Op het moment dat frontman Keith Caputo ervoor koos om voor de rest van zijn (haar) leven als vrouw door te gaan, gaf niemand meer iets voor het bestaan van Life of Agony. In diverse interviews gaven bandleden bovendien toe dat Life of Agony niet meer zou optreden. Maar dit jaar stonden de mannen samen met Mina Caputo zowaar ineens op onder andere het Belgisch Alcatraz festival. Nu dan zelfs een korte clubtour door Nederland, Duitsland en België. Vanavond staat een volgepakte en stijf uitverkochte Biebob in Vosselaar op het programma.
Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Elke Teurlinckx
Opwarmen met Diablo Blvd
Alvorens de band uit Brooklyn New York ten tonele verschijnt mag als eerste het Franse The Distance aantreden. De bandnaam spreekt boekdelen, want zowel de afstand naar het publiek en tussen de bandleden zelf is gigantisch. De reactie uit de zaal is dan ook minimaal. Bij de opkomst van de Belgen van Diablo Blvd, die toch een heuse thuiswedstrijd spelen, is het in het begin niet veel beter. Dat frontman Alex Agnew (waarom hij heel de show een zonnebril draagt is een compleet raadsel) zich hieraan irriteert, steekt hij niet onder stoelen of banken. Naar het einde van de set komt er dan toch eindelijk beweging in de tent. Overigens meer dan terecht, want de Belgen zetten een sterke show neer.
River Runs Red staat centraal
De Biebob is een heerlijk kneuterig klein zaaltje. Door de beperkingen van goede backstage voorzieningen is Life of Agony genoodzaakt om zich door de mensenmassa een weg naar het podium te banen. Als ware helden krijgt de band een groots onthaal als wordt afgetrapt met ‘River Runs Red’. Vanaf dat moment zijn alle hekken van de dam, zowel op het podium als in het publiek. Als een crowdsurfer binnen de eerste paar minuten op het effectenpedaal van gitarist Joey Z. belandt, is er even korte paniek aangezien er een serieus mankement aan de apparatuur lijkt te zijn. Na een kort oponthoud pakt de band de draad weer op met een set waarin de nadruk ligt op het legendarische debuut uit 1994. Met onder andere ‘This Time’, ‘Method of Groove’, ‘Bad Seed’ en ‘My Eyes’ passeren maar liefst 8 nummers van de klassieker de revue.
Van opvolger ‘Ugly’ (1995) krijgen we sterke uitvoeringen van ‘Lost at 22’ en ‘Other Side voorgeschoteld en ook de laatste langspeler (Broken Valley, 2005) wordt met ‘Love to let you down’ niet vergeten. Aan het einde van de set zitten ook nog het van Soul Searching Sun (1997) afkomstige ‘Weeds’ en verrassend genoeg ‘My Mind is Dangerous’. Deze laatste wordt volledig gestript uitgevoerd door alleen de zang van Mina en Joey Z. op een akoestische gitaar. Dit intermezzo geeft het uitzinnig publiek even kans om op adem te komen om vervolgens eruit te gaan met het intense tweeluik ‘Through and Through’ en ‘Underground’.
Sympathieke New Yorkers
Hoewel Caputo de nodige uiterlijke verandering heeft ondergaan, de dijk van een stem is behouden gebleven en de perfomance zelfs ten goede te komen. De band in de originele line-up had simpelweg zin, of goesting zoals onze zuiderburen het noemde, om een lekkere dikke en intense show te spelen. Sowieso spatte het plezier vandaag van het podium. Het goede humeur werd nog eens onderstreept doordat na afloop de gehele band zich onder het publiek en fans begaf. Sympathieke lui, die New Yorkers.