22 maart 2013 zal bij veel My Chemical Romance fans in het geheugen gegrift staan: op die dag verscheen er op de website van de rockers een berichtje van welgeteld vijf regels waarin abrupt het einde van de band werd aangekondigd. Hoewel het uit New Jersey afkomstige kwartet op dat moment al even niets van zich had laten horen (het laatste volwaardige wapenfeit, Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys, stamt uit 2010), kwam dit voor vriend en vijand toch als een grote verrassing. Er werd nog een greatest hits-album uitgebracht, en dat was het dan.

Ruim anderhalf jaar later is vrijwel ieder My Chemical Romance-lid bezig aan een soloproject. Zo ook frontman Gerard Way. Afgelopen zomer liet hij weten een platencontract te hebben ondertekend bij Warner Bros. Records, om vervolgens geleidelijk steeds meer informatie los te laten over zijn solodebuutplaat: Hesitant Alien. Gezien Way’s muzikale verleden, werd daar door velen reikhalzend naar uitgekeken.

Om maar met de deur in huis te vallen: Hesitant Alien lijkt absoluut niet op de muziek van My Chemical Romance. Waar My Chemical Romance misschien wel het grootste en meest omstreden emoproduct van de noughties genoemd mag worden, riekt Hesitant Alien naar invloeden van artiesten als The Smashing Pumpkins, Morrissey en David Bowie. Stevige Britrock (van een Amerikaan!) met een poppy, ietwat psychedelisch randje.

Al vroeg op de plaat vinden we de twee singles die reeds zijn uitgebracht: ‘Action Cat’ en ‘No Shows’. De release van deze nummers is een verstandige keuze geweest, want ze zullen voor oude fans nog enigszins bekend voorkomen: upbeat, fijne gitaarlijntjes, en grote sing-a-long refreinen. Maar wie had gehoopt dat het hele album zo zou gaan klinken, komt van een koude kermis thuis. ‘Juarez’ had bijvoorbeeld zo op een Queens of the Stone Age plaat gepast, en bovendien is er op Hesitant Alien geen ruimte voor zware ballades zoals we die op elk My Chemical Romance album minstens één keer terugvinden.

Way experimenteert erop los op deze plaat, maar het wordt nergens irritant. Sterker nog: de nummers op Hesitant Alien behoren misschien wel tot de beste liedjes die Way ooit geschreven heeft. Het schijfje bevat genoeg diversiteit om niet te gaan vervelen, maar is ook samenhangend genoeg om een mooi geheel te vormen; dit valt misschien toe te schrijven aan het feit dat de laatste twee My Chemical Romance platen pure conceptalbums waren – Way heeft dus aardig wat ervaring met verhalend musiceren.

Zo weet Gerard Way de hoge verwachtingen meer dan waar te maken: op Hesitant Alien valt alles op z’n plaats. Het is te hopen dat Way deze lijn door weet te trekken, want dan zal hij zich binnen no-time ontwikkelen van emo-icoon tot volwaardig rockster.

Gerard Way slaagt met vlag en wimpel voor solodebuut
SONGWRITING90%
PRODUCTION90%
ORIGINALITY85%
music95%
90%Totale score