Als je als twee-eenheid uit elkaar gaat is er één gouden regel die altijd wordt gevolgd: verschil moet er wezen. Zo ook bij Smiths-golden boys Johnny Marr en Morrissey. Laatstgenoemde staat komende november voor zestig (!) euro tweemaal in een uitverkocht TivoliVredenburg, terwijl Johnny Marr het moet doen met twee tientjes in de Tolhuistuin in Amsterdam. De faam van Morrissey was nou eenmaal wat groter dan die dan Marr hoor ik u denken, maar wij werpen daar met plezier tegenin dat de laatste albums van Marr kwalitatief van een andere kwaliteitsorde waren dan de laatste platen van guerrillaveganist Morrissey.
Oké, we moeten alvorens echt te starten met een review wel even wat aandacht besteden aan de minder succesvolle gedeeltes van de carrière van Marr. Na het uiteenvallen van The Smiths treed Marr toe tot ‘The The’ – inmiddels vooral bekend als pop- en pubquizklassieker als uitzondering op de regel ‘the’ weglaten. Geen groots succes, en dus maakt Marr een aantal soloplaten tijdens studiosessies – weer met weinig succes overigens. In 2006 duikt Marr ineens op bij indierockband Modest Mouse, met wie hij We Were Dead Before the Ship Even Sank opnam, een redelijke flop. Vervolgens vormde hij met Jarman-broeders The Cribs. Drie jaar lang speelt en tourt hij met die band, alvorens zijn carrière solo voort te zetten. Redelijk opvallend, omdat Marr én geen voorgrondfiguur is én geen magnifieke zangstem heeft. Toen vorig jaar The Messenger, zijn eerste album in tien jaar, verscheen waren de verwachtingen dan ook niet erg hoog. Die plaat bleek best een succes te zijn en het luisteren absoluut waard.
Op hoop van zegen dan ook maar het tweede album van de Engelsman opzetten. Opener Back in the Box toont gelijk de goede bedoelingen van Marr. Een uptempo nummer over terugkomen na een periode van afwezigheid. Tweede nummer, Easy Money, is het sterkste nummer van het album. Heerlijk, beetje The Cribs-achtig gitaarrifje dat weken niet meer uit je hoofd gaat, uitstekende tekst en zowaar redelijk sterk ingezongen. Ook het derde nummer, Dynamo, behoort tot de sterkste nummers op de plaat. Een melodische track met een gelikt refrein en lekker in het gehoor liggend arrangement.
De plaat begint dus met drie uiteenlopende doch uitstekende nummers. Hoge verwachtingen doemen op voor de rest van de plaat. En hoewel het allemaal niet slecht is, heb je het op een bepaald moment wel weer gehoord. The Trap, halverwege het album, is hier nog een positieve uitzondering op. Op dat nummer laat Marr nogmaals horen hoe goed hij is in het maken van arrangementen. Dat maakt van The Trap een van de vele nummers op Playland waarvan je gelijk denkt dat iemand anders met dat nummer een hit had kunnen maken.
En daar wringt de schoen toch wat. Playland is een uitgebalanceerde plaat met een aantal prima nummers, maar al die nummers missen net de rauwigheid en diepgang waar je bij een britpoplegende op hoopt. Daarbij gaat de beperkte stem van Marr na verloop van tijd ook wat vervelen. Dat maakt nogmaals duidelijk dat Marr geen frontman is, maar een hitmaker.
En wat missen we dan? Jawel, een frontman. Met Morrissey – wel de stem, maar niet het muzikale vernuft – en met Johnny Marr – wel het vernuft, maar niet de stem – blijft het wachten op een wonder. Een moment dat beide mannen de ongelofelijke sommen geld die voor een Smiths-reünie zijn ingezet gaan incasseren. Een moment dat de heren weer verzoenen en hun unieke talenten bundelen. Een moment dat twee van de meest excentrieke figuren uit de Britpopgeschiedenis, zo uit de rij Lennon/McCartney, Gallagher/Gallagher en Doherty/Barat, weer bijeen komen.
Zo ver lijkt het echter nog lang niet. Sterker nog: zover lijkt het nooit meer te gaan komen. Dan heeft u als Smithsliefhebber een vervanging nodig. Houdt u van poëtische teksten, bombasme en dichterlijk-dystopische vergezichten? Kies dan de nieuwe Morrissey. Bent u meer van de rechttoe, rechtaan school en houdt u van kunstig gearrangeerde britpop? Koop dan de nieuwe Johnny Marr. Playland maakt het smachten naar een Smithsreünie draagbaar.