Wekenlang gaat het op de Counter Culture redactie maar over één ding: de jaarlijst. Hoe dichterbij december kwam, hoe meer er nog even onderling lastminute releases geplugd werden en toptiens op orde gemaakt werden op jaarlijst.nl. Inmiddels heeft iedere recensent zijn tien favoriete albums ingeleverd, zijn de stemmen geteld en kunnen we dan eindelijk aftrappen met onze eindlijsten, verdeeld over drie mooie decemberweken. Camiel heeft de eer om als eerste zijn tien topalbums van 2014 te mogen presenteren en onder zijn tien picks bevinden zich onder meer Damon Albarn, Beck en The War On Drugs.
5. Beck – Morning Phase
Zes jaar geleden besloot Beck er tijdelijk tussenuit de knijpen. Hij wilde zich ‘een periode heroriënteren op de muziek’. Dat mocht even duren, want pas vijf jaar later had hij gevonden wat hij zocht. Opvallend genoeg was dat een sound die hij al had, Morning Phase klinkt exact als zijn eerdere plaat Sea Change, met teksten die veel diepzinniger zijn. Grote thema’s als verlies, depressie eenzaamheid worden op een fantastische manier en als uit een warme deken op plaat gezet. Dat maakt van Morning Phase een mooi, rond conceptalbum. En hoe vaak kom je dat tegenwoordig nog tegen? Ondanks dat Beck zeker niet meer zo muzikaal vernieuwend is als hij ooit was bezingt en bespeelt hij op Morning Phase op onnavolgbare wijze een weg terug uit een diep dal. En dat levert een schitterende, hoopvolle plaat op. Glad to have him Beck!
4. Real Estate – Atlas
Soms is muziek mooi omdat vanuit uitermate complexe ideeën en melodielijnen lekker weg te luisteren nummers worden gemaakt. Zeker net zo mooi is het echter als een band zonder veel moeilijkdoenerij toch een topplaat weet af te leveren. In die tweede categorie – zeg maar de categorie dagdroompop – heeft het Amerikaanse Real Estate zich inmiddels al behoorlijk bewezen. Op de laatste plaat van de band, Atlas, is opnieuw geen vuiltje aan de lucht te bemerken. Als vanzelf schuiven alle negatieve gedachten opzij bij heerlijke nummers als Talking Backwards, The Bend, Crime en Had to Hear. Als je zoveel nummers op een album weet te vangen waarbij het gewoon heel lekker lezen, fietsen, rennen of krantje lezen wordt, dan kan de factor toeval toch wel worden uitgeschakeld. Of, zoals onze collega’s van New York Times het prachtig beschreven, ‘Real Estate heeft lethargie verheven tot een soort poëzie (…) de band zit gevangen in een soort Truman Show-achtige zomervakantie in een buitenwijk. De schaduw van hoge bomen langs lange, rechte straten naast de eenzame symmetrie van de huizen, stijgt voortdurend op uit hun muziek’. Had ik zelf niet beter kunnen verwoorden!
3. The War on Drugs – Lost in the Dream
Vóór dit jaar kende ondergetekende The War On Drugs nog vooral als de ex-band van Kurt Vile (vorig jaar nog hoog in het jaarlijstje met Walkin on a Pretty Daze). Dit jaar brak echter ook The War On Drugs door. En hoe! Recept: Kluizenaar Adam Granduciel sluit zich een jaar op om met een keur aan muziekinstrumenten en drumcomputers om een consistent meesterwerk op te nemen. In die opzet is Granduciel absoluut geslaagd. Lost in the Dream klinkt als een piece-de-recistance van een muzikaal genie. Tempo net wat hoger dan tijdens de voorgaande platen, meer oog voor detail dan ooit en schitterend consistent, ondanks dat er heel veel afwisseling in het album zit. Prijsnummers? De negen minuten lange openingstrack Under The Pressure, single Red Eyes, het Dylanachtige Eyes in the Wind en het magistrale Springsteen-meets-Arcade-Fire meesterwerk Burning. Absolute Americanaklassieker in wording.
2. Damon Albarn – Everyday Robots
Niemand treurt zo mooi als Damon Albarn, zo schreef ik eerder dit jaar in een review voor de geweldige liveshow van de Blur én Gorillazfrontman op Down The Rabbit Hole. Diezelfde zin beschrijft eigenlijk ook zijn meesterlijke debuutalbum Everyday Robots. “Ik wil geen soloplaat maken, want solo klinkt zo eenzaam”, zo sprak Albarn ooit over solo gaan. Eenzaamheid is, opvallend genoeg, ook hét thema van de bijna retrospectieve plaat van Albarn, waarin hij – soms obvious, soms doortrapt – op verschillende fasen van zijn leven terugkijkt. Bijna ieder nummer kwam bij ondergetekende diep binnen, soms vanwege de prachtige muzikale composities – Lonely Press Play, Mr. Tembo -, soms vanwege de hartverscheurende eerlijkheid van Albarn – Hollow Points, You & Me – en soms vanwege de prachtige teksten – Heavy Seas Of Love, The Selfish Giant. Mooier dan dit wordt treuren nooit meer, Everyday Robots is misschien wel de allermooiste plaat die Damon Albarn in welke samenstelling dan ook gemaakt heeft.
1. Future Islands – Singles
Vanaf het moment dat ondergetekende voor het eerst één noot van deze plaat van Future Islands hoorde, op de achtergrond in een café, was eigenlijk al duidelijk dat dit het beste album van het jaar moest worden. De enorm inventieve keyboardriffs doen denken aan de jaren ’80, de drumritmes zijn weer heel erg indie-zeroes en hét hoogtepunt is de fantastische zwarediscostem stem van Sam Herring (die overigens wel gewoon blank is). Tel daarbij de fenomenale teksten en de samenhang binnen de plaat op en reken mee dat er geen twee nummers op elkaar lijken en ieder nummer weer een ontdekking op zich is, en stel vast dat Singles hét album van het jaar is. Dit album heeft mainstream niet ongelofelijk veel aandacht gehad, maar ik doe een klemmend beroep op u: ga dit album luisteren. Muziek zal niet meer hetzelfde zijn. Raakt zelfs na zeker vijftig luisterbeurten nog diep.
De Jaarlijst Top Tien van Camiel
- Future Islands – Singles
- Damon Albarn – Everyday Robots
- The War on Drugs – Lost in the Dream
- Real Estate – Atlas
- Beck – Morning Phase
- Typhoon – Lobi da Basi
- Royal Blood – Royal Blood
- Wild Beasts – Present Tense
- Sharon Jones and The Dap Kings – Give the People What They Want
- Thomas Azier – Hylas
De lijst van morgen
Morgen vind je rond lunchtijd de jaarlijst van Peter op counterculture.nl. Met in die jaarlijst onder meer Brant Bjork en Wovenhand.
Jouw jaarlijst doorgeven
Geef jouw favoriete albums van 2014 door via www.jaarlijst.nl en bekijk hoe goed jouw favorieten scoren in de Community Jaarlijst die vanaf 29 december zal verschijnen bij Counter Culture.