Twee voormalig tieneridolen op één avond in dezelfde club in Amsterdam: dat kom je niet vaak tegen. Toch stonden op zaterdag 24 januari in de Melkweg twee artiesten die bij vele meisjes het hart sneller doen kloppen, hoewel ze in muzikaal opzicht geen enkele overeenkomst kennen. In de Oude Zaal staat Aaron Carter, het jongere broertje van Backstreet Boy Nick Carter. Maar daar komen wij niet voor, want in The Max geeft ex-My Chemical Romance zanger Gerard Way zijn eerste solo-optreden in Nederland.

Zijn laatste show in Nederland was met My Chemical Romance in de Tilburgse 013 in 2011. Daarna ging de band uit elkaar en bracht Way eind vorig jaar zijn eerste soloalbum Hesitant Alien uit. Deze plaat werd door veel muziekcritici zeer goed ontvangen (check hier onze review!). Way kwam met een nieuwe sound die toch behoorlijk afwijkt van het repertoire van My Chemical Romance.

Desondanks heeft hij veel van zijn oude fans kunnen overtuigen van zijn kunsten, want The Max is vanavond behoorlijk vol. Het voelt als een kleine trip down memory lane om na al die jaren nog zoveel jongeren, voornamelijk meisjes, te zien die nog steeds vol trots hun MCR-merchandise aan hebben. Het is echter de vraag of zij komen voor Gerard, en stiekem hopen dat hij een MCR-liedje covert, of dat zij oprecht fan zijn geworden van zijn nieuwe werk. Aan het oorverdovende gegil bij zijn opkomst zal het in elk geval niet liggen: iedereen heeft er zin in.

Gerard Way is voor de gelegenheid in pak gekomen, en met slechts artwork afkomstig van Hesitant Alien op de achtergrond, begint hij enigszins bescheiden aan zijn set. Langzaam aan gooit hij het tempo omhoog. Het eerste echte hoogtepuntje is er in de vorm van ‘Juarez’: een snoeiharde rocktune die net zo goed van Queens of the Stone Age had kunnen zijn. Way is bijzonder goed bij stem en zijn liveband, The Hormones, speelt behoorlijk strak, waardoor de snellere nummers prima uit de verf komen.

Tussendoor vertelt de zanger over de periode na het uit elkaar vallen van My Chemical Romance. Hoewel hij zelf de breuk (op, tot ongenoegen van fans, nogal luchtige wijze) aankondigde en als eerste succes boekte met zijn solomateriaal, blijkt dat Way in de afgelopen jaren een terugval heeft gehad en wederom heeft geworsteld met verslaving en depressie. Nummers als ‘Brother’ en ‘Drugstore Perfume’ krijgen daardoor ineens een veel zwaardere betekenis, maar Way’s open houding ten opzichte van zijn problemen siert hem. Vanavond zorgt het er vooral voor dat er naar de ballads extra aandachtig wordt geluisterd, en op de uptemponummers extra hard wordt los gegaan. Dat moet Way ook zijn opgevallen, want na afloop van de show liet hij op Twitter weten de hele tour nog niet zo’n levendig publiek te hebben gezien. Zelf houdt hij zich redelijk gedeisd en richt zich hoofdzakelijk op zijn vocalen.

Hoewel veel fans erop zullen hebben gehoopt, komt er vanavond geen muziek van My Chemical Romance voorbij. Echter heeft Way regelmatig te kennen gegeven dat hoewel hij dankbaar is voor zijn successen, hij er nog niet aan toe is om zijn oude materiaal weer ten gehore te brengen. Bovendien heeft hij dat ook niet echt nodig: Hesitant Alien staat boordevol sterke songs en live lukt het ook allemaal prima. De Melkweg wordt, dankzij nummers als ‘No Shows’ en ‘How It’s Going to Be’, even teruggebracht naar de late jaren ’80, toen Britpop en shoegaze hun intrede deden en enkele decennia later de grootste inspiratiebronnen voor ‘hesitant alien’ Gerard Way zouden zijn.

Het is opvallend hoe Way relatief snel is veranderd van een omstreden emokoning in een gerespecteerde rockartiest, maar vanavond bewijst hij in de Amsterdamse Melkweg dat dat geheel gerechtvaardigd is. Naar eigen zeggen komt de Amerikaan dit jaar nog een keer naar Europa, alvorens hij in de herfst start met de opnames van zijn tweede album: twee dingen waar we na vanavond zeker naar mogen uitkijken!