Fans van poppunk en emo konden de afgelopen week hun lol op, want Gerard Way, Yellowcard en ook New Found Glory kwamen allemaal in dezelfde periode met vers materiaal. Voor de veteranen New Found Glory is dat alweer album nummer acht: Resurrection.

Eind 2013 werd bekend dat gitarist Steve Klein werd aangeklaagd voor onzedelijk contact met een minderjarige en het in het bezit hebben van kinderporno. Klein ontkent alle aanklachten, maar het kon zijn carrière in New Found Glory niet redden: hij werd direct uit de band gezet. Niet veel eerder stond de Welshe rockband Lostprophets om vergelijkbare redenen in de belangstelling; zij besloten hierop hun band te beëindigen. De overgebleven bandleden van New Found Glory gaan echter met opgeheven hoofd door: er werd een nieuw platencontract getekend bij Hopeless Records, en nu is daar Resurrection: een album dat openhartig vertelt over de periode rondom Klein’s vertrek.

Een eerste indruk: Resurrection dendert lekker voort, en is met 42 minuten speeltijd precies lang genoeg. Toch moet gezegd worden dat een titel als Resurrection bepaalde verwachtingen schept: een herboren band, een compleet nieuw perspectief, enzovoorts. Die verwachtingen maakt New Found Glory niet helemaal waar. Resurrection klinkt absoluut als een project waarmee de heren zich goed hebben kunnen ontdoen van hun demonen, maar ze kleuren teveel binnen de lijntjes. Resurrection had venijnig kunnen zijn, in your face, een return to form, maar dat is het nét niet.

Dat een album het net niet is, is een terugkerend probleem voor New Found Glory. De afgelopen jaren heeft geen van hun cd’s helemaal kunnen doen waarop zij hadden gehoopt, waardoor als reactie daarop weer een nieuwe plaat verschijnt waarmee precies hetzelfde gebeurt. Toch wil dat niet zeggen dat de uit Florida afkomstige band op elke plaat radicaal anders klinkt. In tegendeel: op Resurrection hoor je eigenlijk gewoon een volwassenere versie van de broekies die je kent van hits als ‘My Friends Over You’ en ‘Hit or Miss (Waited Too Long)’. Het voornaamste verschil is echter te merken in de songteksten: Klein schreef voorheen veel van de teksten, dus valt het op dat juist die nu ineens kwalitatief beter zijn geworden. Zanger Jordan Pundik bezingt op deze plaat geen enkele keer de pijn van verbroken relaties – tenzij de beëindigde vriendschap met Klein meetelt, want songtitels als ‘Resurrection’ en ‘The Worst Person’ geven duidelijk aan wie de inspiratiebron is geweest. De lyrics zijn over het algemeen een zeer welkome verandering voor een band die verder heel trouw blijft aan hun roots.

Resurrection zal geen kneiter van een hit worden, maar dat hoeft ook niet. Op deze plaat leren fans van New Found Glory hun favoriete band ineens heel goed kennen, en dat is bijzonder voor een groep die jarenlang teerde op highschool anthems. Bovendien is New Found Glory zo’n band die live toch het beste tot hun recht komt. Het materiaal van Resurrection zal daar hoogstwaarschijnlijk prima in passen, maar daar zullen we definitief achter komen als de band op 2 december neerstrijkt in Utrecht.

New Found Glory's 'Resurrection' is het net niet
SONGWRITING78%
PRODUCTION75%
ORIGINALITY62%
MUSIC75%
73%Totale score