is de veelbelovende eerste single van die langspeler.
- Ben Kunder – Travelling
Onze geheimtip van vandaag. Ben Kunder is een nog onbekende Canadese singer-songwriter die ons sterk doet denken aan de muziek van bijvoorbeeld Boy & Bear. Debuutsingle Golden werd aan de andere kant van de plas een bescheiden succesje, en de gelijknamige debuutplaat is een heel makkelijk weg te luisteren countryfolkplaat die al een hele tijd in onze platenspeler is blijven hangen. Travelling is de openingstrack daarvan en zet de sfeer direct goed naar. Als een steelguitar de zon in de zee zou kunnen laten zakken, zou Ben Kunder die steelguitar bespelen. Perfecte zomeravondplaat.