Het Amerikaanse Yellowcard is, ondanks een korte adempauze tussen 2008 en 2010 en een hoop wisselingen van lineup, al jaren een toonaangevende band binnen de poppunkscene. De groep, onder leiding van vocalist Ryan Key, wordt vooral geprezen om hun lyrics en hun innovatieve sound. Deze week verscheen alweer het negende studioalbum, getiteld Lift a Sail. Voorafgaand aan de release van deze plaat gaf Yellowcard aan dat ze muzikaal gezien een ietwat andere richting in zouden slaan. Fans hielden hun hart vast, want met dit album zou Yellowcard de plank wel eens volledig mis kunnen slaan.
Gelukkig lijkt dat, na een paar luisterbeurten, best mee te vallen. Bij bijvoorbeeld ‘Make Me So’, één van de reeds uitgebrachte singles van Lift a Sail, blijkt inderdaad dat Yellowcard een andere approach heeft genomen. De zang klinkt behoorlijk geautotuned, en de synth-effecten overheersen in met name de coupletten. Alleen in het refrein zijn sporen van het oude Yellowcard te vinden. Op het eerste gezicht had dit nummer zomaar eens van een boyband kunnen zijn.
Opvallend genoeg is ‘Convocation’, een interlude voor ‘Transmission’, dan weer een ode aan dat wat Yellowcard als poppunkband altijd zo opvallend maakte: het gebruik van een violist. ‘Convocation’ klinkt prachtig, nostalgisch en loopt mooi over in het wat hardere, bombastische ‘Transmission’. Deze twee tracks zouden vooral live wel eens uitstekend tot hun recht kunnen komen.
Het is opvallend dat de tracks op Lift a Sail allen goed op elkaar aansluiten. Lift A Sail is niet per definitie een conceptalbum, maar toch bekruipt het gevoel dat Yellowcard heel goed heeft nagedacht over de manier waarop zij hun nieuwe materiaal willen presenteren. Zo luisteren ‘Transmission’, ‘Crash the Gates’ en ‘Make Me So’ bijna weg alsof ze één lange track zijn.
Het is dan wel weer problematisch dat alle nummers volgens een vast format lijken te zijn geschreven: Yellowcard pakt tijdens de coupletten de rustmomentjes, om vervolgens heel groots te knallen tijdens het refrein. Bijna elk liedje bevat vervolgens een korte gitaarsolo, waarop weer dat catchy refreintje volgt. Hoewel de sound van Lift a Sail best interessant is, zeker voor een band als Yellowcard, had er zoveel meer in gezeten als er net iets meer gevarieerd werd in stijl. Bovendien zitten er tracks tussen die, wat betreft songteksten, echt véél te zoet zijn. Teksten als “What good could I do/In a life without you/What more could I lose/Than what I found in you” benadrukken nog maar eens dat Yellowcard niet bang is voor een beetje (veel) zoetsappigheid.
Over het algemeen valt Lift a Sail niet tegen, maar toch schiet het album op een aantal punten tekort. En dat is jammer, want Yellowcard-kenners zullen weten dat deze band in staat is tot grootse dingen.