Shorts is er even een maandje tussenuit geweest, maar komt weer ijzersterk terug! In deze vierde editie van Shorts vind je de compacte, lekker weglezende microrecensies van onder meer de nieuwe The Tea Party en Interpol.

The Tea Party – The Ocean At The End

82 / 100 Het Canadese The Tea Party kneep er in 2005 plots tussenuit. Vlak nadat het het uitstekende ‘Seven Circles’ (2004) als 7e langspeler had uitgebracht met wereldwijd uitstekende kritieken als gevolg. Doodzonde, want hiermee verdween een zeer interessante en creatieve rockband van het front. Zo plots als ze er tussenuit knepen, zo verrassend zijn ze terug met ‘The Ocean At The End’. En gelukkig heeft de periode van een kleine 10 jaar geen wissel getrokken op de stijl en kwaliteit van deze band. De invloeden uit de (oriëntaalse) wereldmuziek zijn nog volop aanwezig en sierlijke melodieën worden afgewisseld met heavy gitaarwerk. De warme en volle zang van Jeff Martin blijft een genot om naar te luisteren. The Tea Party voegt met dit album een logisch vervolg toe aan de toch al niet misselijke discography. Recensent: Reno van der Looij.

Southern Sunrise – Feels Like Home

80/ 100 Feels Like Home heet de tweede EP van deze folkpopformatie rondom de van oorsprong Engelse zangeres Shonagh Macleod en Nederlandse songwriter Arjan Pieters. Evenals voorganger ‘Brighton’ bevat de EP vier fijne niets-aan-de-hand folkpopsongs. De nummers zijn met veel oog voor detail opgenomen door DeWolff’s Pablo van der Poel in diens Electrosaurus Southern Sound Studio. Zo horen we fijne synthesizerklanken in ‘Red Sun Calling’ en wordt in ‘Closer’ en ‘Feels Like Home’ de pedal steel gitaar van stal gehaald. ‘Feels Like Home’ is een aangename zomers klinkende EP die doet uitkijken naar een volwaardig album van deze formatie. Al ben ik wel benieuwd of de band dan ook de duistere kant van het folkpopspectrum durft op te zoeken. Recensent: Jeroen Voncken.

Interpol – El Pintor

78/ 100 Quizvraagje: hoeveel bands kunt u opnoemen die de productie van een volledig album ontkennen? Wij kennen er slechts één, het Amerikaanse Interpol. Het laatste, titelloze album flopte compleet bij pers, publiek én de heren zelf en in de huidige tour prijkten van dat album geen nummers meer op de setlist. Tijd om het weer over een andere boeg te gooien dus. Met El Pintor keert Interpol terug naar tijden van weleer. Interpol grijpt op haar nieuwste overduidelijk terug op de tijd dat bassist en 2e man van de band Carlos Dengler nog bij de formatie meespeelde. De formule? Stevige rocksongs met een emotioneel randje. Sterke songs, meestal geweldige gitaarrifjes en uitstekende producties. Een aantal nummers grijpen duidelijk terug op de succesvolle beginjaren van Interpol (‘All The Range Back Home’, ‘Anywhere’), maar veel interessanter wordt het als Interpol voorzichtig probeert een nieuwe weg in te slaan. Luister My Blue Supreme bijvoorbeeld, waarop we frontman Paul Banks in zijn beste falset horen. Of Same Town, New Story, dat – precies zoals die titel voorspelt – dankzij een losse rif voor Interpol-begrippen behoorlijk horizonverbredend klinkt. Zo kabbelen we lekker verder tot de wat gezapige afsluiter Twice as Hard, en kunnen we daarna eigenlijk alleen paar positief concluderen. Met El Pintor geeft Interpol een uitstekend visitekaartje voor nieuwe fans, maar is de band ook voldoende vernieuwend om fans van het eerste uur te plezieren. Interpol kleurt uw herfst zoals het hoort asgrauw. Recensent: Camiel van Houdt.

Too Tangled – Stay Restless

70/ 100 Stay Restless is alweer het derde album van het uit Gent afkomstige duo Too Tangled. Het duo, dat wordt gevormd door Roeland Vandemoortele en Eva Buytaert, presenteert op ‘Stay Restless’ lekker in het gehoor liggende indie-electro-rock met af en toe een krijsende viool of een scheurende gitaar. Het geluid van de band bevindt zich ergens tussen The Velvet Underground en The Yeah Yeah Yeahs. Dit levert enkele hele aardige nummers op. Luister bijvoorbeeld maar eens naar ‘Racing Heart’ en ‘Place of Gold’. Het mooiste nummer op dit album is misschien nog wel het rustige Firecrackers’ dat enigszins aan Conor Oberst en Bright Eyes doet denken. Helaas zijn niet alle nummers even sterk, waardoor de aandacht af en toe verslapt. Dit neemt niet weg dat ‘Stay Restless’ weer een alleraardigst album is van deze Gentenaren. Recensent: Jeroen Voncken.

Binnenkort verschijnt editie vijf van Shorts. Daarin vind je microrecensies van onder meer Death From Above 1979 en Porter Robinson.

 

Over de auteur

Haiko
Kernteam #ROCK

Oprichter van Counter Culture, fanatiek festivalganger en supporter van fuzzy gitaarriffs.

Gerelateerde berichten