Ineens was daar een grote aankondiging afgelopen dinsdag: de Engelse rockband Editors zou over drie dagen naar Den Haag afreizen om daar in Paard van Troje hun nieuwe album In Dream te presenteren. Uiteraard was deze bijzondere aangelegenheid in een zucht uitverkocht: niet alleen is het voor fans de eerste kans om nieuw materiaal live te horen, maar ook om Editors in een voor hen héél intieme setting te zien. Het is de generale repetitie voordat later deze maand hun grote Europese tour begint, waarbij ze drie keer(!) in een uitverkochte Heineken Music Hall staan.

In het voorprogramma vinden we de New Yorkse artiest Elliot Moss. Hij is met band gekomen en tezamen maken zij elektronische, soms vrij zware indierock met een flinke scheut dreampop erbij. De liedjes zitten goed in elkaar en Moss is goed bij stem, maar hij komt erg zelfingenomen over en daarnaast heeft hij een drummer meegenomen die met zijn spastische capriolen af en toe een nogal storende factor is. Dat is jammer, want deze groep jonge muzikanten (Moss is nog maar 21 jaar) heeft absoluut potentie. Desalniettemin is Elliot Moss een fijne opwarmer voor wat komen gaat.

De hype rond Editors is groot. De band is sinds een paar jaar al bekend genoeg om Europese festivals te headlinen en arena’s vol te spelen. Die status moet nu écht bevestigd gaan worden met de release van In Dream, het vijfde wapenfeit van de Engelse indierockers. De band flirt graag met elektronica en gaat daarmee op In Dream verder dan ooit, iets wat voor sommige fans even slikken zal zijn. De band opent deze avond met ‘No Harm’, de eerste single van In Dream, die eerder dit jaar al te horen was als hidden track op een compilatiealbum van PIAS Recordings. Zanger Tom Smith heeft eerder uitgelegd dat hij op In Dream meer wilde experimenteren met zijn stemgeluid, vooral door vaker hogere noten te pakken. Dat is op ‘No Harm’ goed te horen, want bijna moeiteloos schakelt Smith van zijn traditionele diepe stemgeluid over naar een kraakheldere hoge falset, tot groot genoegen van zijn fans.

Vervolgens wordt er even teruggegrepen op ouder materiaal in de vorm van ‘Sugar’, ‘Munich’, ‘Blood’ en ‘An End Has a Start’. Dat zijn stuk voor stuk tracks waarop de gitaren wat meer overheersen, waardoor de avond goed op gang komt. De band is hun backcatalogus duidelijk nog niet zat: met name Smith en bassist Russell Leetch worden met de minuut enthousiaster. Met subtiele handbewegingen en een indringende blik in zijn ogen danst Smith over het podium en speelt hij afwisselend piano, keyboard en gitaar. Hij zingt zijn teksten op een bijna verhalende manier, begeleidt zijn band en dirigeert zijn fans – hij heeft de touwtjes in handen, al is hij zich daar zelf misschien niet eens helemaal van bewust.

‘Forgiveness’ en ‘Life Is a Fear’ zijn ook van In Dream afkomstig en inderdaad, die klinken wel even anders dan we van Editors gewend zijn, maar toch is daar vanavond weinig van te merken. De poppy, maar duistere synths worden goed ontvangen. Deze nieuwe liedjes doen bij vlagen denken aan bands als Depeche Mode of zelfs The Cure. Wie het album In This Light and on This Evening (2009) goed vond, zal ongetwijfeld blij zijn met wat Editors vanavond aan nieuw materiaal laten horen. Bovendien geeft de iets beter uitgebalanceerde instrumentatie (lees: minder gitaarruis, ondanks dat de band tegenwoordig drie gitaristen bevat) meer ruimte aan die prachtige diepe stem van Smith, die opnieuw bewijst dat zijn gouden strot misschien wel het grootste wapenfeit van de groep is. Toch is het wel fijn dat de heren vanavond hun setlist dusdanig afwisselend hebben gemaakt dat er nooit meer dan twee nummers van hetzelfde album achter elkaar worden gespeeld.

The Weight Of Your Love (2013) was een album vol epische meezingrock dat Editors tot een stadionact moest maken. Dat lukte, en dus is het ook niet gek dat nummers van deze plaat er live echt lekker inhakken, zowel in een arena als op een festivalweide en, zo blijkt, in een clubzaaltje in hartje Den Haag. “Desire, desire, desire, desire!” scandeert het publiek in opbouw naar het eerste refrein van hit ‘A Ton of Love’. Met een full band-versie van ‘Nothing’ wordt het reguliere deel van de setlist besloten.

In het nieuwste interview met OOR verklapte Smith dat de band overweegt ‘Smokers Outside the Hospital Doors’ live een twist te geven. Deze bekende Editors-track wordt vanavond in de toegift in een akoestisch jasje gestoken, en dat blijkt helemaal niet verkeerd te klinken. Maar het echte hoogtepunt is natuurlijk ‘Papillon’, die gigantische kraker waarmee de band al eerder bewees prima met een synthesizer overweg te kunnen. De instrumentale opbouw, waarbij Smith als een bezetene staat te kronkelen achter zijn keyboard om het publiek op te zwepen alvorens hij de woorden “it kicks like a sleep twitch!” uitroept en de hele zaal in dansende massa verandert, blijft een magisch moment. ‘Papillon’ wordt, zoals gebruikelijk, voorzien van een lange, indrukwekkende outro, maar is dit keer niet het laatste nummer van de avond.

Dat is namelijk de recente single ‘Marching Orders’, waarmee Editors een nagenoeg foutloos optreden afsluiten. Op deze introductieavond van In Dream bewijzen de mannen dat het meer dan terecht is dat de ruim 15.000 tickets voor hun HMH-shows als warme broodjes over de toonbank gingen. Of In Dream nu daadwerkelijk een succes wordt of niet: met de bloedvorm waarin deze band momenteel verkeert, is het hoe dan ook aan te raden ze snel live te gaan zien. Voor de gelukkige tickethouders in Den Haag zit het erop, maar wát een avond was het. Pure klasse!