Het belooft een mooie avond in Poppodium Nieuwe Nor te Heerlen te worden, want zowel The Pineapple Thief als Lesoir hebben recentelijk meer dan uitstekende albums uitgebracht. The Pineapple Thief steekt op haar nieuwe album ‘Magnolia’ met gemak Anathema naar de kroon en het Zuid-Limburgse Lesoir trakteerde ons met het vorige week in Paradiso gepresenteerde ‘Luctor et Emergo’ op een derde langspeler van internationale allure.
Lesoir maakt van deze gelegenheid dan ook gretig gebruik om haar nieuwe album aan ons voor te stellen. Aan de reacties in de zaal te merken is dat voor velen zeker geen onaangename kennismaking. Nummers als ‘(A Lady Named) Bright’, ‘In Reverse’ en single ‘Going Home’ laten een meer dan uitstekende indruk achter. Zangeres Maartje Meessen is goed bij stem en wordt regelmatig bijgestaan door de eveneens prachtig zingende Eleen Bartolomeus. Ook het gitaarwerk van Ingo Dassen is een genot om naar te luisteren. Het ene moment speelt hij subtiel en ingetogen om vervolgens het gaspedaal diep in te trappen. Regelmatig horen we in zijn gitaarspel invloeden van Adam Jones van Tool terug. Dit alles wordt uitstekend bij elkaar gehouden door een strak meppende Bob van Heumen en een bekwaam bassende Dachuan Lu, die voor deze gelegenheid vaste bassist Ingo Jetten vervangt. Lesoir bewijst vanavond de status van lokaal talent allang te zijn overstegen en is dus duidelijk een naam om in de gaten te houden.
Na zo’n uitstekende openingsact is er The Pineapple Thief natuurlijk alles aan gelegen om hier nog eens dunnetjes overheen te gaan. De vier Engelsen beginnen in ieder geval indrukwekkend. De beats van ‘Wake Up The Dead’ doen de goedgevulde zaal van Poppodium Nieuwe Nor zowel letterlijk als figuurlijk op haar grondvesten schudden. Ook de fantastische lichtshow is spectaculair. Het openingsalvo nummers dat The Pineapple Thief vanavond op ons afvuurt is sowieso indrukwekkend. ‘What Have We Sown?’, het voornoemde ‘Wake Up The Dead’, ‘Alone At Sea’ en met name het schitterende ‘The One You Left To Die’ gaan tot op het bot. Met ‘Don’t Tell Me’ wordt vervolgens wat gas teruggenomen. Ook de intensiteit van de lichtshow wordt iets teruggeschroefd. Hierdoor komt de focus wat meer op de performance van de vier heren te liggen. Wat opvalt is dat bandleider/gitarist/zanger Bruce Soord qua presentatie en zo nu en dan ook qua stemgeluid (in de rustigere nummers) wel wat weg heeft van Thom Yorke van Radiohead. Ook valt op dat de (samen)zang niet altijd even zuiver is. Gelukkig maakt de passie waarmee de muziek wordt gebracht dit meer dan goed.
Waar The Pineapple Thief in de rustigere stukken af en toe wel wat weg heeft van Radiohead, daar herinnert de band in de wat meer uptempo stukken en dan met name in de stukken waarin Steve Kitch de elektronische trukendoos opengooit aan Muse. Toch blijft het geluid van bands als Anathema en Porcupine Tree het grootste referentiepunt. Zo ook in het aan Lesoir (zij hielpen de band eerder deze week uit de penarie toen zij met een logistieke probleem in Parijs gestrand waren) opgedragen ‘All the Wars’ en het schitterende ‘Magnolia’. Evenals Lesoir focust The Pineapple Thief zich voornamelijk op haar laatste album. Tegen het einde is er echter nog genoeg ruimte over voor een aantal ‘oudjes’ , zoals ‘137’, het akoestisch uitgevoerde ‘Part Zero’ en het mooie ‘Snowdrops’. Tot slot speelt de band nog een vervaarlijke uitvoering van ‘Nothing at Best’ en dan is de koek echt op.
Het publiek is vanavond getuige van twee bands die zondermeer de doorbraak naar een groter publiek verdienen. Of The Pineapple Thief en Lesoir die doorbraak gaan bewerkstelligen, blijft een raadsel. Een beetje geluk is vereist. De kwaliteiten zijn er in beide gevallen zeker. Dat bewijzen beide bands vanavond wel weer.
Met dank aan Dani Silvia voor de foto’s
Website: http://www.danisilviaphoto.com/